Πεφταστέρια και ευχές. Γιατί κάνουμε μια ευχή όταν πέφτει ένα αστέρι; Είναι απλώς μια άσκοπη συνήθεια όπως η τάση να λέμε τριψήφιους αριθμούς όταν κάποιος φτερνίζεται; Μπορεί και όχι. Είναι γιατί οι ευχές μοιάζουν με διάττοντες αστέρες, από πολλές απόψεις. Ξεκινώντας απ’ την πιο απαισιόδοξη πιθανή ερμηνεία – ξέρετε για να μας μείνει η γλύκα στο τέλος. Όπως όταν σε ρωτάνε αν θέλεις πρώτα τα καλά ή τα άσχημα νέα κι εσύ λες πάντα τα άσχημα για να μη μείνεις με την πικρία μετά. Οι ευχές λοιπόν ξεκινούν λαμπερές και μεγαλόπρεπες γιατί εμπεριέχουν την ελπίδα της πραγματοποίησης τους. Διαγράφουν μια πορεία δευτερολέπτων, λεπτών, ημερών, βδομάδων, μηνών, ετών ή ότι θέλεις τέλος πάντων κ δυστυχώς μερικές φορές αυτό δεν έχει κανένα όφελος. Έχουν κάνει όλον αυτό το δρόμο για να μετατραπούν σε θλιβερή αστερόσκονη και να διασκορπιστούν εξαντλημένες από ‘δω κι από ‘κει μη έχοντας βρει το σωστό σύμπαν όπου θα μεγαλουργούσαν. Κι αυτό προκαλεί στον άνθρωπο που έχει κάνει την ευχή μελαγχολία και θλίψη, τον βυθίζει στην απαισιοδοξία και στην αίσθηση πως όλα γίνονται μάταια. Όμως όχι, γιατί να πιστεύεις την απαισιόδοξη εκδοχή; Δεν υπάρχει κανένας ουσιαστικός λόγος! Υπάρχει και η κάλλιστη εξέλιξη, δηλαδή η διαδρομή αυτή της ευχής και του αστεριού σου -του δικού σου αστεριού – να μην τελειώσει ποτέ. Να βρίσκεται κάθε μέρα σε άλλο παράλληλο σύμπαν και να μπορεί να σε κάνει να παραμένεις ευτυχισμένος σε όλα από αυτά! Όμως δεν είναι καθόλου ωφέλιμο επίσης να βασίζεται κανείς σε υποθέσεις, είτε αυτές είναι χαρούμενες ή θλιβερές. Το θέμα είναι να μπορείς, στην αθλιότερη μέρα της ζωής σου να ξεθάψεις απ’ το σεντούκι των αναμνήσεων την αστερόσκονη της απραγματοποίητης ευχής που πρόλαβες να κρύψεις πριν αυτή χαθεί στους άγνωστους γαλαξίες και να πιστέψεις πως αυτή η φαινομενική διάλυση των ονείρων σου είναι μόνο αυτό. Μια φαινομενική διάλυση. Ή ούτε καν αυτό. Ακόμα κι αν η όλη θεωρεία της σχέσης αστεριών-ευχών είχε μια λογική βάση, αυτό που έχει ουσία είναι να κυνηγάς τα όνειρά σου. Να προκαλείς εσύ την ευτυχία σου, η δυστυχία έρχεται από μόνη της, όμως δεν ξέρει από «οικειοθελείς αποχωρήσεις» μόνο εσύ μπορείς να τη διώξεις. Πώς; Χμμ…αν υποθέσουμε πως η δυστυχία συνίσταται σ’ εκείνη τη φαινομενική διάλυση που έλεγα πριν τότε το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να πάρεις εκείνη την ξεχασμένη αστερόσκονη και να τη σκορπίσεις εσύ μπροστά στα μάτια της θλίψης σου σαν να μη σήμαινε τίποτα για σένα. Και να το εννοείς. Να πιστέψεις πως μια αποτυχία δεν έχει καμιά βαρύτητα. Κοίταξε το φωσφοριζέ ουρανό σου και κάνε όλα τα αστέρια να πέσουν ταυτόχρονα. Αν είναι θέμα ρουτίνας, κάνει ευχές στο διάττων αστεράκι σου, μα τώρα ξέρεις πως μπορείς και χωρίς αυτό, έτσι δεν είναι; Καληνύχτα λοιπόν. Και μην περιμένεις να πραγματοποιηθεί το όνειρο που θα δεις σήμερα, εσύ θα το πραγματοποιήσεις. Κι αν είναι εφιάλτης, ξέρεις τι θα κάνεις.. καληνύχτα..!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου