Χέρια στον λαιμό μου

Τα χέρια σου στον λαιμό μου με τρόμαξαν.

Με γύρισαν πίσω στο δωμάτιο του ξενοδοχείου

και δεν μπορούσα να φύγω.

Εγώ έκλαιγα κι εκείνος γελούσε.

Ήταν αστείο το τραύμα μου.

Ήμουν υπερβολικά ευαίσθητο κοριτσάκι,

ακριβώς σαν αυτά που του αρέσει να πονάει

Όταν γύρισα είπα πόσο ωραία πέρασα.

Είχε μπερδευτεί το κεφάλι μου.

Τα χέρια στον λαιμό μου με μπερδεύουν.

Γιατί σε καυλώνει να με μισείς;

Γιατί με καυλώνει να με μισείς;

Γιατί έχεις τα χέρια σου στον λαιμό μου;

Γιατί μου κόβεις την ανάσα;

Γιατί μ’ αρέσει αυτό;

Εγώ ήθελα να νοιαζόμασταν λίγο.

Ήθελα να νιώσω πως είμαστε άνθρωποι.

Κι εσύ με άφησες να σου φιλήσω τα μαλλιά.

Και δε φορούσες άρωμα, και δεν το χρειαζόσουν.

Και ένιωσα πως είμαστε άνθρωποι

και πως το να μην αγαπιέσαι

δε σημαίνει να αδιαφορείς

το να μην αγαπιέσαι είναι το βήμα

πριν να αγαπηθείς

Ένιωσα για λίγο πως δε μισώ το σώμα μου

Πως δεν το μισείς κι εσύ

Σ’αρέσει το σώμα μου, το νιώθω

το βλέπω στα μάτια και στο σώμα σου

Δε με μισείς.

Τότε γιατί τα χέρια σου είναι στον λαιμό μου;

Ποια θυσία

Ξέρεις ποια είναι η βασική διαφορά που έχει το γράμμα από το μέιλ και τα διάφορα μηνύματα σε εφαρμογές; Το αντίγραφο. Στέλνεις μηνύματα στο μέσσεντζερ και στο βάιμπερ και σε μέιλ, και μπορείς ανά πάσα στιγμή να τα ξαναδιαβάσεις και να βγάλεις κάποιο καινούριο συμπέρασμα. 

Το γράμμα ήταν πολύ σοβαρή απόφαση. Το γράμμα σου δημιουργούσε μόνο μία εντύπωση, η οποία έμενε απαράλλαχτη στον χρόνο. Ακόμα σημαντικότερο είναι πως το γράμμα το έστελνες και ύστερα έπαυες να το έχεις. Ύστερα το είχε μόνο άλλος. 

Τώρα δεν προσφέρουμε αυτό που γράψαμε. Δεν το αποχωριζόμαστε διαπαντός. Απλώς το μοιραζόμαστε, απλώς αφήνουμε και κάποιον άλλον να το κοιτάζει. Και, δε λέω, είναι κι αυτό όμορφο, κι ίσως πιο ισότιμο. Δεν είναι όμως καθόλου δραματικό. 

Κι εμείς, τα παιδιά που μεγαλώσαμε με δράματα, δεν ξέρουμε τι να την κάνουμε την τόση ισορροπία. Γι αυτό όταν ερωτευόμαστε, στέλνουμε γράμματα και γράφουμε κασέτες. Ώστε κάπου να χώρεσουμε μια ελάχιστη θυσία.

Τι είναι ποίηση;

Αυτό είναι. 

Είναι οι ιριδίζουσες λακκούβες με βρωμόνερο.

Τα ουράνια τόξα μέσα στις λάσπες. 

Είναι τα τραγούδια του Δεληβοριά.

Η χαρούμενη μουσική και οι πένθιμοι στίχοι.

Η μουσική δυνατά, αλλά μπαλάντα. 

Η μουσική χαμηλά, αλλά μπιτάκι. 

Είναι τα καινούρια ρούχα, αλλά με τρύπα. 

Είναι ο αγαπημένος σου καφές, αλλά με ζάχαρη.

Είναι το αγαπημένο σου γλυκό, αλλά χωρίς ζάχαρη.

Είναι ο γκόμενος που θα ταιριάζατε, αλλά είχε κατάθλιψη.

Είναι ο γκόμενος που θα ταιριάζατε, αλλά είχες κατάθλιψη. 

Είναι η Αλάνις Μορισέτ και όλο το irony.

Είναι ο οδοντίατρος, αλλά παντρεμένος. 

Είναι ο αγαπημένος σου τραγουδιστής, αλλά βιαστής. 

Είναι η πιο βαρετή ταινία με τα πιο ζωντανά χρώματα. 

Η πιο κρύα νύχτα με την πιο ζεστή αγκαλιά – κλισέ αηδίες. 

Είναι οι κλισέ αηδίες που δεν σε αηδιάζουν.

Είναι οι αηδιαστικές λεπτομέριες που δεν είναι κλισέ. 

Είναι αυτό που ήταν πάντα, και αυτό θα είναι πάντα.

Είναι το τραύμα, ήταν πάντα το τραύμα, είσαι το τραύμα.

Είναι ευτυχώς και το παιδί τραύμα. 

Η ευγνωμοσύνη που κάποιος καταλαβαίνει. 

Το παιδί τραύμα καταλαβαίνει. 

Ο γκόμενος με την κατάθλιψη καταλάβαινε. 

Είναι η έκπληξη, που νόμιζες πως είσαι ιδιαίτερη μα είμαστε όλοι ίδιοι. 

Είναι η ανακούφιση, που είμαστε όλοι ίδιοι. 

Είναι ανακούφιση. 

Σπασμένο

Είμαι το φλυτζάνι που πίνεις τον καφέ σου. 

Δε με προσέχεις, με ρίχνεις, με σπας. 

Κάθε μου κομμάτι συντηρεί τις ενοχές σου.

Μη σε νοιάζει για μένα,

εγώ θα γίνω ολόκληρη ξανά.

Θα γυρίσω εκεί που πάνε 

τα κομμάτια όταν σπάνε 

και θα γίνω πάλι 

ολόκληρο φλυτζάνι.

Εσένα σκέφτομαι, 

που θα σου μείνει στο χέρι το χερούλι

και θα καταλάβεις πως μόνο αυτό κρατούσες.

Πατρίδες

Στο Φάληρο κοιμούνται τα γατιά 

Στ' αμάξια τα ζεστά που μόλις φτάσαν

Μα κάποιοι που τον ύπνο τους τον χάσαν

Τα σπίτια τους μαζεύουν σε κουτιά 

Στα Κύματα κοιμούνται τα σκυλιά

Στο πάρκο που νωρίτερα δακρύσαν

Κορίτσια που όλα κάτι τους θυμίσαν

Κάτι που αφήσαν να κυλήσει στα σκαλιά 

Στον Άναυρο βραχεία νοσηλεία

Στα Κάστρα μια σχεδόν αυτοκτονία 

Μα όλα γίναν καινούρια στα Παλιά

Και πέταγαν ακόμα τα πουλιά

Και είχαν τα πλακόστρωτα μιλιά

Και γέννησαν ακόμα μια πατρίδα 

Έξι μοίρες το λεπτό

Θα πάμε για καφέ στον πύργο του ΟΤΕ

Θα πρέπει να μου πεις αν τώρα ή ποτέ

Θα ζαλίζομαι όπως πάντα εν κίνηση

Μα εσύ θα ‘χεις και πάλι προνοήσει

Θα κεράσεις δραμαμίνη

Θα κεράσω τον καφέ

Έξι μοίρες το λεπτό θα μας γυρίζει

Μα εκεί πάνω γιασεμί δε θα μυρίζει

Θα βρωμάει εγκατάλειψη και ΔΕΘ

Με θέα μια κατάληψη και ΜΕΘ

Μου λες να φύγουμε από κει

Εμείς δεν είμαστε αστοί

Στο Βελλίδειο έχουμε δει 

Patti Smith και τους HIM

Θα περπατάμε στη Στρατού 

που στον Στρατό δεν ανήκει

Είναι δικιά μας κι αυτή 

κι όλη η Θεσσαλονίκη

Θα μ’ αφήσεις λίγο κάτω απ’ το Lycée

Θα ρωτήσεις αν σε σκέφτομαι ποτέ

Θα γελάσω και θα πω

“Έξι μοίρες το λεπτό”.

Θα υποφέρεις

 Θα υποφέρω. 

Θα περπατάω μόνη μου στο πάρκο τη νύχτα. 

Θα υποκρίνομαι πως δεν έχω κανέναν στον κόσμο 

και θα κουβαλάω αυτό το αδιέξοδο βλέμμα. 

Θα καπνίζω 

και κάθε λίγο θα δακρύζω.

Θα γίνω από αυτούς που υποφέρουν για την τέχνη. 

Το κορίτσι που εννοούν όταν λένε 

"βρες ένα κορίτσι που να γράφει". 

Θα στέλνω γράμματα με κραγιόν

Θα υπογραμμίζω με μολύβι ματιών

Θα κλαίω όταν φεύγεις 

και θα αδιαφορώ όταν έρχεσαι. 

Θα γίνω ο εαυτός μου μια μέρα, θα δεις. 

Θα υποφέρω.