φακ

Μωρέ πολύ ωραία ήταν χτες.
Ήταν σα μια μικρογραφία μιας ενδεχόμενης καθημερινότητας μαζί σου.
Αλλά όσο ήσουν ξαπλωμένος στα πόδια μου,
όσο σου χάιδευα τα μαλλιά και την πλάτη
κι όσο μου φιλούσες την κοιλιά,
εγώ σκεφτόμουν αυτό εδώ το τραγούδι
και ... φακ.

So no one told you life was gonna be this way

Τα Φιλαράκια είναι τέλεια. Κι όχι μόνο επειδή τα βλέπεις για νιοστή φορά και γελάς όπως την πρώτη, αλλά και γι αυτό το σάουντρακ.

Επειδή it hasn't been our day, our week, our month, or even our year
κι επειδή no one told us life was gonna be this way.

Επίσης να σημειώσω πως αν χρειάζεσαι να τυλίγεσαι μια κουβέρτα και να τρως μερέντα και να βλέπεις Φιλαράκια, είναι οκ. Είναι πάντα οκ.

καφές και βιβλία

Ο πρώτος καφές ήταν κρύος και τον ήπια απερίσπαστη. Δε συνόδευε κάποια άλλη δραστηριότητα, ήταν το κυρίως θέμα - όπως πρέπει να είναι ο πρώτος καφές της μέρας. Στον πρώτο καφέ της ημέρας βάζω λίγη ζάχαρη· στους υπόλοιπους όχι. Τη ζάχαρη στον καφέ την αντιμετώπισα όπως τα παγάκια στο ουίσκυ: ξεκίνησα με πολλή ζάχαρη και πολλά παγάκια αντίστοιχα, και σταδιακά τα μείωνα μέχρι που έφτασαν στο μηδέν. Έτσι εδώ και καιρό ο καφές είναι σκέτος και το ουίσκυ επίσης. Εκτός βέβαια, από τον πρώτο καφέ της ημέρας.

Ο δεύτερος καφές ήταν ζεστός και συνοδευόταν από μουσική και βιβλίο. Και ήλιο. Τώρα πήγα να πω πως μάλλον θα ήμουν κάθε μέρα ευτυχισμένη αν είχα ήλιο και καφέ και βιβλία. Αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια, γιατί κανείς δε μου στέρησε ποτέ τον καφέ και τα βιβλία κι ο ήλιος δεν είναι πρόβλημα, θα ήμουν εξίσου ευτυχισμένη διαβάζοντας με βροχή, προσθέτει λυρικότητα, δε νομίζεις; Δεν ισχύει όμως που λες, γιατί σε πολύ άσχημες περιόδους -καλή ώρα- προσπαθώ να περνάω τις μέρες μου διαβάζοντας και περπατώντας, προσπαθώ κάτι να αποσώσω από κάθε μέρα. Βέβαια δεν ξέρω αν αυτό αντικρούει το επιχείρημα περί ευτυχίας, καφέ και διαβάσματος, ή αν το ενισχύει. Μπερδεύτηκα.

Πέρασα πολλή ώρα σε μία σελίδα που έλεγε διάφορα πράγματα για το διάβασμα και για το γράψιμο και ταυτίστηκα τόσες πολλές φορές που έφτιαξα έναν φάκελο που τον ονόμασα "book loving" κι έβαλα μέσα όλες τις εικονίτσες με τα αποφθέγματα. Ένα έλεγε "I write because I don't know what I'm thinking until I read what I say". Χα! Μπορώ να συμφωνήσω απόλυτα με αυτό, ίσως γι αυτό να μην μπορώ να καταλήξω: γράφω με προφορικό λόγο ή σκέφτομαι σε γραπτό λόγο;

Ύστερα η λίστα μου έβαλε αυτό το τραγούδι και με κάνει να νιώθω κάτι απροσδιόριστο κι ωραίο, κάτι που μοιάζει με έρωτα κι ελευθερία κι είναι πανέμορφα ανοιξιάτικο. Je pense à toi.

το κενό ΙΙ

Σήμερα ξύπνησα αλλά δεν ήθελα να ξυπνήσω.
Έφτιαξα όσο πιο ωραίο καφέ γινόταν,
ξεκίνησα το to kill a mocking bird κι άκουσα ωραία μουσική.
Προσπάθησα, δεν μπορείς να πεις.
Ύστερα με πήρε τηλέφωνο η μορφή, να περπατήσουμε λέει κι ίσως πιούμε και καφέ.
Δε θέλω να βγω απ' το σπίτι λέω, αν θες έλα.
Ήρθε.

Ακούσαμε μουσική, συζητήσαμε, έπαιξε κιθάρα κι έφτιαχνε χαζά τραγουδάκια για μένα κι εγώ αντί να σκάσω ένα γελάκι, χαμογελούσα βεβιασμένα μέχρι που έβαλα τα κλάματα.
Μετα θα περπατούσαμε μαζί μέχρι τη λέσχη όπου θα πήγαινα να φάω.
Λίγο πιο μετά αποφάσισα πως δε θέλω να φάω.
Περπατήσαμε παρόλα αυτά.
Κοίτουσα ή μπροστά ή κάτω - κυρίως κάτω.
Ήμουν απαράδεκτη παρέα.
Απαντούσα σε όλα μονολεκτικά ή με "δεν ξέρω".

Γύρισα μόνη προς το σπίτι και σκεφτόμουν πως κατά μία έννοια με ανακουφίζει να με βλέπουν έτσι οι φίλοι μου γιατί δεν χρειάζεται να περιγράψω πώς είμαι. Αν το δεις δε χρειάζεται να το περιγράψω.

Ο δρόμος μου φαινόταν ξανά ατελείωτος κι ήμουν τόσο κοντά.
Ένιωσα πως δεν μπορώ να περπατήσω αρκετά γρήγορα
ώστε να βρεθώ σπίτι όσο σύντομα θέλω.
Τα γνωστά. Η ταχυκαρδία. Ο πόνος. Τα δάκρυα.

Έφτασα σπίτι και σκέφτηκα τουλάχιστον πέρασε κι αυτή η μέρα.
Αλλά ένιωθα σα να μην είχε αρχίσει ποτέ.

πιο όμορφη απ' ό,τι ήσουν

Αν δε βρέχει καταρρακτωδώς, δεν παίρνω ομπρέλα. Έτσι σήμερα, που έβρεχε μία μέτριας έντασης βροχή, δεν πήρα ομπρέλα, φόρεσα μόνο κάτι με κουκούλα. Πήγα στη λέσχη να φάω μπακαλιάρο. Για τη σκορδαλιά δεν είχα αποφασίσει ακόμα, σκεφτόμουν πως είπαμε ότι θα μιλήσουμε σήμερα και αυτό σημαίνει πως θα βρεθούμε κι έλεγα μήπως να μη φάω σκορδαλιά. Ύστερα είπα στον εαυτό μου "συγκεντρώσου, κουκλίτσα μου, μια φορά το χρόνο τρώμε σκορδαλιά, δε θα τη θυσιάσουμε για την πιθανότητα ενός ραντεβού - που ο θεός να το κάνει ραντεβού δηλαδή".

Είχε σκορδαλιά στη λέσχη, αγαπώ τη λέσχη. Ρώτησα αν έχει και τσιπουράκι, ο Δημήτρης είπε πως περίμενε να το φέρουμε εμείς. Γελάσαμε, είπαμε χρόνια πολλά και πήρα τον δίσκο μου και κάθισα σε ένα από τα τραπέζια που είναι δίπλα σε παράθυρο. Και έβλεπα τη βροχή να πέφτει κι έτρωγα τον μπακαλιάρο και τη σκορδαλιά μου και το ψωμί με το σουσάμι, κι ήμουν τόσο ευχαριστημένη απ' τη ζωή μου εκείνη την ώρα, τόσο χαρούμενη που είναι 25η Μαρτίου κι εγώ τρώω μπακαλιάρο μόνη μου δίπλα σε ένα παράθυρο που βρέχει. Τόσο ευτυχισμένη.

Ξαναφόρεσα την κουκούλα μου και βγήκα πάλι στη βροχή. Αυτή τη φορά χαμογελούσα διάπλατα, κοιτούσα τον ουρανό -τον γκρι, μουντό, βροχερό ουρανό- και γελούσα. Ύστερα κοίταξα κάτω κι είχε σχηματιστεί στην άσφαλτο ένα ακανόνιστου σχήματος ουράνιο τόξο. Όχι ουράνιο τόξο δηλαδή, ήταν ένα βρεγμένο κομμάτι δρόμου, τόσο βρεγμένο ώστε να κάνει αυτά τα ωραία χρώματα. Και σκέφτηκα πως μπορεί να είναι ηλίθιος ο τρόπος με τον οποίο παντού συνήθιζα να βρίσκω ομορφιά και λόγους να γελάει κανείς, αλλά ρε συ μιλάμε για ουράνια τόξα στην άσφαλτο! Τόσα χρώματα σ' αυτόν τον βρεγμένο κωλόδρομο, πώς να μη νιώθεις μετά πως όλα γίνονται ωραία; Όλα μπορούν να γίνουν ωραία. Να το θυμάμαι αυτό.

Γελώντας έφτασα λοιπόν στο σπίτι, η πολυκατοικία μύριζε τηγανητό ψάρι, εγώ δε ζήλευα γιατί η λέσχη είχε προνοήσει -ευχαριστώ τη λέσχη. Άνοιξα την πόρτα του διαμερίσματος. Μυρίζει άζαξ άνθη πασχαλιάς και λενόρ ruby jasmine -το καινούριο,το φουξ. Εγώ μύριζα σκορδαλιά και τσιγάρα. Μου φάνηκε λίγο αστεία αντιστοίχιση ανθρώπου με σπίτι. Σκέφτηκα τις ασκήσεις αντιστοίχισης που είχαμε στο σχολείο κι αν η μία στήλη είχε ανθρώπους και η άλλη διαμερίσματα, θα με αντιστοίχιζε κανείς στο σωστό σπίτι; Μα φυσικά.

Κάτω απ' την άσφαλτο καίει το παλιόχωμα

ΥΓ το άρωμα και το κενό δεν άλλαξαν πάντως.

το ξέρω, το δοκίμασα, δεν ωφελεί

Είναι η πρώτη φορά που νιώθω τη σονάτα του σεληνόφωτος.
Πάντα μου άρεσε, αλλά πρώτη φορά τη νιώθω.
Αντιλαμβάνομαι πως είναι δύσκολο να με πάρει κανείς στα σοβαρά
καθώς η ώρα είναι 04:11 το πρωί
αλλά ίσως οι μεγάλες συνειδητοποιήσεις να συμβαίνουν τις πρώτες πρωινές ώρες.
Ίσως.

Που λες, γύρισα στο σπίτι με τα πόδια.
Θα μπορούσα να έχω γυρίσει με το αυτοκίνητο,
αλλά προτίμησα να κοιτιόμαστε λίγο ακόμα
και να θυσιάσω αυτή την πολυτέλεια.
Είπα στους φίλους μου πως ήθελα να χορέψω,
αλλά η αλήθεια είναι πως ήθελα απλώς να σε κοιτάζω.

Έκανα στο μυαλό μου έναν φανταστικό διάλογο,
έναν όπου σου λέω πώς νιώθω κι ότι
παρόλο που, σε αντίθεση με σένα,
εγώ χρόνο έχω,
δεν έχω παρόλα αυτά τη διάθεση να τον διαθέσω
σε κανέναν άλλον
γιατί κανένας δε θα μου άρεσε όσο εσύ.
Και τότε εσύ θα με ρωτούσες πού το ξέρω;
Και θα σου έλεγα

το ξέρω
το δοκίμασα
δεν ωφελεί
άφησέ με να 'ρθω μαζί σου.

the flood

Να σε φροντίζεις δε σημαίνει μόνο να σε ταΐζεις, να σε ντύνεις και να σε ξεκουράζεις όταν το χρειάζεσαι. Αυτό είναι να φροντίζεις το σώμα σου. Αυτό το κάνω -πλέον και προς το παρόν, ποτέ δεν είμαι σίγουρη μαζί μου. Να σε φροντίζεις σημαίνει να φροντίζεις και την ψυχή σου. Κι αυτό δεν το κάνω ή ίσως το κάνω λάθος. Μου βάζω κι ακούω μουσική και διαβάζω βιβλία. Αλλά αντί να διαβάσω καναν Τομ Ρόμπινς ή έστω έναν Φίλιπ Ντικ, κάθομαι και διαβάζω το βιβλίο της Κατερίνας και καμιά φορά πανικοβάλλομαι γιατί την καταλαβαίνω. 

Αλλά όχι. Δεν είμαι ούτε η Γκρέτσεν απ' το you're the worst, ούτε η Κατερίνα απ' το βιβλίο. Οι σύνθετες λέξεις ή οι απλές λέξεις με επιθετικούς προσδιορισμούς δεν είναι για μας. Δεν είναι για να τις λέμε μόνοι μας και γι αυτό δε θα τις πω. Εγώ θα κοιτιέμαι στον καθρέφτη και θα λέω "δεν είσαι καμία άλλη· είσαι εσύ και είσαι εντάξει". Ώσπου μια μέρα να ξυπνήσω και να το πιστεύω.

don't say a word

- μου είχε λείψει.
- του το είπες;
- εσύ τι λες;
- λέω όχι.
- φυσικά και όχι.

yum

μμμ εντάξει, κάποια πράγματα ίσως να πάνε καλά :)

https://www.youtube.com/watch?v=hgjUSPmbPWg

το κενό

28/2/2016,13:13

Artcore

Δε φταίει η πόλη, το αποφάσισα.

Η πόλη μου κάνει καλό. Ξυπνάω κι έχω όρεξη να την περπατήσω. Σήμερα σκεφτόμουν να περπατήσω στην παραλία, αφού θα περνούσα πρώτα από το πάρκο της ΕΡΤ3. Τελικά όμως πέρασα έξω από την ΕΡΤ3 και συνέχισα κι ανέβηκα την Αγγελάκη, ύστερα Σβώλου, ύστερα έφερα δύο γύρες την Αγία Σοφία, μετά διέσχισα την Εγνατία, μετά Ολύμπου και ήρθα εδώ. Γιατί το ανακάλυψα χτες αυτό το μέρος και μου άρεσε και όταν κάτι σ' αρέσει πρέπει να το επαναλαμβάνεις, τα έχουμε πει αυτά.

Ναι, και που λες, δε φταίει η πόλη.

Φταίει το σπίτι λίγο, χωρίς να 'χει κάνει κάτι για να φταίει, φταίει όμως γιατί δεν το νιώθω δικό μου. Λένε όλοι πως ο Βόλος ήταν κάτι το προσωρινό κι ότι εδώ είναι η βάση μου και το λένε με σιγουριά μαθηματικού αξιώματος, σαν να πρόκειται για κάτι που δε χρειάζεται απόδειξη, λες και ξεστομίζουν καμία βασική αρχή του σύμπαντος.

Ποιος σας τα είπε αυτά;

Ποιος σας είπε ότι πέρασα εγώ τα τελευταία 7 χρόνια με αίσθηση του προσωρινού;

Ποιος σας είπε πως εδώ νιώθω σαν στο σπίτι μου κι ότι εδώ είναι η βάση μου;

Και κυρίως τι είστε όλοι εσείς και μου εξηγείτε πώς νιώθω και γιατί, και βρίσκετε ευκαιρία για φιλοσοφία με αφορμή το δικό μου το ζόρι;

Δεν ξέρετε γιατί νιώθω όπως νιώθω και δε θα το μάθετε αν ξαφνικά, την ώρα που αντιλαμβάνεστε πως θα βάλω τα κλάματα, με ρωτήσετε επιτακτικά "τώρα! πες μου τι σκέφτεσαι τώρα"!

Ξέρω πολύ καλά πώς νιώθω.

Νιώθω απελπισία.

Νιώθω πως τίποτα και κανείς δεν μπορεί να με κάνει ευτυχισμένη.

Νιώθω πως οι ώρες που περνάω με τους φίλους μου είναι παυσίπονα, εφόσον μπορώ να περάσω για λίγο καλά κι ύστερα να βυθιστώ πάλι στο κενό και να κοιτάζω το κενό.

Νιώθω πως όσοι δεν είναι φίλοι μου θέλω να εξαφανιστούν, να σταματήσουν να νοιάζονται και να με αφήσουν ήσυχη.

Νιώθω πως τίποτα δεν μπορεί να με κάνει ευτυχισμένη.

Κι αυτό με κάνει δυστυχισμένη.

Κι όποιος δεν έχει νιώσει έτσι για παραπάνω από μια κακή βδομάδα στη ζωή του, παρακαλείται να μην έχει την εντύπωση πως καταλαβαίνει.

πού είναι το σπίτι σου;

27/2/2016,11:49

Θεσσαλονίκη

Ήρθα εδώ τελικά. Ακόμα κι αφού αποφάσισα να έρθω δεν ήξερα ούτε γιατί το αποφάσισα, ούτε αν έκανα καλά. Νομίζω το αποφάσισα 30% για ν' αλλάξω παραστάσεις και 70% για να καθησυχάσω τη μαμά. Χαίρομαι να καθησυχάζω τη μαμά αλλά στην παρούσα φάση θα μου φαινόταν πιο λογικό να καθησυχάζω εμένα, και το να φεύγω επ' αόριστον από το σπίτι μου δε μοιάζει να είναι ο σωστός τρόπος.

Καλή είναι η Θεσσαλονίκη, δε λέω. Αλλά ήρθα εδώ και η ντουλάπα μου δε χωρούσε τα ρούχα μου γιατί είχε μέσα όλα τα παλτά και τα μπουφάν, η ντουλάπα μου είναι πλέον γκαρνταρόμπα ή κάτι τέτοιο. Τα άλλαξα θέση. Το κρεβάτι μου ήταν κολλημένο παράλληλα στον τοίχο. Το άλλαξα θέση κι αυτό. Ούτε καν τα σκεπάσματα δε με βολεύουν εδώ. Συνδυάζονται τόσο κακά μεταξύ τους και γλιστράνε το ένα πάνω στο άλλο και ξυπνάω συνέχεια για να σκεπαστώ ξανά. Αν και αυτό κάπως διορθώθηκε με την αλλαγή θέσης του κρεβατιού. Στον Βόλο όμως δε θα συνέβαινε ποτέ με το πουπουλένιο μου πάπλωμα.

Το θέμα είναι πως εδώ τίποτα δεν είναι δικό μου.

Ή ακόμα χειρότερα, ενώ πολλά πράγματα είναι in fact δικά μου, nothing feels like it.

Doesn't feel like home.

σύγχυση

23/2/2016,11:14

Ποδηλάτισσα

Διάβασα το τελευταίο πράγμα που είχα που είχα γράψει στο τετράδιό μου και κάπου έγραφα τη λέξη "ευτυχισμένη" κι εγώ διάβασα "συγχυσμένη" κι είναι λογικό αν το σκεφτείς γιατί το πιο κοντινό που έχω σε πλούσια συναισθήματα τελευταία, είναι ένα κύμα από κλάματα και γέλια σχεδόν ταυτόχρονα και συνεχώς εναλλασσόμενα κι εντάξει δε νομίζω πως it certifies as happiness, σύγχυση όμως το λες ανετότατα.

Πήρα και καινούριο στυλό με υγρή μελάνη, με πιο λεπτή μύτη αυτή τη φορά, κι είναι κι η πρώτη φορά που γράφω σ' αυτό το μαγαζί κι είναι ωραία. Κάθομαι σ' ένα σκαμπό μπροστά στη τζαμαρία και κάνει άνοιξη σήμερα κι άλλη φορά όλα αυτά θα αρκούσαν να φτιάξουν μια καλή μέρα. Αυτή τη στιγμή μπορώ να πω πως με κάνουν χαρούμενη όλα αυτά. Το κακό είναι πως όσο πιθανό είναι να παραμείνω έτσι ανάλαφρη και χαρούμενη (αν μπορείς δηλαδή να χαρακτηρίσεις ανάλαφρο ένα κορίτσι μ' ένα μόνιμο σφίξιμο στο στήθος) όσο πιθανό είναι λοιπόν το Σf=0 να διατηρηθεί, άλλο τόσο πιθανό είναι να ξεσπάσω σε κλάματα στα επόμενα λεπτά.

there's a blackbird on my chest

white musk

- μμμμ white musk.
- αυτή η κολόνια σε όλους θυμίζει μια γκόμενα που είχαν στο λύκειο.
- εμένα μου θυμίζει εσένα.
- το ίδιο λέμε.

Η μελωδία της ησυχίας

Μουσική που μου αρέσει, αδυνατώ να την αντιμετωπίσω σαν χαλί. Την αντιμετωπίζω σαν το κυρίως θέμα κι έτσι κάνουν και οι μισοί μου φίλοι. Οι μισοί μου φίλοι με έχουν κακομάθει κατ' αυτό τον τρόπο. Γιατί με τους μισούς μου φίλους μπορεί να βγούμε και να περνάμε μεγάλα διαστήματα σιωπής, όχι επειδή δεν έχουμε τι να πούμε μεταξύ μας. Επειδή εκείνη την ώρα ακούμε τη μουσική και σκεφτόμαστε τόσο γρήγορα κι έντονα που σχεδόν νιώθουμε πως ξεφωνίζουμε τις σκέψεις μας. Πολύ συχνά δεν είμαι σίγουρη αν σκέφτομαι ή αν συζητάμε.

Κι έτσι είμαι άδικη με τους άλλους μισούς μου φίλους, που τους αγαπώ εξίσου κι είναι επίσης υπέροχα παιδιά. Αλλά να, τους ρωτάς αν θέλουν να τους βάλεις ν' ακούσουν ένα τραγούδι, σου λένε ναι κι ύστερα αρχίζουν να μιλάνε. Και ό,τι και να γίνεται συνέχεια κάποιος μιλάει, πάντα κάποιος μιλάει. Και καταλαβαίνω πως ακούγομαι περίεργη και πως κάποιος θα μπορούσε να μου πει "ναι βρε κοπελιά, μιλάνε οι παρέες συνήθως, τι δηλαδή;". Δεν ξέρω, μπορεί να είμαι περίεργη. Αλλά ενώ ήμουν με τους άλλους μισούς μου φίλους, κι ενώ είχα βάλει να ακούσουμε μουσική κι εκείνοι μιλούσαν, εγώ έφερα την πηγή της μουσικής κοντά στ' αυτιά μου κι έκλεισα τα μάτια μου. Κι άκουσα το τραγούδι. Γιατί η καρδιά μου είχε αρχίσει να χτυπάει πολύ δυνατά.

Μπορεί να είμαι περίεργη.
Αλλά καμιά φορά -πολύ συχνά- χρειάζομαι ν' ακούω τη σιωπή.
Ήθελα μόνο λίγη ησυχία.

ΥΓ There is something hugely civilised about allowing long pauses in a conversation. Very few people can stand that kind of silence.
― James Robertson

ὄττω τις ἔραται

Λυπάμαι που άργησα τόσο να το θυμηθώ.
Κι η αδυναμία να βρεις κάτι να σε κάνει καλά είναι κι αυτή ενδεικτική του προβλήματος.
Γι αυτό χαίρομαι σήμερα, γιατί θυμήθηκα κάτι που είχα ξεχάσει:
πως ακόμα κι αν όλα τα άλλα αποτύγχαναν -που δεν έχουν αποτύχει, αλλά ακόμα και αν-
τότε θα τα κατάφερνε ο Δεληβοριάς.
Ο Δεληβοριάς πάντα τα καταφέρνει.
Όπως κι εγώ.
Όπως και όλοι μας.

Έχω ακόμα τη μνήμη μου
Τη μητέρα του στίχου μου
Και θα κλέψω ξανά την κλεμμένη φωνή
Τρέμει κάτω απ’ τα πράγματα το ρυάκι του ήχου μου

Αλλα-yes?

Δεν είμαι σίγουρη αν οι αλλαγές είναι κάτι που μου αρέσει ή κάτι που μου 'χει τόσο συχνά επιβληθεί, που πλέον κατάφερα να με πεισω πως όχι απλά τις αντέχω, αλλά τις θέλω κιόλας.