Πολλές φορές έχω ακούσει τη φράση "εγώ δε θα το 'κανα". Αλλά, ξέρεις, είναι κάποια πράγματα που όσες φορές κι αν γίνουν δεν τα συνειδητοποιείς σαν επαναλμβανόμενα μοτίβα, εκτός αν υπάρξει κάποια αφορμή. Κάποιος να στο θυμίσει, κάποια φίλη να σου ξαναπεί "εγώ αυτό δε θα το 'κανα". Και κάθομαι και σκέφτομαι πόσα πράγματα μου φαίνονται αυτονόητα, πράγματα που, όπως φαίνεται, άλλοι δε θα έκαναν. Για μένα είναι απλά ο εαυτός μου. Μάλλον λοιπόν ο εαυτός μου είναι ένας τύπος που κάνει πράγματα σχεδόν αβίαστα, μάλλον παράξενα και εντελώς αυτονόητα.
Και δεν είναι πως είμαι ατρόμητη και εντελώς σίγουρη. Έχω ανασφάλειες κι έχω και φόβους, ένα σωρό. Αλλά έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως τα πράγματα που φοβάμαι είναι πολύ διαφορετικά απ' των υπόλοιπων ανθρώπων. Δεν είναι ούτε λιγότερα, ούτε περισσότερα, έχω μάλλον μια νορμάλ ποσότητα φόβου μέσα μου. Αλλά είναι τόσο μα τόσο διαφορετικά.
Χμ, δεν ξέρω αν χρησιμοποίησα σωστά τη λέξη φόβος. Δεν εννοώ τις φοβίες -σκοτάδι,αράχνες,θρίλερ και τέτοια. Εννοώ τα πράγματα που εμπεριέχουν ρίσκο. Το ρίσκο είναι μια λέξη που μ'αρέσει πολύ. Μ'αρέσει ο ήχος της, μ'αρέσει η έννοια και μ'αρέσει και η εικόνα. Να,κοίτα το• δεν είναι πανέμορφο;
ΥΓ αυτονόητο, που λες, για μένα, είναι πως αν θέλεις κάτι κι αυτό είναι εφικτό...τότε το κάνεις. Αυτό είναι αυτονόητο και δε θα το διαπραγματευτώ.
Α και να αναστηθείτε. Όπως αναστένεται ο καθένας ;-)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου