Λοιπόν χτες απόκτησα ανεμιστήρα.Για κάποιο λόγο οι ανεμιστήρες μου φαίνονται ρετρό. Και μ' αρέσουν. Μ'αρέσει που αν βάλεις μέσα το χέρι σου θα γίνει κάτι πολύ κακό οπότε δεν πρέπει να το βάλεις.Βασικά μ'αρέσει γιατί σου κάνει ο ανεμιστήρας μια εξυπηρέτηση που σε δροσίζει και είναι σαν να σου ζητάει γι αντάλλαγμα να τον αφήσεις στην ησυχία του. Οι ανεμιστήρες έχουν προσωπικότητα,εκεί θέλω να καταλήξω.
Επίσης προσωπικότητα έχουν και τα ξύλινα πατζούρια και πολύ λυπάμαι που έχω τα κλασσικά άσπρα ρολά.Θα ήθελα ένα παράθυρο με ξύλινα πατζούρια να το ανοίγω κάθε πρωί και να παίρνω βαθιά ανάσα και μη σου πω να πίνω και καφέ στο περβάζι του.Αλλά δεν έχω.Αλλά δεν πειράζει. Πίνω καφέ στο μπαλκόνι,στην ξύλινη καρεκλίτσα με τα πόδια στα κάγκελα.Κι αυτό μ'αρέσει.
Και το βράδυ θα 'θελα να κοιμάμαι πιο αργά για να προλάβω να δω το φεγγάρι απ'το παράθυρο.Όπως εκείνη τη φορά που το δωμάτιο φωτιζόταν απ'το φως του φεγγαριού κι εγώ ξύπνησα απ'το φως κι ένιωσα ευγνωμοσύνη που έχω ένα δωμάτιο που φωτίζεται απ το φεγγάρι και που μπορώ να ξυπνάω απ'αυτό.
Ξέρεις νιώθω ευγνωμοσύνη γενικότερα. Νομίζω πως είναι το πιο γεμάτο και ευτυχές συναίσθημα που μπορεί κανείς να νιώσει. Κι έτσι νιώθω τυχερή που μπορώ να είμαι ευγνώμων και να συγκινούμαι με το παραμικρό. Δε νιώθω γλυκανάλατη.Τυχερή νιώθω.
