Σήμερα σκεφτόμουν πως πολλά πράγματα που με αφορούν,έχουν διχασμένη προσωπικότητα.
Για παράδειγμα αυτό το χαμόγελό μου* έχω δύο χαμόγελα. Έχω αυτό το γλυκό και τρυφερό -και θλιμμένο,σύμφωνα με κάποιους. Κι έχω κι αυτό που η καθηγήτρια των αγγλικών μου το έλεγε "the cat swallowed the canary".
Ή ας πούμε το τραπέζι στο παράθυρο. Το τραπέζι στο παράθυρο δεν είναι γραφείο,είναι τραπέζι. Χρησιμοποιείται σαν γραφείο αλλά είναι καλύτερα που είναι τραπέζι γιατί τα γραφεία είναι αυστηρά. Δεν έχει πάνω υπολογιστή,εξάλλου είναι σε παράθυρο,ο υπολογιστής θα τα κατέστρεφε όλα. Και κοίτα τώρα τι έχει πάνω αυτό το τραπέζι: έχει αρωματικά κεριά -3 στον αριθμό-, έχει ένα σημειωματάριο με μυστικά, έχει τις Συνήθεις Διαφορικές Εξισώσεις κι ένα τετράδιο που χρησιμεύει στην επανάληψη κι έχει και τη μελαγχολία του Παρισιού του Μπωντλαιρ κι ένα τετράδιο χωρίς γραμμές.
Αυτό το τραπέζι είναι το αγαπημένο μου οξύμωρο μέσα στο σπίτι.
Γιατί οξύμωρα υπάρχουν κι άλλα εδώ μέσα.
Απορώ γιατί έβαλα να ακούσω το sunday mornings του Κασετόφωνου.
Αφού δεν είναι όλες οι Κυριακές ίδιες. Δεν είναι καμιά μέρα ίδια με την άλλη κι εγώ σήμερα δε νιώθω σάντευ μόρνινγκ ούτε σάντευ αφτερνούν φορ δατ μάτερ. Νιώθω ακόμα αντεργκράουντ και κάπως σκοτεινή και θέλω να ακούω συνεχώς αυτό, θέλω το δωμάτιό μου να μην έχει πολύ φως κι ο καιρός να μην έχει πολύ ήλιο και να'ναι χειμώνας όπως θα 'πρεπε -κι όπως είναι- γιατί οι αλκυονίδες είναι ωραίες δε λέω, αλλά πώς θα τις εκτιμήσεις αν δεν ακολουθήσει το κρύο και η σκοτεινιά.
Κι ύστερα σκέφτομαι πως αύριο είναι Δευτέρα κι ο κόσμος θα γεμίσει ανθρώπους κυριακάτικα θλιμμένους**,όπως κάθε Δευτέρα.
* δατ
**Λειβαδίτης- φωτισμένο παράθυρο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου