Για μένα είναι απλώς μια όμορφη Πέμπτη, αλλά με ψυχρή ομορφιά. Έτσι κι αλλιώς οι Πέμπτες είναι γαλάζιες, χρώμα ψυχρό. Και οι χειρότερες μελαγχολίες είναι αυτές που σε πιάνουν τις όμορφες μέρες, γιατί πέρα απ'τη μελαγχολία έχεις και την ενοχή γιατί μια τέτοια μέρα θα'πρεπε να 'σαι καλά.
Οι καλύτερες ώρες ,που λες, είναι αυτές που είναι κλειστά τα μαγαζιά. Έχει ησυχία. Δε θα μπορούσα να μένω κάπου που η αγορά πάντα θα κινείται. Γιατί όσο χρειάζομαι καμιά φορά τη σύγχιση -ή τέλος πάντων προσπαθώ να με πείσω ότι τη χρειάζομαι, γιατί αν δεν τη χρειάζομαι, τότε γιατί την έχω;- άλλο τόσο χρειάζομαι και την ηρεμία. Την αδράνεια. Την αίσθηση πως τίποτα γύρω μου δεν είναι ζωντανό. Ή πως αν κάτι είναι ζωντανό τότε το ευχαριστώ γιατί είναι διακριτικό και δε μου ενοχλεί τ'αυτιά μου.
Κι ύστερα σκέφτομαι εκείνο το γκράφιτι με έναν κιθαρίστα και μια χορεύτρια που λέει
easy my tears
tease my ears
και θυμάμαι πόσο κατά βάθος θέλω κάποιος να μου ενοχλεί τα αυτιά με τέτοιο τρόπο που να μη θέλω πια να κλαίω.
Αλλά αυτά παραείναι φανταστικά για μια ψυχρή Πέμπτη. Ίσως αύριο. Γιατί οι Παρασκευές είναι πορτοκαλί. Χρώμα ζεστό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου