Τώρα σχεδόν πάντα είναι φουσκωμένες οι φλέβες των χεριών μου και πράγματι τις πιέζω ζουλώντας τες. Γιατί μεγάλωσα αρκετά ώστε να έχω εμφανείς φλέβες, όχι αρκετά όμως για να μην τις βλέπω σαν παιχνίδι. Έχω βγάλει και κανα δυό άσπρες τρίχες στα μαλλιά και προχτές είδα δίπλα στο στόμα μου μια ρυτίδα, αλλά οι ρυτίδες γέλιου είναι καλές ρυτίδες και δε στεναχωριέμαι.
Το αγόρι έχει όλες τις φλέβες πολύ φουσκωτές και τις ζουλάω κι αυτές συνέχεια· μου λέει να κάνω ό,τι θέλω, να μην του τις κόψω μόνο και απαντάω "μα αν τις κόψω μετά δε θα είναι φουσκωτές" και γελάει. Το αγόρι είναι ένα αγόρι που χτες μου θύμισε τον στίχο του Κεμάλ που λέει "νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί/ με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί" και μόλις τον ξεστόμισε ανατρίχιασε και το χέρι του είχε μπιμπίκια κι ένιωσα τεράστια ευγνωμοσύνη που είμαι με έναν άνθρωπο που ανατριχιάζει με τραγούδια.
Ύστερα μίλησα λίγο με την Κ., και είπαμε γι αυτές τις σκέψεις που μας περνάνε φευγαλέα από το μυαλό. Δεν είναι σχέδια, δεν είναι προγραμματισμός του μέλλοντος, είναι σκέψεις που κρατάνε δέκατα του δευτερολέπτου. "Τι θα έκανα αν—" όχι, όχι, είσαι μικρή για να σκέφτεσαι τέτοια. Τα σκέφτεσαι όμως κι αυτό σημαίνει πως δεν είσαι και τόσο μικρή μάλλον.
Μετά περπατάω στο κέντρο και σκέφτομαι τον εαυτό μου στο λύκειο, που ήμουν 10 κιλά πιο αδύνατη και 200 φορές πιο ανασφαλής και ίσως, λέω, αυτή να είναι η διαφορά ανάμεσα στα κορίτσια και στις γυναίκες. Μετά θυμήθηκα το καρούμπαλο στο μέτωπό μου και το χτυπημένο μου γόνατο κι αναρωτήθηκα ποιον πάω να κοροϊδέψω.
Κι αν πρέπει κάπως να το κλείσω το κείμενο αυτό, τότε μάλλον θα συμπεράνω πως καλό είναι να 'μαστε σε κάποια θέματα γυναίκες και σε κάποια άλλα κορίτσια. Κι έτσι να περπατάμε με αέρα και αυτοπεποίθηση και σε 10 βήματα να σκοντάφτουμε και να ανοίγουμε τα γόνατά μας και να φοράμε χανζαπλάστ με πριγκίπισσες της Ντίζνευ. Η ζωή μόνο έτσι είν' ωραία, που λέει κι ο Φοίβος που τον ακούω από κορίτσι και θα τον ακούω μέχρι γιαγιά.
6 σχόλια:
Ανθρωπους που μεσα στις συζητησεις τους βαζουν στιχους απο τραγουδια (και οχι μονο) ως αναφορα και ως συμπληρωμα των σκεψεων τους μην τους "φοβασαι".
Οσο για τις ασπρες τριχες, ενταξει μια συνηθεια ειναι απο τα 19 μου εχω αρχισει να ασπριζω, τα τελευταια χρονια ξεπεταγονται ασπρες τριχες και στο στηθος. Εχει ομως και την πλακα του. Πριν λιγο καιρο ενω ημουν στο ΜΕΤΡΟ με βλεπει ενα πολυ μικρο παιδακι που ηταν μαζι με τον παππου του και σχολιαζε της ασπρες τριχες που ειχε και μου λεει
"-Eισαι και εσυ παππους οπως ο δικος μου.
-Εγω δεν ειμαι.
-Εισαι αφου κι εσυ εχεις πολλες ασπρες τριχες στο κεφαλι" (:
ΑΥΘΑΔΕΣ το πιτσιρίκι! Ακούς εκεί παππούς! Καλά βασικά μπορεί και να είσαι, δεν ξέρω :Ρ
Εγώ το χω πει, όταν ασπρίσω θα ξαναγίνω κοκκινομάλλα.
Μέχρι τότε θα αφήσω το φυσικό μου για να το χορτάσω.
το αν είσαι μικρός ή μεγάλος για κάποιες σκέψεις δεν μπορεί να σου το πει κανείς. Μπορεί όμως κανείς να σου πει με βεβαιότητα οτι η ύπαρξη αυτών των σκέψεων δείχνει μια γλυκιά ασφάλεια. :)
πόσο χαίρομαι όταν καταλαβαίνεις ακριβώς τι εννοώ, δεν φαντάζεσαι <3
Το πόσο ταυτίστηκα με το ποστ δε λέγεται! Επειδή, όμως, το θέμα "ρυτίδες-άσπρες τρίχες-δεν είμαι τόσο μικρή πλέον" με πονάει λίγο τον τελευταίο καιρό, θα κρατήσω το τελευταίο "καλό είναι να 'μαστε σε κάποια θέματα γυναίκες και σε κάποια άλλα κορίτσια"! :)
Όσο για το να είσαι "με έναν άνθρωπο που ανατριχιάζει με τραγούδια"... χώρίς λόγια!
Φιλιά, καλό μήνα!
Μ.
Καλό μήνα, ανέμελο κορίτσι!
Τις σκόρπιες άσπρες τρίχες όταν οι γυναίκες δεν έχουν αρχίσει ακόμα να βάφουν τα μαλλιά τους, τις βρίσκω τρομερά γοητευτικές πάντως.
Επίσης για το ότι θα ξαναγίνω κοκκινομάλλα στα γεράματα έχω αρχίσει να αναθεωρώ, διότι χτες έβαλα το πιο κατακόκκινο κραγιόν του κόσμου (αυτό εδώ που κάνει μόλις 4 ευρώ και δεν βγαίνει παραμόνο ντεμακιγιάροντας, οφείλω να ενημερώσω)και ταίριαζε με τα καστανα μαλλιά μου.
Δημοσίευση σχολίου