Σήμερα είχα ένα μάθημα που μ'αρέσει πολύ με έναν καθηγητή πολύ αμφιλεγόμενο. Κάνει πολύ καλό και...έξυπνο μάθημα αλλά έχει κάτι που δε μ'αφήνει να τον συμπαθήσω απολύτως. Κάνει ωραία αστεία κι είναι πολύ κουλ αλλά με κάποιο τρόπο αυτό είναι ενοχλητικό. Κι ένας φίλος βρήκε την τέλεια περιγραφή: "καλό παιδί αλλά λαϊκιστής". Ω ναι,that's it. Τέλος πάντων,ήταν ωραίο μάθημα,αυτό ήθελα να πω.
Αλλά...
Αλλά σ'αυτό το μάθημα νιώθω πως το περιβάλλον είναι εχθρικό. Νιώθω σαν να βρίσκομαι ανάμεσα σε αγνώστους. Είμαστε λίγα άτομα κι είναι όλοι τόσο...αδιάφοροι. Μόνο έναν φίλο έχω κι αυτός έχει άλλη μια φίλη που δεν είναι και πολύ φαν μου. Κι έτσι αυτοί κάνουν παρέα οι δυο τους κι εγώ με κανέναν. Εντάξει δεν είναι τόσο χάλια όσο ακούγεται,βασικά δεν είναι καθόλου χάλια. Αισθάνομαι σαν το παιδί που πάει εκεί μόνο για να απαντάει ερωτήσεις και για να μην πιει καφέ με κανέναν. Professional.
Σήμερα ήταν μια συννεφιασμένη ζεστή μέρα αλλά καθόλου αποπνικτική. Η συννεφιά ήταν σκέτη ανακούφιση. Ήταν σαν να είχε ανεβάσει πολύ θερμοκρασία το διαμέρισμα και κάποιος να άνοιξε το παράθυρο. Και στη σχολή δεν έχουν κουρέψει τα χόρτα -το οποίο αν με ρωτούσες άλλη μέρα,δεν είναι και πολύ ωραίο,κυρίως επειδή υποδεικνύει πως μέχρι και τα λεφτά για το κούρεμα του γκαζόν κατάφεραν να φάνε- κι ένιωθες λες και κάποιος έχει ρίξει ένα αμφιθέατρο στη μέση ενός χωριού.
Στο διάλειμμα βγήκα έξω απ'την άλλη πόρτα,απ'την πόρτα που δε βγαίνει κανείς. Και κάθισα σε ένα κυβικό κομμάτι τσιμέντο,άναψα ένα τσιγάρο και κοίταζα τους φοιτητές που περνούσαν. Και σκεφτόμουν πως όλοι είναι κάποιου κάποιοι. Εγώ δεν ήμουν κανενός κανένας. Όχι δεν έπαθα υπαρξιακή κρίση,ούτε το λέω με θλίψη. Άδειασε το μυαλό μου.
Κι όλα ήταν ανακουφιστικά,απλά και άδεια. Κι αυτή η πρόταση συνοψίζει τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα του να είναι κανείς μόνος.
