Το συναρπαστικό με τις φάσεις της ζωής σου που δεν είναι καλές,είναι να συνειδητοποιείς πως οι άνθρωποι που σε νοιάζονται είναι πολύ περισσότεροι απ'όσους περίμενες.


Όπως στο γυμνάσιο που σκεφτόμουν πως θα πέθαινα και δεν θα το μάθαινε κανείς και δεν θα ερχόταν κανείς στην κηδεία μου.Έτσι τώρα πίστευα πως όλοι θα το είχαν δεδομένο πως εγώ θα 'μουν καλά και θα ριχναν το βάρος τους...αλλού. Γιατί εγώ έτσι είμαι,φτιαγμένη για να μπορώ και μόνη μου.Κι έτσι όταν λαμβάνω μηνύματα που με ρωτάνε πώς είμαι..γίνομαι στιγμιαία ο πιο χαρούμενος άνθρωπος στον κόσμο.