όλα από χέρι καμένα*

Η λέξη "οριστικό" δε σας ακούγεται πολύ σοβαρή;
Νομίζω είναι εξαιτίας της γραμματικής.
Νομίζω πως όλα γίνονται πολύ σοβαρά όταν μετατρέπονται από αόριστα
σε οριστικά.

Γίνονται όλα πολύ σοβαρά και επώδυνα
όταν το κάποιος γίνεται εκείνος.

Το να θέλεις, να ελπίζεις, να προσδοκάς
να γνωρίσεις κάποιον
που να μη χρειαστεί ποτέ να ξεπεράσεις
είναι ρομαντικό, αισιόδοξο, ευχάριστο θα έλεγε κανείς.

Το να εύχεσαι ξαφνικά να μη χρειαστεί αυτόν εδώ
να τον ξεπεράσεις
δεν είναι τίποτα από τα παραπάνω.
Είναι σκέτος τρόμος.

Και ξέρετε ο Δεληβοριάς δε βοηθάει.

Είμαι πιο όμορφη απ' ό,τι ήμουν
και τα μαλλιά μου αλλάξανε χρώμα
το σώμα μου άρωμα και λένε ακόμα
πως έφυγε και το παλιό μου κενό

Κι ίσως
με την ομορφιά μου μόνο
να φτιάξω νέο χρόνο
μ' όλες τις μέρες που δεν ήσουν εκεί

Και σίγουρα
απολύτως σίγουρα όμως
η ζωή που μου απομένει θα 'χει ακόμα ένα χωρίς.

Και θέλω να είσαι εγωιστής.
Να μην τολμήσεις να με προστατεύσεις
για να μη σου σπάσω το όμορφο κεφάλι σου.


ΥΓ Ξέρετε γιατί γράφω, παιδιά; Γιατί αν δεν έγραφα θα έκλαιγα πλένοντας πιάτα.
ΥΓ 2 Αυτός ο αόρατος άνθρωπος πόσα χρόνια ακόμα θα μας διαλύει, αναρωτιέμαι.
*ΥΓ 3 ο τίτλος γιατί δε θα πάω στον Βασίλη σήμερα και στεναχωριέμαι αλλά δεν μπορώ να πάω στον Βασίλη και να είμαι καθιστή. Και τα σπίρτα μας βρεγμένα.

Subject to change

Subject to είναι μια φράση που πρώτη φορά είδα γραμμένη σε συντομογραφία (s.t.)
και άκουσα να προφέρει ο καθηγητής του γραμμικού προγραμματισμού στη σχολή.
 Υπήρχε μία συνάρτηση που ονομαζόταν αντικειμενική,
και που σκοπός ήταν κάθε φορά να βρούμε κάποιο ακρότατό της
-μέγιστο ή ελάχιστο, ανάλογα με το πρόβλημα.
Η συνάρτηση αυτή υπόκειτο σε κάποιους περιορισμούς,
τους οποίους αραδιάζαμε δίπλα από το s.t.
Το μάθημα ήταν ωραίο και για άλλους λόγους αλλά φιλοσοφικά κράτησα τα εξής:

- η συνάρτηση ήταν subject to στους περιορισμούς, η συνάρτηση ήταν δέσμιά τους
- η συνάρτηση ήταν αντικειμενική

Δέκα χρόνια μετά το μάθημα αυτό, παρατηρώ τα σχέδια που στέλνω στους πελάτες,
και βλέπω μια φράση που μπαίνει αυτόματα στο υπόμνημα:
This is a quotation drawing. Subject to change.
Τα σχέδια είναι σε αρχικό στάδιο. Υπόκεινται σε αλλαγές.

Κι έτσι κάπως πήρα να σκέφτομαι σε τι υπόκειται ο καθένας μας.
Σε ό,τι υπόκεισαι, αυτό είναι ο περιορισμός σου.
Αυτό σε κάνει να φτάσεις στα μέγιστα και τα ελάχιστά σου
-είτε για καλό, είτε για κακό.
Σκέφτομαι πόσο μου αρέσει το ρήμα υπόκειμαι
το ρήμα κείμαι
και πόσο μ' αρέσει να κείμαι γενικότερα
ίσως όμως περισσότερο επί.

Σκέφτομαι τον Δημήτρη να μου λέει πόσο ομόρφυνα
και πόση ηρεμία αποπνέω.
Και μόνο σε ένα πράγμα μπορώ να αποδώσω αυτή την αλλαγή,
η οποία σίγουρα αντικειμενική δεν είναι.
Ομόρφυνα όμως στ' αλήθεια κι αποπνέω ηρεμία.
Δεν άλλαξε η μορφή μου· άλλαξα όμως σαν σύνολο.

Ξέρεις γιατί;
Γιατί κάθε βράδυ γυρίζω στο σπίτι μου.
Γιατί λατρεύω τη διαδρομή που ακολουθώ για να φτάσω εδώ
-είναι γεμάτη δέντρα και μεγάλα πεζοδρόμια.
Γιατί για να φτάσω στην είσοδο του σπιτιού μου,
προσπερνάω ένα μπαρ με αυλή κι ένα δέντρο στη μέση
ένα μανάβικο με ευφάνταστο όνομα και υπέροχους ανθρώπους
και -θεέ μου!- προσπερνάω κι ένα θερινό σινεμά.

Ζω δίπλα σε θερινό σινεμά
και σε μπαρ
και σε καλούς ανθρώπους.

Και γυρίζω στο σπίτι και δεν είναι κανείς εδώ.
Δεν υπόκειμαι και δεν επίκειμαι, μόνο κείμαι.
Subject to nothing θα έλεγε κανείς.
Μα όχι, δεν είναι έτσι.
Είμαι κι εγώ - όπως και τα σχέδιά μου- subject to change.

ασεβείς πόθοι

Δεν ξέρω αν φταίει η θερμοκρασία,

τα σατέν σεντόνια, 

ή το κομοδίνο μου, 

μα γίνονται περίεργα πράγματα σήμερα. 

Είναι κάποιος που γουστάρω διαχρονικά 

και δεν μπορώ να φανταστώ το σεξ μαζί του. 

Είναι κάποιος άλλος που μου λείπει πολύ αυτές τις μέρες 

γιατί η ζωή είναι άδικη και δεν είμαι εκεί μαζί του. 

Είναι και κάποιος τρίτος, που ποτέ δε γούσταρα
και πάντα αγαπούσα 

και σήμερα 

-λόγω θερμοκρασίας ή κομοδίνου ή σατέν σεντονιού-

σήμερα έχω μια ακατανίκητη επιθυμία να γονατίσω μπροστά του. 

Και σκέφτομαι το επόμενο παρεΐστικο ριγιουνιον

Και πόσο παρεΐστικο αυτό θα είναι 

Και για τι ποσοστό του χρόνου θα στέκομαι στα δύο μου πόδια 

Και σε ποιον άραγε να έχω τότε το μυαλό μου. 

Μεγάλωσα, μην γελιέσαι. 

Τώρα είναι όλα συνειδητά. 

Επίπονα συνειδητά. 

Ανακουφιστικά συνειδητά. 

όταν μεγαλώσω θέλω

Χαίρομαι συχνά τελευταία.

Χάρηκα όταν με πήρε τηλ ο Γιώργος·
μου είπε πως θα είναι για ένα μήνα στην πόλη που σπουδάσαμε.
Πήρα μια μέρα άδεια για να πάω εκεί
να τα πούμε
να βγαίνουμε
να πίνουμε
και να πηγαίνουμε στη θάλασσα.

Χαίρομαι κάθε φορά που οδηγάω μέχρι τη δουλειά.
Κάθε στροφή που δεν παίρνω απότομα είναι μια μικρή νίκη.
Κάθε αλλαγή λωρίδας, μια λίγο μεγαλύτερη νίκη.

Μα κυρίως χαίρομαι κάθε φορά που μπαίνω στο σπίτι μου·
χαίρομαι που υπάρχει ένα διαμέρισμα να λέω "σπίτι μου"
και πιο πολύ χαίρομαι που είναι λίγο δροσερό.

Σκέφτομαι τα πράγματα που θέλω να βάλω εδώ μέσα.
Ένα ψηλό τραπεζάκι -για να κάθεται πάνω η ζάμια·
έναν ανεμιστήρα οροφής για το σαλόνι
- απ' αυτούς τους παλιομοδίτικους που αρέσουν σε λίγους-
κορνίζες για να κρεμάσω τις αφίσες μου στους τοίχους
- γιατί μεγάλωσα για μπλου τακ αλλά δεν μεγάλωσα για αφίσες -
ένα τραπέζι για την άδεια γωνία της κουζίνας
- εκεί θα μπει η τοστιέρα και τα υλικά του πρωινού,
θα είναι ο μικρός προσωπικός μου μπουφές.

Είμαι ένα κορίτσι που έχει σπίτι
φίλες
φίλους
δουλειά
μισό αυτοκίνητο.

Κυρίως όμως είμαι ένα κορίτσι που έχει όρεξη.
Νιώθω πάλι όπως εκείνη την άνοιξη που έβγαινα βόλτα
και ήθελα να πάρω μια βαθιά ανάσα και να 'χω μέσα μου όλη την πόλη.

Μόνο που τώρα, αυτό το καλοκαίρι, παίρνω διαφορετικό δρόμο όταν βγαίνω από το σπίτι
κι αυτός ο δρόμος έχει περισσότερα δέντρα και πιο παχιά σκιά
και αγγελικές και αγιοκλίματα και θερινά σινεμά
και νιώθω σα να μπήκα σε κάποια ταινία ή σειρά ή βιβλίο
γιατί δε γίνεται αν είναι όλα τόσο όμορφα.

Είναι όλα τόσο όμορφα.

ΥΓ ψάχνοντας εκείνο το ποστ για εκείνη την άνοιξη, βρήκα αυτό το ποστ και ένιωσα πολύ ικανοποιημένη από τον εαυτό μου. Γιατί μεγάλωσα ακριβώς έτσι.