ροδοζαχαρένια παραλία

Σήμερα δεν είναι ωραία μέρα. Δηλαδή η μέρα μια χαρά είναι,εγώ δεν.


Δε θέλω να μείνω άλλο σ'αυτό το σπίτι,κάθε μέρα που περνάει μου φαίνεται αγγαρεία και έχω την αίσθηση πως συνεχώς γίνεται πιο καταθλιπτικό και μίζερο όσο ωραίο και να είναι. Η σκύλα σπιτονοικοκυρά βοηθάει ιδιαίτερα σ'αυτή την αίσθηση. Έτσι λοιπόν μου φαίνονται όλα μίζερα και καταθλιπτικά και σκονισμένα και βρώμικα κι απαίσια*όλα μοιάζουν με κάτι από το οποίο θέλω να φύγω(εντάξει όχι όλα :-)). Και λοιπόν μου φαίνονται όλα άξια διαφυγής και οποιαδήποτε αλλαγή μοιάζει πολύ μακρινή. Δεν είναι. Αλλά εμένα έτσι μου μοιάζει.Νομίζω πως το Σαββατοκύριακο είναι πολύ μακριά και πως είμαι ήδη κουρασμένη,πόσο μάλλον αφού δω τα 25 σπίτια που κύκλωσα στην εφημερίδα. Είμαι ήδη κουρασμένη για να το κάνω. Κι όταν το διαλέξω,η μετακόμιση μου φαίνεται πολύ μακρινή και δύσκολη -παρά τον φίλο με το φορτηγάκι που είπε πως είναι στη διάθεσή μου κι έχει και κούτες για τα πράγματά μου.


Σήμερα δηλαδή είμαι απαισιόδοξη και καθόλου καλή παρέα.Και συγγνώμη γι'αυτό,είναι κρίμα δε μου έκανες τίποτα για να σε κοιτάω μ'αυτό το απογοητευμένο και θλιβερό ύφος.Λες και ανυπομονούσα να φύγεις και να μείνω μόνη μου. Στην πραγματικότητα δεν ήταν έτσι,ήθελα να μείνεις και να μην είμαι μόνη μου αλλά επειδή έπρεπε να φύγεις,ε,μάλλον έπεισα τον εαυτό μου ότι ήθελα κιόλας μπας κι ευχαριστηθώ τον καφέ χωρίς εσένα.

Θεέ μου,τι άνοστος καφές ήταν αυτός.