Δεν μπορώ να εντοπίσω τη χρονική στιγμή
που τα προβλήματά μας γίναν αληθινά προβλήματα.
Που μας απασχόλησαν θέματα όπως η ασφάλεια,
η εφορία, η ιατρική περίθαλψη,
οι πληρωμές, οι καθυστερήσεις πληρωμών,
η αναζήτηση εργασίας, η αναζήτηση καλύτερης εργασίας.
Πότε αρχίσαμε να αγαπάμε σοβαρά
και να μοιραζόμαστε στ' αλήθεια τις ζωές μας με φίλους και με σχέσεις.
Πότε σκεφτήκαμε πως έχουμε σύντροφο και όχι γκόμενο,
πότε οι φίλες μας έπαψαν να είναι παρέα και έγιναν δικοί μας άνθρωποι.
Πότε μπήκαμε σ' αυτό το χρονικό παράθυρο
όπου δε φαίνονται εντελώς παράλογες φράσεις όπως
"η γιαγιά μάλλον δε θα ξυπνήσει".
*and how do we make it stop?