Είχε σκορδαλιά στη λέσχη, αγαπώ τη λέσχη. Ρώτησα αν έχει και τσιπουράκι, ο Δημήτρης είπε πως περίμενε να το φέρουμε εμείς. Γελάσαμε, είπαμε χρόνια πολλά και πήρα τον δίσκο μου και κάθισα σε ένα από τα τραπέζια που είναι δίπλα σε παράθυρο. Και έβλεπα τη βροχή να πέφτει κι έτρωγα τον μπακαλιάρο και τη σκορδαλιά μου και το ψωμί με το σουσάμι, κι ήμουν τόσο ευχαριστημένη απ' τη ζωή μου εκείνη την ώρα, τόσο χαρούμενη που είναι 25η Μαρτίου κι εγώ τρώω μπακαλιάρο μόνη μου δίπλα σε ένα παράθυρο που βρέχει. Τόσο ευτυχισμένη.
Ξαναφόρεσα την κουκούλα μου και βγήκα πάλι στη βροχή. Αυτή τη φορά χαμογελούσα διάπλατα, κοιτούσα τον ουρανό -τον γκρι, μουντό, βροχερό ουρανό- και γελούσα. Ύστερα κοίταξα κάτω κι είχε σχηματιστεί στην άσφαλτο ένα ακανόνιστου σχήματος ουράνιο τόξο. Όχι ουράνιο τόξο δηλαδή, ήταν ένα βρεγμένο κομμάτι δρόμου, τόσο βρεγμένο ώστε να κάνει αυτά τα ωραία χρώματα. Και σκέφτηκα πως μπορεί να είναι ηλίθιος ο τρόπος με τον οποίο παντού συνήθιζα να βρίσκω ομορφιά και λόγους να γελάει κανείς, αλλά ρε συ μιλάμε για ουράνια τόξα στην άσφαλτο! Τόσα χρώματα σ' αυτόν τον βρεγμένο κωλόδρομο, πώς να μη νιώθεις μετά πως όλα γίνονται ωραία; Όλα μπορούν να γίνουν ωραία. Να το θυμάμαι αυτό.
Γελώντας έφτασα λοιπόν στο σπίτι, η πολυκατοικία μύριζε τηγανητό ψάρι, εγώ δε ζήλευα γιατί η λέσχη είχε προνοήσει -ευχαριστώ τη λέσχη. Άνοιξα την πόρτα του διαμερίσματος. Μυρίζει άζαξ άνθη πασχαλιάς και λενόρ ruby jasmine -το καινούριο,το φουξ. Εγώ μύριζα σκορδαλιά και τσιγάρα. Μου φάνηκε λίγο αστεία αντιστοίχιση ανθρώπου με σπίτι. Σκέφτηκα τις ασκήσεις αντιστοίχισης που είχαμε στο σχολείο κι αν η μία στήλη είχε ανθρώπους και η άλλη διαμερίσματα, θα με αντιστοίχιζε κανείς στο σωστό σπίτι; Μα φυσικά.
Κάτω απ' την άσφαλτο καίει το παλιόχωμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου