Το μόνο που σίγουρα θυμάμαι είναι πως κάπου μες στη σκέψη αναφέρω το βιβλίο που διαβάζω, που λέγεται "το ουράνιο talkshow" και μου αρέσει να το προφέρω τόξοου και όχι τοκ σόου.
Είδα όνειρα. Σιχαμερά και αγχωτικά. Και εσύ είδες αστεία και γουστόζικα. Και μάλλον αυτός είναι ο λόγος που δεν ξύπνησα τρομαγμένη.
Συνήθως με επηρεάζουν αυτά που διαβάζω και περίμενα να μου βγουν σουρρεαλιστικά παραληρήματα αλλά μάλλον το πιο κοντινό που κατέχω σε σουρρεαλισμό είναι η Αμελί και μια γυάλα με κλειδιά στο my blueberry nights.
Ο πεζόδρομος είναι ωραίος με τα μάτια μισόκλειστα γιατί δε διακρίνεις πρόσωπα μόνο χρώματα,κι έτσι καμιά αχώνευτη φάτσα δεν είναι ικανή να σου χαλάσει την εικόνα.
Κρίμα. Ορθάνοιξα τα μάτια και χοντρός γλοιώδης και ομιλών στο τηλέφωνο business man εισήλθε στο οπτικό μου πεδίο λιγδιάζοντας τα πάντα γύρω του. Ευτυχώς τα κίτρινα φύλλα κάτω είναι με έναν μαγικό τρόπο αδιάβροχα.
