27/2/2016,11:49
Θεσσαλονίκη
Ήρθα εδώ τελικά. Ακόμα κι αφού αποφάσισα να έρθω δεν ήξερα ούτε γιατί το αποφάσισα, ούτε αν έκανα καλά. Νομίζω το αποφάσισα 30% για ν' αλλάξω παραστάσεις και 70% για να καθησυχάσω τη μαμά. Χαίρομαι να καθησυχάζω τη μαμά αλλά στην παρούσα φάση θα μου φαινόταν πιο λογικό να καθησυχάζω εμένα, και το να φεύγω επ' αόριστον από το σπίτι μου δε μοιάζει να είναι ο σωστός τρόπος.
Καλή είναι η Θεσσαλονίκη, δε λέω. Αλλά ήρθα εδώ και η ντουλάπα μου δε χωρούσε τα ρούχα μου γιατί είχε μέσα όλα τα παλτά και τα μπουφάν, η ντουλάπα μου είναι πλέον γκαρνταρόμπα ή κάτι τέτοιο. Τα άλλαξα θέση. Το κρεβάτι μου ήταν κολλημένο παράλληλα στον τοίχο. Το άλλαξα θέση κι αυτό. Ούτε καν τα σκεπάσματα δε με βολεύουν εδώ. Συνδυάζονται τόσο κακά μεταξύ τους και γλιστράνε το ένα πάνω στο άλλο και ξυπνάω συνέχεια για να σκεπαστώ ξανά. Αν και αυτό κάπως διορθώθηκε με την αλλαγή θέσης του κρεβατιού. Στον Βόλο όμως δε θα συνέβαινε ποτέ με το πουπουλένιο μου πάπλωμα.
Το θέμα είναι πως εδώ τίποτα δεν είναι δικό μου.
Ή ακόμα χειρότερα, ενώ πολλά πράγματα είναι in fact δικά μου, nothing feels like it.
Doesn't feel like home.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου