Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2012
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Εσπρεσιέρα
Γυρνώντας σπίτι πέρασα από το γωνιακό καφέ. Δοκίμασα διάφορες ποικιλίες τελευταία, κι εκεί έχει την καλύτερη. Ζήτησα να τον κόψουν για μηχαν...
-
Αν μπορούσα θα έπαιρνα τον πόνο σου μακριά Θα ήθελα να μην έκλαιγες ποτέ ξανά, μαμά Διάβασες τη διάγνωση, με πήρες αγκαλιά Με έσφιξες, μου έ...
-
Τα χέρια σου στον λαιμό μου με τρόμαξαν. Με γύρισαν πίσω στο δωμάτιο του ξενοδοχείου και δεν μπορούσα να φύγω. Εγώ έκλαιγα κι εκείνος γελούσ...
3 σχόλια:
ως παιδί ακόμα και κυρίως ως δασκάλα, πόνεσα με αυτό. Αλήθεια...
Και, για να το βάλω και στα εγχώρια θέματα, θα συμπληρώσω: ή στο μυαλό ενός άξιου εν δυνάμει γιατρού, που δεν κατάφερε να πιάσει τα απαράιτητα μόρια, άλλη πικρή ιστορία!
άσε,ανατρίχιασα ολόκληρη όταν το είδα.
Καλά πίκρα κι αυτό με τα μόρια,όχι ότι το "can't afford" δεν ταιριάζει στα εγχώρια...μπορεί να μην έχουμε δίδακτρα αλλά έχουμε νοίκια,λογαριασμούς..
εννοείται ότι είναι εγχώριο το οικονομικό. ποιος γονιος μπορει να πληρωνει δέυτερο σπίτι, για να σπουδάσει το παιδί του και μετά να είναι πάλι άνεργο; Τελικά σπουδάζει γιατρός, όποιος έχει την ικανότητα και τα χ΄ρηματα. οΥτε το ταλέντο, ούτε η κλίση, ούτε το όραμα παίζουν ρόλο...
Δημοσίευση σχολίου