Μου έρχονται στο μυαλό τραγούδια αυτές τις μέρες. Αυτό που κυριαρχεί στο μυαλό μου είναι το παρακάτω και ήταν σχεδόν αποκάλυψη που θυμήθηκα να το ακούσω, που με κάποιον μαγικό τρόπο το ανέσυρα από το παλάτι του μυαλού μου, όπως το περιγράφει ο αγαπημένος μας κύριος Σερλοκ Χολμς. Αυτό το τραγούδι, που λέτε, το άκουγα πολύ συχνά στο γυμνάσιο. Αυτό και τα μικρόβια. Άκουγα πολύ Κότσιρα, πρέπει να παραδεχτώ. Αλλά φυσικά τι να ξέρω στα 12 στα 13 και στα 14 για τις καταστάσεις που περιγράφει; Το τραγούδι είναι αυτό φυσικά
Είναι λίγο δύσκολο να διακρίνω τους ρόλους που περιγράφει το τραγούδι.
Ποιος δεν κατηγορεί, ποιος άμα δε λύγιζε ο άλλος θα 'χε σπάσει, ποιος μιλάει και ποιος απαντάει εκνευρισμένος. Αλλά τέλος πάντων. Εγώ δε σε κατηγορώ.
Επειδή στην vive la vie αρέσουν τα χειρόγραφα!
Δεν είναι δικής μου εμπνεύσεως βέβαια, είναι της αστείρευτης εμπνεύσεως της κυρίας Λίνας Νικολακοπούλου.
Αλλά μου μίλησε εχτές το τραγουδάκι αυτό και θέλησα να το γράψω στο τετραδιάκι μου.
