Μυρίζει φθινόπωρο,καινούρια χρονιά και ζεστό καφέ.
Πλαστικές κασετίνες,μπλε τετράδια κι ανεξίτηλους μαρκαδόρους.
Καλοριφέρ,κυλικείο και χοντροκομμένα λατρεμένα αστεία.
Βρεγμένα ποδήλατα,καμένα ξύλα και παγωμένες αίθουσες.
Και άλλα πράγματα που δε μυρίζουν ευτυχία. Γιατί είμαστε και μηχανικοί και κάθε δράση έχει αντίδραση. Κι εκεί που απολαμβάνεις ωραία και καλά μια απρόσμενη βροχούλα,προστατευμένη για πρώτη φορά εδώ και χρόνια από ομπρέλα -γιατί δε σ'αρέσουν οι ομπρέλες,προτιμάς να βρέχεσαι παρά να μην έχεις ελεύθερα χέρια,προτιμάς να βρέχεσαι παρά να κρατάς στα χέρια σου ένα πράγμα με φονικές ακτίνες που ξεπροβάλουν απ΄το ύφασμα κι απειλούν αθώους περαστικούς,προτιμάς να βρέχεσαι παρά να είσαι απ'αυτούς τους μαλάκες που νομίζουν πως στο πεζοδρόμιο υπάρχουν μόνο αυτοί και η ομπρέλα τους κι όποιον πάρει ο χάρος-κι εκεί που λοιπόν συμβαίνουν όλα αυτά κι είσαι τρομερά ευχαριστημένη απ'τον εαυτό σου και καθόλου απογοητευμένη απ'τον -αν είναι δυνατόν- χειμωνιάτικο καιρό, ξαφνικά το σύμπαν θυμάται πως έχει ξεχάσει την αντίδραση. Κι αρχίζει να βρέχει από το δρόμο αντί από τον ουρανό,η ομπρέλα προστατεύει μόνο τα κωλόπουλα που πετάνε από πάνω σου,τα πεζοδρόμια είναι πια υπόστεγα και τα υπόστεγα είναι πατώματα μπαλκονιού. Τα μπαλκόνια είναι άχρηστα και τα ταβάνια πατώματα. Κι εσύ είσαι ένα κορίτσι που περπατάει με τα χέρια -είδες που πρέπει να χουμε ελεύθερα χέρια?ποτέ δεν ξέρεις πόσο μπορεί να τα χρειαστείς. Και με τα χέρια δεν έμαθες ποτέ να περπατάς. Και συνεχίζεις με τα πόδια. Κι αυτό είναι ακόμα καλύτερο γιατί τώρα είσαι ένα κορίτσι που περπατάει στον ουρανό. In your face,universe.
