Όταν ήμουνα μικρή, όπως όλα τα παιδιά έτσι κι εγώ,
δεν είχα ιδέα τι ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω.
Κανένα παιδί δεν ξέρει πώς στ' αλήθεια είναι να δουλεύεις
και να πρέπει να εξασφαλίσεις τα προς το ζην,
ούτε και ακριβώς τι σημαίνει να 'σαι γιατρός ή μηχανικός ή δάσκαλος ή ζωγράφος.
Δεν ήξερα και δε μ' απασχολούσε καθόλου η επαγγελματική αποκατάσταση.
Όπως όλα τα παιδιά με απασχολούσε να παίζω και να ζωγραφίζω,
όπως λιγότερα παιδιά με απασχολούσε η μουσική και η λογοτεχνία.
Τι θαύμαζα;
Θαύμαζα μία γυναίκα με κόκκινα μαλλιά και στριφτά τσιγάρα.
Θαύμαζα την Ελένη.
Και παρόλο που και πτυχίο πήρα και δουλειά βρήκα και ερωτευμένη είμαι,
όσο η Ελένη πλησιάζει στον θάνατο, πιο πολύ απ' όλα με χαροποιεί
το ότι έγινα μια κοκκινομάλλα που καπνίζει.
Μια κοκκινομάλλα που καπνίζει κι αγαπάει το διάβασμα.
Μια παρορμητική κοκκινομάλλα που καπνίζει, αγαπάει το διάβασμα και τους θυελλώδεις έρωτες.
Μια παρορμητική κοκκινομάλλα που καπνίζει και που η τελευταία της σκέψη πριν κάθε σοβαρή απόφαση είναι
πόσο το θέλεις;
και όχι
είναι σωστό;
Νιώθω μια ανακούφιση που, όσο περνούσε απ' το χέρι μου,
έγινα μια μικρογραφία της Ελένης.
Κι εύχομαι να καταφέρω να καπνίζω λιγότερο
και να διαβάζω περισσότερο.
Και ξέρω πως θα κλαίω κάθε φορά που θα συνειδητοποιώ
πως μια μικρογραφία σου δεν είναι αρκετή.
Θα κλαίω κάθε φορά που θα με κοιτάω στον καθρέφτη και θα αντικρίζω τα κόκκινα μαλλιά μου.
Κάθε φορά που θα διαβάζω ένα βιβλίο που θα σου άρεσε.
Και θα συνειδητοποιώ πως ο κόσμος είναι λίγο μικρότερος
λίγο χειρότερος
λίγο πιο ρηχός
χωρίς την αυθεντική Ελένη.
