Ήθελα πολύ ένα καινούριο λογοτεχνικό βιβλίο. Καιτώρα μου έκαναν δώρο ένα κι είμαι χαρούμενη. Κατά τ'άλλα δεν έχω κάτι σημαντικό να γράψω,απλώς έχω καινούρια δαχτυλίδια,λίγο μελαγχολικά και βίντατζ και ήθελα να τα βλέπω να ανεβοκατεβαίνουν στο πληκτρολόγιο.
Λοιπόν αυτή η συγγραφέας μ'αρέσει γιατί πάντα βρίσκω κάτι στα βιβλία της που το'χω σκεφτεί ή που θα'θελα κάτι να ζήσω που θα με κάνει να το σκεφτώ.Ή κάτι που φανταζόμουν πως μακάρι να γινόταν.Ή κάτι που ευχόμουν πως μακάρι να μην. Όλα τα βιβλία της έχουν κάτι που με κάνει να θέλω να τα διαβάσω μονορούφι και μετά να ανοίξω το μπλογκ και κάτι να γράψω.
Τώρα το μόνο που μου'ρχεται στο μυαλό είναι που η αφηγήτρια θυμάται πότε πέθανε ο Μόρρισον-στις 3 Ιουλίου- κι εγώ δεν ξέχασα ποτέ πότε γεννήθηκε-8 δεκεμβρίου,βλέπεις την πρώτη φορά που το διάβασα σκέφτηκα "τοξοτάρα ήταν,κάτι ξέρουν αυτοί που μου λένε πως οι τοξότες είναι επιρρεπείς στις καταχρήσεις".
Εγώ επιρρεπής στις καταχρήσεις δεν έγινα -μ'αρέσει ο καφές και το κρασί και το τζιν και το ουίσκυ και το ρούμι,ναι ειδικά το ρούμι,και τα τσιγάρα μ'αρέσουν και το σεξ,αλλά θέλω να πω δεν είμαι αυτοκαταστροφική.Είμαι επιρρεπής σε κάθε είδους ευτυχία και σε όλων των ειδών τα χαμόγελα: αυτά με κλειστά χείλη,τα και καλά θυμωμένα χαμόγελα που κατά βάθος σημαίνουν "το κάνω επειδή το βρίσκεις χαριτωμένο να θυμώνω",στα πονηρά χαμόγελα ακόμα και σ' αυτά που αφήνουν τα δόντια μου να φαίνονται.Δεν μπορώ να αντισταθώ,πρέπει να μου δώσεις έναν καλό λόγο για να μη χαμογελάω.Και πάλι δεν εγγυώμαι αποτελέσματα.
Κι ελπίζω να μην αναγκαστώ ν'αλλάξω τίποτα απ'αυτά,ελπίζω να μη μειώσω "τη δόση μου" και οι λόγοι για να σταματήσω να γελάω να είναι πάντα....όχι αρκετοί. Και μακάρι να σκεφτόντουσαν όλοι έτσι,θέε μου από πόση γκρίνια θα είχε γλιτώσει αυτός ο πλανήτης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου