Moonchlid

Νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη για τον προσανατολισμό του σπιτιού μου. Ο ήλιος χτυπάει το σαλόνι και το φεγγάρι την κρεβατοκάμαρα. Κι έτσι τα πρωινά είναι αισιόδοξα, τα μεσημέρια και τ'απογεύματα είναι πορτοκαλιά και κινηματογραφικά κι έχουν ακριβώς όση δόση θλίψης χρειάζεται και τα βράδια είναι μαγικά.

Προχτές ξάπλωσα τη σωστή ώρα, εκεί λίγο μετά τις τρεις, κι ήταν η σωστή ώρα γιατί το φεγγάρι ήταν πίσω απ'τα κάγκελα της απέναντι ταράτσας. Ήταν πέντε φέτες που φεγγοβολούσαν. Και το κοιτούσα όπως έδυε και έμεινε τρεις φέτες κι ύστερα δεν ήταν καμία φέτα, ήταν ένα θαμπό φως χωρίς προέλευση.

Και σκέφτηκα πόσο γρήγορα δύει το φεγγάρι και θυμήθηκα το Λειβαδίτη που ποτέ δεν είχε υποπτευθεί πόσο ατελείωτη μπορεί να είναι μια νύχτα*.

Και πως μια μέρα, ύστερα από χρόνια, θα θυμηθώ αυτή τη στιγμή και θα κλάψω απαρηγόρητη.**

  *βιολέτες για μια εποχή

**τα χειρόγραφα του φθινοπώρου