Και κάποιοι άνθρωποι δεν ταιριάζουν,σαν κομμάτια από παζλ πάλι.
Κι εγώ νιώθω σαν ένα μοναχικό γωνιακό κομμάτι,όμως φωτεινό γωνιακό κομμάτι,γιατί είναι το κομμάτι με τον ήλιο,εκεί πάνω αριστερά δεν είναι ο ήλιος; και το μοναχικό είναι καλό,δεν είναι μόνο του τελείως έχει 3 γείτονες και καλούς, γιατί μεταξύ μας 8 γείτονες κανείς δε χρειάζεται, 8 γείτονες αποκλείεται να είναι 8 καλοί γείτονες. Ενώ οι τρεις...οι τρεις μπορεί να είναι υπέροχοι.
Και αν κάπου αλλού, κάπου κάτω δεξιά στο παζλ ή κάπου στη μέση, αν κάπου μακριά υπάρχει ένα κομμάτι που θα 'θελες να ταιριάζεις,δεν πειράζει. Δεν πειράζει,αρκεί να'χεις λίγο ήλιο μέσα σου κι αν έχει κι έξω λίγο ήλιο ακόμα καλύτερα. Ο ήλιος τα κάνει όλα λίγο καλύτερα, τα παράθυρα τα κάνουν όλα λίγο πιο εύκολα και οι λίγοι και καλοί φίλοι τα κάνουν όλα πολύ πιο όμορφα.
Ξεκίνησα με σκοπό να γράψω για τα άσχημα κομμάτια, για τους ανθρώπους που είναι άσχημα κομμάτια ή περισσευούμενα, που απλά υπάρχουν κατά λάθος στο κουτί, γιατί το παζλ είναι ελαττωματικό, που κανείς ποτέ δε θα τα χρειαστεί, που απλώς σε δυσκολεύουν και σε τσατίζουν μέχρι να καταλάβεις πως έιναι απλά για πέταμα. Αλλά όλα αυτά τα σκεφτόμουν χτες βράδυ, πριν το φεγγάρι χτυπήσει το μαξιλάρι μου. Και το φεγγάρι κάνει τα υπόλοιπα να φαίνονται ασήμαντα. Σχεδόν εξαφανίζει αυτά που σε θυμώνουν.
Κι έτσι τώρα δε θέλω να γράψω τίποτα θυμωμένο γιατί χτες είχε φεγγάρι και σήμερα έχει ήλιο, κι εγώ, ξέρεις, έχω ήλιο μέσα μου κι ύστερα από καιρό μπορώ πάλι να κλαίω από συγκίνηση. Για τους λίγους και καλούς φίλους. Που τα κάνουν όλα πιο υποφερτά. Όχι -όχι υποφερτά. Το υποφερτά είναι πολύ οριακό. Οι φίλοι μου κάνουν τις στιγμές τόσο όμορφες που καμιά φορά τις σκέφτομαι και δακρύζω και σκέφτομαι πως πράγματι ύστερα από χρόνια θα θυμάμαι τις μέρες και θα κλαίω, αλλά όχι απαρηγόρητη. Θα κλαίω γιατί οι φίλοι μου έχουν ένα ταλέντο, να δημιουργούν στιγμές που κάποτε θα σου προκαλούν νοσταλγία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου