Μουσική που μου αρέσει, αδυνατώ να την αντιμετωπίσω σαν χαλί. Την αντιμετωπίζω σαν το κυρίως θέμα κι έτσι κάνουν και οι μισοί μου φίλοι. Οι μισοί μου φίλοι με έχουν κακομάθει κατ' αυτό τον τρόπο. Γιατί με τους μισούς μου φίλους μπορεί να βγούμε και να περνάμε μεγάλα διαστήματα σιωπής, όχι επειδή δεν έχουμε τι να πούμε μεταξύ μας. Επειδή εκείνη την ώρα ακούμε τη μουσική και σκεφτόμαστε τόσο γρήγορα κι έντονα που σχεδόν νιώθουμε πως ξεφωνίζουμε τις σκέψεις μας. Πολύ συχνά δεν είμαι σίγουρη αν σκέφτομαι ή αν συζητάμε.
Κι έτσι είμαι άδικη με τους άλλους μισούς μου φίλους, που τους αγαπώ εξίσου κι είναι επίσης υπέροχα παιδιά. Αλλά να, τους ρωτάς αν θέλουν να τους βάλεις ν' ακούσουν ένα τραγούδι, σου λένε ναι κι ύστερα αρχίζουν να μιλάνε. Και ό,τι και να γίνεται συνέχεια κάποιος μιλάει, πάντα κάποιος μιλάει. Και καταλαβαίνω πως ακούγομαι περίεργη και πως κάποιος θα μπορούσε να μου πει "ναι βρε κοπελιά, μιλάνε οι παρέες συνήθως, τι δηλαδή;". Δεν ξέρω, μπορεί να είμαι περίεργη. Αλλά ενώ ήμουν με τους άλλους μισούς μου φίλους, κι ενώ είχα βάλει να ακούσουμε μουσική κι εκείνοι μιλούσαν, εγώ έφερα την πηγή της μουσικής κοντά στ' αυτιά μου κι έκλεισα τα μάτια μου. Κι άκουσα το τραγούδι. Γιατί η καρδιά μου είχε αρχίσει να χτυπάει πολύ δυνατά.
Μπορεί να είμαι περίεργη.
Αλλά καμιά φορά -πολύ συχνά- χρειάζομαι ν' ακούω τη σιωπή.
Ήθελα μόνο λίγη ησυχία.
ΥΓ There is something hugely civilised about allowing long pauses in a conversation. Very few people can stand that kind of silence.
― James Robertson
4 σχόλια:
Καταλαβαίνω απόλυτα αυτό που εννοείς. Δεν μπορώ όμως να σου εγγυηθώ ότι δεν είμαστε όντως περίεργες.
χαχαχα δεν πειράζει, ας είμαστε :)
οι μισοί φίλοι να σε κοιτούν, να σου μιλούν και να σου κάνουν γκριμάτσες.
κι οι άλλοι μισοί να σιωπούν, για να ακούσουν την καρδιά σου που χτυπά.
φαίνεται να τα έχεις καταφέρει περίφημα με τους φίλους!
πραγματικά..
:)
ευχαριστώ :)
η αλήθεια είναι πως για τους φίλους μου νιώθω τυχερή, όπως και να πηγαίνει η ζωή κατά τ' άλλα :)
Δημοσίευση σχολίου