Όταν ήμουν 16 πήγαινα γαλλικά κάπου στη Ναυαρίνου. Οι μόνες φορές που κάπνιζα ήταν στο δρόμο για τα γαλλικά. Οι αγαπημένες μου στιγμές ήταν εκείνο το χειμώνα του 2007,που νύχτωνε νωρίς, εγώ περπατούσα στην Εγνατία κρατώντας ένα τσιγάρο με τα κομμένα γάντια μου. Κι ήταν σκοτείνα και καθόλου τρομακτικά,ήταν σκοτεινά και καθησυχαστικά -κι ίσως τίποτα άλλο εκείνη τη χρονιά να μην ήταν καθησυχαστικό. Και ο τρόπος που το φως της καύτρας έσπαγε το σκοτάδι,θα ορκιζόμουν πως ήταν απ'τα ομορφότερα θεάματα που έχω αντικρύσει.
Κι από τότε αγαπώ τις καύτρες και τα σκοτεινά μέρη χωρίς πολύ κόσμο. Προσπαθώ να κοιτάω την άκρη απ'το τσιγάρο μου ή να βρίσκω μια επιφάνεια που γυαλίζει. Η επιφάνεια απλώς θα γυαλίζει και δε θα δείχνει τίποτα γιατί όλα θα'ναι σκοτεινά. Μέχρι να τραβήξεις μια ρουφηξιά και τότε θα φανεί ένα πορτοκαλί φωτάκι κι ύστερα θα σβήσει πάλι. Σαν φάρος.
Και που λες περπατούσα στην Εγνατία μέχρι να χρειαστεί να στρίψω στη Ναυαρίνου. Και προσπερνούσα το φροντιστήριο των γαλλικών γιατί είχα μια τελετουργία. Πήγαινα στα αρχαία που είναι πιο κοντά στην Τσιμισκή,εκεί στο αδιέξοδο,ακουμπούσα στα κάγκελα κι έκανα ένα ακόμα τσιγάρο ακούγοντας το Talk των Coldplay. Γιατί το 2007 τίποτα δεν ήταν καθησυχαστικό κι ήταν σαν όλοι να μιλάνε σε μια γλώσσα που δεν ήξερα και να απευθύνονται σε μενα.
...and they're talking it to me*
2 σχόλια:
Δεν καπνίζω, η Εγνατία και η Ναυαρίνου μου είναι ξένες, το ίδιο και το συγκεκριμένο τραγούδι.
Το 2005 όμως ήταν η χρονιά που τίποτα δεν ήταν καθησυχαστικό. Και κάπως έτσι μπορώ να ταυτιστώ με όλα. Φιλί κορίτσι!
είναι όμως πολύ καθησυχαστικό να σκέφτεσαι πόσος καιρός πέρασε από τότε :)
ελπίζω καμιά χρονιά μας να μη συγκρίνεται μ'αυτές!
φιλί και σε σένα :D
Δημοσίευση σχολίου