Έκανα αυτά τα, παραδοσιακά πλέον, μεταμεσονύχτια τσιγάρα, καθισμένη στο πάτωμα του μπαλκονιού, και με το ραδιόφωνο χαμηλά.
Και σκέφτηκα τόσα πολλά.
Και δε θυμάμαι τίποτα.
Θυμάμαι μόνο πως διαπίστωσα ότι τα πράγματα μπορεί να μένουν ίδια και να σου φαίνονται διαφορετικά γιατί άλλαξες εσύ, ή ο καιρός ή κάτι άλλο, άσχετο όμως από τα ίδια τα πράγματα.
Μπορεί η θέα να 'ναι ίδια αλλά πριν να μην την έβλεπες.
Μπορεί και πριν να είχατε κάκτους, αλλά να θυμόσουν να τους αποφεύγεις.
Και θυμάμαι να σκέφτομαι, πως όσο κι αν αλλάξουν όλα, κι ο ουρανός κι εσύ και όλα, όταν κάθεσαι στο πάτωμα του μπαλκονιού, τα κάγκελα σου θυμίζουν φυλακή.
Γι αυτό και κάποτε είχα βγάλει εκείνη τη φωτογραφία που φαινόταν ο ουρανός κυρίως
και κάτω κάτω τα κάγκελα.
Για να θυμάμαι πως τα κάγκελα δεν είναι ολόκληρη η εικόνα.
Είναι ένα μέρος της.
Κι ανάμεσα σ' αυτά που είτε αλλάζουν είτε όχι, είναι και οι άνθρωποι.
Κάποιοι έχουν την ίδια σημασία που είχαν και πριν, μικρή ή μεγάλη.
Κάποιοι έχουν περισσότερη, κάποιοι λιγότερη.
Και κάποιοι δεν έχουν καμία σημασία πλέον.
Και ίσως δε θυμάμαι τίποτα απ' όλα τα άλλα που σκεφτόμουν γιατί είχα βάλει το τραγούδι αυτό στο ριπητ κι άκουγα αυτός ο άνθρωπος θα σε καταδιώκει και δε με τρόμαζε αυτό.
Τώρα από την άλλη, σ'αυτό το σπίτι με τα πολύ κοντά κάγκελα που δε θα θύμιζαν φυλακή ούτε σε 5χρονο και που καμιά φορά με τρομάζει το πόσο κοντά είναι, παρόλο που είναι όλα όμορφα και όπως τα άφησα, στο ριπήτ ακούω αυτό το τραγούδι, που δεν το λες και χαρούμενο και δεν ξέρω γιατί. Αλλά αυτό το τραγούδι ακούω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου