Σήμερα ξύπνησα στις 06:10 όπως κάθε μέρα.
Αντίκρυσα έναν ουρανό μπλε πολύ σκούρο
γεμάτο με σύννεφα φωτισμένα απ' την πανσέληνο, με χρώμα ασημί.
Το θέαμα έμοιαζε πολύ με περιτύλιγμα γνωστού σοκολατακίου.
Δεν είχα ποτέ μέχρι τώρα πρόβλημα με το να ξυπνάω τόσο νωρίς για τη δουλειά.
Σκεφτόμουν όμως πως ίσως να με ενοχλεί όταν θα ξυπνάω νύχτα.
Ε όχι απλά δε μ' ενοχλεί...νιώθω πως είναι άδικο να μη βλέπουν όλοι αυτό τον ουρανό.
Νιώθω πως είναι τεράστιο προνόμιο.
Φταίει βέβαια και που σήμερα ήταν η πρώτη εντελώς φθινοπωρινή μέρα.
Δεν έχει έρθει ακόμα η χρονιά που θα με διαψεύσει:
το φθινόπωρο είναι ό,τι καλύτερο συμβαίνει στον χρόνο.
Θυμάμαι εκείνο το φθινόπωρο που ήμουν πρωτοετής σε καινούρια πόλη, μόνη.
Σε καινούριο σπίτι, μόνη.
Και μόνο μόνη δεν ένιωθα.
Ένιωθα γαλήνη.
Ξάπλωνα μόνη στο κρεβάτι μου το απόγευμα,
κοιτούσα τις πορτοκαλί κουρτίνες μου
και άκουγα την Αλεξάνδρεια στο ριπήτ.
Το σπίτι ήταν σχεδόν άδειο αλλά καθόλου μίζερο.
Δεν ήταν άδειο έχοντας υπάρξει γεμάτο.
Ήταν άδειο επειδή δεν είχε γεμίσει ακόμα.
Και συνειδητοποιώ πως η έλλειψη περιεχομένου από μόνη της ποτέ δε συνιστά κακή κατάσταση.
Η έλλειψη περιεχομένου μπορεί να χαρακτηριστεί μόνο σε σύγκριση με την προηγούμενη κατάσταση.
Έτσι το σπίτι δεν ήταν άδειο, ήταν μονάχα καινούριο.
Κι επειδή οι καταστάσεις ορίζονται από γεγονότα κι όχι από λόγια,
έτσι κι εγώ δεν είμαι χωρισμένη· είμαι ελεύθερη.
Κι εσύ δεν είσαι ριμπάουντ·
είσαι ένας τύπος που μου φέρεται όμορφα και αξίζεις όλη μου την προσοχή.
Και θα την έχεις.
ΥΓ ελπίζω να 'χετε μάθει μέχρι τώρα πως τα τραγούδια είναι συχνότατα άσχετα με τα γραφόμενα, γι αυτό θα αφήσω εδώ το κιφ του Μητροπάνου διότι αυτό έχω κολλήσει τελευταία.
