κι αδέσποτοι κι ωραίοι

Έκανα στο μυαλό μου έναν απ' αυτούς τους φανταστικούς διαλόγους. Περπατούσα στην παραλία -όντως,όχι φανταστικά- και θα συναντούσα λέει κάποιον γνωστό απ' αυτούς τους γνωστούς που συμπαθώ πολύ και θα πήγαινε κάπως έτσι:

-Τι κάνεις;
-Περπατάω. Έχει ωραία μέρα και δεν ήθελα να τη χάσω.
-Μόνη;
-Μόνη. Οι φίλοι μου μισούν τις Κυριακές.

Κι ύστερα, πριν καν τελειώσω το τσιγάρο κατά τη διάρκεια του οποίου έγινε αυτός ο φανταστικός διάλογος, χτύπησε το τηλέφωνο. Γιατί οι φίλοι μου αγαπάνε τους ανθρώπους, κι έτσι οι μέρες δεν έχουν σημασία.

Οι μέρες είναι ένας τρόπος να μετράς το χρόνο.
Οι άνθρωποι είναι ένας καλύτερος τρόπος να κάνεις το ίδιο πράγμα.

-ντάξει ο τύπος το απογείωσε το κομμάτι. τον αγαπώ. τον παντρεύομαι-

Μα η φιλία είναι φιλία,
θέλει παιχνίδι και ταξίδι κι αλητεία.
Ναι, η φιλία είναι φιλία,
θέλει ξενύχτι κι αμπελοφιλοσοφία,
θέλει τέχνη και θυσία,
καβγάδες, μπελάδες και παιδικά αστεία.