σέιντς οφ γκρέυ*

Η φάση δεν είναι ναι ή όχι. Οι άνθρωποι δεν είναι ή απολύτως συντηρητικοί ή όπου τους πάει ο άνεμος. Προφανώς κάποιοι ανήκουν στις δύο αυτές κατηγορίες, αλλά όχι η πλειοψηφία -τουλάχιστον έτσι (θέλω να) πιστεύω.

Η αλήθεια είναι πως μάλλον δείχνω να μην έχω και πολλά όρια κι αυτό ίσως είναι κάποιου είδους γοητεία, είμαι reckless σε κάποια θέματα, αλλά μέχρι ένα σημείο. Και το σημείο αυτό δεν είναι το ίδιο κάθε φορά αλλά έχει ξεκάθαρο ορισμό: μέχρι το σημείο που θέλω. Θα μπορούσαμε δηλαδή να πούμε πως δεν έχω σταθερά όρια, έχω όμως μεταβλητά, τα μεταβάλλω όπως θέλω, όποτε θέλω, αλλά γενικά υπάρχουν.

Απλά δεν είναι εκεί που τα 'χουν οι περισσότεροι άνθρωποι, δηλαδή ούτε στο απολύτως συντηρητική ούτε στο όπου φυσάει ο άνεμος. Αν δηλαδή ήταν δελτίο καιρού θα ήταν "οι άνεμοι θα πνέουν δυτικοί στα 3 μποφόρ,ο καιρός γενικά αίθριος, πιθανές καταιγίδες". Ούτε άσπρο -που καθόλου δε συμπαθώ- ούτε μαύρο -που λατρεύω. Γκριζάκι. Έλα τώρα ρε συ, λες και δεν ξέρεις πόσο λατρεύω το γκρίζο.

Φυσικά κι έχω όρια.
I know where to draw the line.
Απλά συνήθως δεν είναι κόκκινη γραμμή.
Είναι μάλλον ροζάκι.


*αυτό το γραψα με ελληνικά γιατί λυπήθηκα τα 15χρονα που θα γκουγκλάραν το φιφτυ σέιντς οφ γκρέυ για να καυλώσουν και θα πέφτανε σε τουτο δω το ροζ μπλογκ. πάντως σ'αυτά τα 15χρονα θα λεγα "δείτε το secretary, ειλικρινά πόσο καλύτερο μπορεί να ναι αυτό το φιφτυ σέιντς οφ γκρέυ; μιλάμε για τζέιμς σπέιντερ στα νιάτα του,να σε κοιτάει και να λες yes,sir."
το τραγουδάκι για το υστερόγραφο: