το κενό ΙΙ

Σήμερα ξύπνησα αλλά δεν ήθελα να ξυπνήσω.
Έφτιαξα όσο πιο ωραίο καφέ γινόταν,
ξεκίνησα το to kill a mocking bird κι άκουσα ωραία μουσική.
Προσπάθησα, δεν μπορείς να πεις.
Ύστερα με πήρε τηλέφωνο η μορφή, να περπατήσουμε λέει κι ίσως πιούμε και καφέ.
Δε θέλω να βγω απ' το σπίτι λέω, αν θες έλα.
Ήρθε.

Ακούσαμε μουσική, συζητήσαμε, έπαιξε κιθάρα κι έφτιαχνε χαζά τραγουδάκια για μένα κι εγώ αντί να σκάσω ένα γελάκι, χαμογελούσα βεβιασμένα μέχρι που έβαλα τα κλάματα.
Μετα θα περπατούσαμε μαζί μέχρι τη λέσχη όπου θα πήγαινα να φάω.
Λίγο πιο μετά αποφάσισα πως δε θέλω να φάω.
Περπατήσαμε παρόλα αυτά.
Κοίτουσα ή μπροστά ή κάτω - κυρίως κάτω.
Ήμουν απαράδεκτη παρέα.
Απαντούσα σε όλα μονολεκτικά ή με "δεν ξέρω".

Γύρισα μόνη προς το σπίτι και σκεφτόμουν πως κατά μία έννοια με ανακουφίζει να με βλέπουν έτσι οι φίλοι μου γιατί δεν χρειάζεται να περιγράψω πώς είμαι. Αν το δεις δε χρειάζεται να το περιγράψω.

Ο δρόμος μου φαινόταν ξανά ατελείωτος κι ήμουν τόσο κοντά.
Ένιωσα πως δεν μπορώ να περπατήσω αρκετά γρήγορα
ώστε να βρεθώ σπίτι όσο σύντομα θέλω.
Τα γνωστά. Η ταχυκαρδία. Ο πόνος. Τα δάκρυα.

Έφτασα σπίτι και σκέφτηκα τουλάχιστον πέρασε κι αυτή η μέρα.
Αλλά ένιωθα σα να μην είχε αρχίσει ποτέ.