Blood Shot Adult Commitment

Εδώ και κάποιο καιρό νιώθω τριαντάρα - χωρίς να είμαι ακόμα.
Και μ' αρέσει.

Νιώθω πως είναι μια μαγική ηλικία
Είμαι αρκετά νέα για να περνάω το σαββατόβραδό μου σ' ένα πεζούλι πίνοντας αλκοόλ
χωρίς να συνιστώ περίεργο θέμα.
Είμαι αρκετά μεγάλη για να μην εξαρτώμαι από κανέναν.

Είμαι αρκετά μεγάλη για να κάνω το δικό μου.
Όχι από καπρίτσιο·
επειδή το να κάνω αυτό που πρέπει
κι αυτό που περιμένει κανείς από μένα
δεν είναι κάτι που με αφορά.

Νιώθω πιο ελεύθερη από ποτέ,
πιο όμορφη από ποτέ,
πιο χαρούμενη από ... καιρό.

Θυμάμαι τον Ιάσονα να μου λέει πως το αγαπημένο του πράγμα σε μένα
είναι το πόσο αγαπώ τους φίλους μου.

Η σύνθεση των φίλων μου έχει αλλάξει
μετά τον γνωστό διασκεδασμό στο τέλος των σπουδών.

Τώρα έχω φίλες.
Και είναι υπέροχες.
Σχεδόν στεναχωριέμαι για όσους δεν ξέρουν τις φίλες μου.

Η Θεσσαλονίκη είναι μαγική την άνοιξη.
Η άνοιξη είναι μαγική παντού.
Και εκεί γύρω στα τριάντα, είναι μια μαγική ηλικία.

Old enough to pay
Young enough to kick around

ταπετσαρίες κι αναφιλητά

Δεν συμπαθώ πολύ τις ταπετσαρίες.
Δεν είναι το ίδιο να βάφεις έναν τοίχο με τον να του κολλάς μια ταπετσαρία.

Το βάψιμο συνιστά επεξεργασία και δημιουργία.
Η ταπετσαρία είναι κάτι που κρύβει.
Η ταπετσαρία είναι το περιτύλιγμα του δωματίου·
αργά ή γρήγορα πρέπει να το βγάλεις για να ανακαλύψεις το περιεχόμενο.

Οι ταπετσαρίες μου φέρνουν στο μυαλό τσακισμένες γωνίες.
Γωνίες που ξεκόλλησε ένα παιδί από περιέργεια και που έτσι
τσακισμένες και σκονισμένες είναι αδύνατον να κολλήσουν ξανά.
Σαν τη γωνία από την ταυτότητά μου.
Πάντα λέω πως έγινε από το βάλε-βγάλε στο πορτοφόλι,
αλλά δεν έγινε έτσι.

Έγινε γιατί ήμουν ένα παιδί με περιέργεια
και δοκίμαζα πόσο καλά είναι κολλημένες αυτές οι πλευρές μεταξύ τους;
Πόσο χοντρό είναι το χαρτί στο εσωτερικό της;
Είναι γαλάζιο το χαρτί ή το πλαστικό πάνω του;

Οι ταπετσαρίες, τα αυτοκόλλητα, κι όλα τα πράγματα που κολλάνε
είναι γραφτό να ξεκολλήσουν.
Να τα ξεκολλήσουν.
Να καταστραφούν με κάποιον τρόπο.
Η κόλλα είναι προσωρινή.
Η κόλλα σε προκαλεί να δοκιμάσεις την αντοχή της.

Η μπογιά δεν το κάνει αυτό.
Τα καρφιά δεν το κάνουν αυτό.

Πώς λοιπόν μπορεί ένας άνθρωπος να ζει σε ένα σπίτι με ταπετσαρία;
Πώς νιώθει ασφάλεια και σιγουριά και μονιμότητα;

Όχι, οι ταπετσαρίες είναι για προσωρινά σπίτια.
Για εκείνα που πηγαίνεις με ανθρώπους που δε θα έπρεπε να πηγαίνεις.
Για εκείνα που πηγαίνεις για μυστικές συναντήσεις.
Μέχρι να βρεις άλλο τρόπο.
Μέχρι να βρεις άλλο χώρο.
Ένα χώρο του οποίου θα βάψεις τον τοίχο.

Δεν είναι απλό πράγμα να βάφεις έναν τοίχο.
Δεν είναι απλό πράγμα να διαλέγεις πώς θα είναι το δωμάτιο
που θα φιλοξενήσει τα αναφιλητά σου.
Και τα αναλγητικά σου.

Κι όλα τα λάθη που δε θα διορθώνονται πια τόσο εύκολα
όσο ξεκολλώντας μια ταπετσαρία.

Τα λάθη στα βαμμένα δωμάτια είναι μόνιμα.

Τέτοια θέλω να κάνω.

I never stick around quite long enough to make it

Κάθε φορά που μετακομίζω -κι έχω μετακομίσει πολλές φορές-
σκέφτομαι το Life for Rent της Dido.
Το ίδιο και κάθε φορά που θέλω να μετακομίσω.
Σήμερα αυτά τα δύο συνδυάζονται
με έναν τρόπο τρομερά λυτρωτικό.
Με όλη την ελευθερία και την αισιοδοξία του
"το θέλω και θα το κάνω".

Αυτό από μόνο του δε μου προξενεί ιδιαίτερη εντύπωση
γιατί συνήθως έτσι συμβαίνει η ζωή μου.
Το θέλω,
το κάνω.
Το μαθηματικό μυαλό μου θέλει να βάλει το σύμβολο της συνεπαγωγής (=>)

Τα μαθηματικά σύμβολα είναι σημαντικά.
Σημαντικότερο ίσως όλων είναι το "ισοδυναμεί" ( <=>).
Αυτό που δηλώνει τις ικανές και αναγκαίες συνθήκες.
Μου αρέσει να δίνω τέτοιους χαρακτηρισμούς στις συνθήκες της ζωής μου.
Έχει σημασία να ξέρεις τι είναι αναγκαίο
και τι είναι απλώς ικανό.

Θέλω έναν τύπο ικανό και αναγκαίο.
Θέλω να του είμαι ικανή και αναγκαία.

Αλλά πιο πολύ απ' όλα ξέρεις τι θέλω;

Θέλω αυτό το σπίτι που θα είναι δικό μου.

Δεν ταυτίζομαι απολύτως με τη Dido,
δεν ισχύει πως I haven't ever found a place that I call home.

Ταυτίζομαι όμως με τη γενικότερη ψυχολογία του τραγουδιού,
γιατί όλα μου τα σπίτια -που σπίτια μου τα ένιωσα- 
έχουν ένα κοινό με όλες τις ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου:
τη δυσάρεστη βεβαιότητα πως είναι προσωρινά.

Αν είναι λοιπόν, να ανακεφαλαιώσω,
θέλω ένα σπίτι χωρίς ημερομηνία λήξης·
μια ευτυχία χωρίς ημερομηνία λήξης.

Και ξέρεις, το αντίθετο του προσωρινά δεν είναι το μόνιμα.
Είναι το  ε λ ε ύ θ ε ρ α .
At will, που λέγαμε και πριν.

Κι αν μιλάμε για πιο απλές επιθυμίες,
τότε το μόνο που θέλω
είναι να ξαπλώσω ανάσκελα στο laminate πάτωμα.