Όταν ήμουν πολύύύύύύύ μικρή ο θείος μου μού έκανε δώρο ένα καλειδοσκόπιο. Και μου είπε να κοιτάω προσεκτικά τις εικόνες γιατί άπαξ και χαθούν είναι αδύνατο να τις ξαναδώ ολόιδιες. «Κι αν μια εικόνα μ΄αρέσει πολύ και θέλω να τη βλέπω συνέχεια;;». Όταν είδα την πρώτη εικόνα που ονόμασα αγαπημένη -εκείνη που έμοιαζε με το εσωτερικό καρπουζιού αλλά με χρυσαφένια κουκούτσια- προσπαθούσα να βάλω το rewind , δηλαδή να θυμηθώ όλες τις κινήσεις που έκανα μέχρι να τη δω και να τις κάνω ανάποδα για να ξαναδώ το καρπούζι. Ύστερα κατάλαβα πως ο μόνος τρόπος να γίνει κάτι τέτοιο θα ήταν να πάγωνε το υγρό στο σωληνάκι και η χρυσόσκονη στη θέση που τα ήθελα για να βλέπω την εικόνα μου.
Μετά από χρόνια έβγαλα το καλειδοσκόπιο από το ντουλάπι που το είχα χώσει βιαστικά μετά από μια μετακόμιση. Το ξεσκόνισα και κοίταζα πάλι με μανία τις εικόνες, σχεδόν τις ρουφούσα. Μέχρι που μαζεύτηκαν σε μια άκρη όλα τα γυαλιστερά σχεδιάκια και έμεινα να κοιτάω τη φούξια σκόνη του που έμοιαζε με……έμοιαζε με καρπούζι με χρυσαφιά κουκούτσια!!!! Κι έπαθα déjà vu και σκέφτηκα το αγχωμένο απόγευμα στην κουζίνα του θείου έτοιμη να κλάψω που δε θα ξανάβλεπα το καρπούζι μου.
Να μη σας δουλεύω. Είναι αδύνατον να δεις ακριβώς την ίδια συνέχεια σε ένα καλειδοσκόπιο. Μπορεί όμως να δεις κάτι που θα μοιάζει πολύ με την κάποτε αγαπημένη σου παράσταση ή ακόμα να σ’αρέσει περισσότερο και να ταιριάζει πιο πολύ στα τωρινά σου γούστα. Και θα συγκινηθείς που θα μοιάζει με το μικρό σου θησαυρό κι ίσως πιστέψεις πως είναι πανομοιότυπο γιατί έτσι θα ήθελες να είναι.
Σκέψου τώρα...
Η ζωή δεν είναι ένα τεράστιο καλειδοσκόπιο; Κι ας είναι μεγάλο, εσύ κουνάς πέρα δώθε το διαφανές σωληνάκι με τα πολύχρωμα σχήματα. Δε θα ήταν πολύ μελαγχολικό να μείνει κολλημένο σε ένα σημείο και να βλέπεις συνέχεια το ίδιο; Φαντάσου ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα. Δε θα ήταν πολύ λυπηρό αν έμενε για πάντα έξω απ’ το παράθυρό σου; Δε θα ήταν πια το αγαπημένο σου κομμάτι της μέρας, θα ήταν ρουτίνα. Θα έχανε την αξία του.
Αλλά ακόμα χειρότερο είναι το άλλο. Να φας όλο το χρόνο σου προσπαθώντας να ξαναβρείς την πιο αγαπημένη σου σκηνή για να αρκεστείς στο τέλος σε κάτι που θα της μοιάζει.
Κάνε μια σβούρα το καλειδοσκόπιο. Όπου και να σταματήσει πάλι πολύχρωμο θα ‘ναι.
12 σχόλια:
μα φυσικά!
κι επισης καλό είναι να μην κολλας σε μια εικονα που δε σου αρέσει... να κουνας το καλειδοσκοπιο γρηγορα αν δε σε ικανοποιεί το θεαμα... οπως και στη ζωή ;)
"Αλλά ακόμα χειρότερο είναι το άλλο. Να φας όλο το χρόνο σου προσπαθώντας να ξαναβρείς την πιο αγαπημένη σου σκηνή για να αρκεστείς στο τέλος σε κάτι που θα της μοιάζει."
Πόσο δίκιο έχεις ... Καληνύχτες ...
Nomizo apo tis kaliteres paromiosis pou exo sinantisi!
Poso dikio exeis kai poso glika to dinis!
Filia!
Polu endiaferon to blog sou...Perimenw ta comments sou k gia ta dika mou posts.
>Lina, εννοείται, ποιος μαζόχας κάθεται και κοιτάει το καλειδοσκόπιο όταν έχει φύγει η χρυσόσκονη??? Τι να τον κάνω καλέ τον απέναντι τοίχο, τον βλέπω και χωρίς καλειδοσκόπιο!!! :Ρ πάει, λάλησα!
Morpheus+Christina, θένκγιου καλούλια μου!!
Χριστίνα με σκλάβωσε αυτό με την καλύτερη παρομοίωση, θα κλάψω σνιφ =)
Φιλιάαααα
μην το λες.... ξερεις ποσοι και ποσες κολλανε για χρονια ολοκληρα σε εικονες που δεν τους δινουν ικανοποίηση;
Χμμμ, η αλήθεια είναι πως ξέρω τέτοιους ανθρώπους (ένα παράδειγμα είναι εδώ---> http://to-koritsi-pu-i8ele-polla.blogspot.com/search?q=I%27m+addicted+to+you
Αλλά και πάλι δεν τους καταλαβαίνω.. Τι, δηλαδή δεν έχουν κότσια να ζήσουν? Νομίζω πως κυριαρχεί ο φόβος τους, δεν εξηγείται αλλιώς..
Καλημέρα :)
αχ, τι γλυκό που είσαι!:)
:) αχ τι καλή που είσαι!!
Καιρό είχαμε να τα πούμε ρε Κιαρούλα!
Ματς Μουτς!
Bloom , που χάθηκες ???
Μου αρέσει πολύ η παρομοίωση της ζωής με το καλειδοσκόπιο..
"Κάνε μια σβούρα το καλειδοσκόπιο. Όπου και να σταματήσει πάλι πολύχρωμο θα ‘ναι"
Για μένα αυτή η φράση τα λέει όλα..
καλώς ήρθες στον κλαμπ των αισιόδοξων πλην χαζοχαρούμενων και ενίοτε μελαγχολικών λόγω της κυκλοθυμίας τους έφηβων!!
μη μου πει κανείς, πως εφηβεία είναι θα περάσει.. γιατί να περάσει δλδ, έχει τίποτα κακό????????
νάις του μήτ γιου!
μάκιααααααα
Δημοσίευση σχολίου