Sorrow

Το ήξερα ότι θα είναι δύσκολη περίοδος.
Οι ώρες περνάνε με μία συχνά αφόρητη διαδοχή κλάματος και μη κλάματος.
Το κλάμα δε διαδέχεται η χαρά, ούτε η αισιοδοξία — πάρα μόνο το μη κλάμα.

Σήμερα δεν είχα τη δύναμη να σηκωθώ από τον καναπέ που αποτελεί το κρεβάτι μου για τώρα και για έναν μήνα ακόμα. Αγαπώ πολύ τον Σάκη και χαίρομαι που έχω έναν φίλο που διατίθεται να με φιλοξενήσει για ολόκληρο μήνα. Και είναι πολύ άνετος καναπές.

Αλλά σήμερα ένιωσα να με κατασπαράζει σαν κινούμενη άμμος,
σήμερα ένιωσα πως τα πόδια μου δεν μπορούν να συγκρατήσουν το βάρος μου,
σήμερα ένιωσα πάλι πως όλα είναι ένα βουνό που δεν έχω τον εξοπλισμό να σκαρφαλώσω.

Μου λείπεις κι εσύ κι αυτό τα κάνει όλα ασύγκριτα πιο δύσκολα, κάνει τον καναπέ να μοιάζει απελπιστικά αφιλόξενος.
Αλλά δε φταίει ο καναπές που δε μυρίζει σαν εσένα.

Προσπαθώ να θυμάμαι ότι με θες κι ότι σου λείπω και να συνεχίζω να πιστεύω πως νιώθεις σπουδαία πράγματα για μένα —γιατι το πιστεύω πως είναι σπουδαία— μα δε με βοηθάς κι εσύ, και πώς να με βοηθήσεις όταν έχεις κι εσύ ολόδική σου κινούμενη άμμο να παλέψεις. Το αποτέλεσμα παραμένει όμως: δε με βοηθάς. Και γι αυτό για ένα λεπτό πριν με πάρει ο ύπνος σε μισώ και σε βρίζω που είσαι απών με παραπάνω τρόπους από όσους προβλέπονται.

Σε μισώ και σε βρίζω και σε θέλω όπως η Μπίμπι εκείνο τον ντράμερ.

Αφήσου

Κάπου στον Βόλο υπάρχει αυτό το δρομάκι, του οποίου το όνομα πεισματικά διαβάζω σαν ανορθόγραφη προστακτική και όχι σαν γενική κυρίου ονόματος. Κι έχει αποτέλεσμα, γιατί κάθε φορά που πέφτω πάνω του —σπάνια πλέον, δυστυχώς— το κοιτάω πολύ σοβαρά, παίρνω μια βαθιά ανάσα, και για λίγα δευτερόλεπτα ησυχάζω.

ΥΓ αυτό επειδή δεν μπορώ να σκοτεινιάζω πολύ το μπλογκ κι επειδή ένα πουλάκι μου ζήτησε να το κάνω ποστ και να υπάρχει για πάντα, κι εγώ του έχω αδυναμία.

Feeling good

Τις τελευταίες μέρες πήρα μία μεγάλη απόφαση.
Τόσο μεγάλη, που σημείωσα την μέρα στην ατζέντα μου ως "τελευταία μέρα εδώ"
και την επόμενη ως "the first day of the rest of my life".
Τόσο μεγάλη, που προτιμώ να γράψω γι αυτό, παρά να δω τα 5 τελευταία λεπτά του τελευταίου επεισοδίου γκέιμ οφ θρόουνς που παράτησα, διότι έπρεπε να ασχοληθώ με την απόφασή μου.

Εντάξει, θα μου πείτε, υπερβάλεις λιγάκι.
Όλα τα παιδιά κάποτε σταματάνε να μένουνε με τους γονείς τους.
Σύμφωνοι.
Αλλά είναι διαφορετικό να σε αναγκάζουν οι συνθήκες — όπως κι εμένα είχαν αναγκάσει στο παρελθόν, και με μεγάλη ευχαρίστηση δέχτηκα την προσταγή τους— κι άλλο να είναι προσωπική σου απόφαση αναγκαία για τίποτα άλλο πέρα από την ψυχική σου υγεία, και αυτονόητη για κανέναν άλλον πέρα από σένα τον ίδιο.

Δεν είμαστε μαλωμένες, που λέτε, με τη μαμά.
Αλλά δε θα μένουμε μαζί στο εξής.
Και δεν μπορώ να περιγράψω καθόλου πως νιώθω, μπορώ μόνο να πω πως δεν έχω ξανανιώσει έτσι.

Νιώθω καλύτερα απ' ό,τι με έχει κάνει να νιώσω οποιοσδήποτε γκόμενος οποιαδήποτε στιγμή.
Νιώθω πιο περήφανη απ' ό,τι με έχει κάνει να νιώσω οποιαδήποτε γραπτή πιστοποίηση οποιουδήποτε κατορθώματος.
Νιώθω πως μεγάλωσα τόσο εμφανώς που φαίνομαι και μεγαλύτερη.

Φόρεσα για πρώτη φορά εκρού παντελόνι σήμερα.
Μου πήγαινε πολύ, αλλά δεν είχα ξαναφορέσει ποτέ ανοιχτόχρωμο παντελόνι.
Μου φαινόταν σαν κάτι που είναι για να το φοράς στη δουλειά γραφείου σου
ή πως τέλος πάντων θα με παχαίνει έτσι ανοιχτόχρωμο που είναι.
Το εκρού παντελόνι μού πήγαινε πολύ
και μου φάνηκε πολύ αρμόζον που το φόρεσα σήμερα για πρώτη φορά.

Νιώθω επίσης 10 κιλά πιο αδύνατη
νιώθω τρομερά ακαταμάχητη
μέχρι και το μπουκάλι από το άρωμά μου μού φαίνεται πως έχει περισσότερο άρωμα από χτες.

Νιώθω όπως ίσως όλοι οι άνθρωποι όταν ξαφνικά συνειδητοποιούν πως πήραν τον σωστό δρόμο

Circumstantial

Ευχάριστο είναι να νιώθεις καλύτερα χωρίς να βελτιώνονται οι συνθήκες.

Δυσάρεστο είναι να νιώθεις χειρότερα χωρίς να επιδεινώνονται οι συνθήκες.