Πρόσφατα απέκτησα τραγούδι με το όνομά μου.
Πιο πριν δεν είχα.
Το τραγούδι είναι σε γλώσσα που δεν καταλαβαίνω
κι έτσι είναι το μόνο που ξεχωρίζω.
Υπάρχει κάτι συγκινητικό σε αυτό.
Δακρύζω γιατί ξαφνικά παρατηρώ πως είχα ξεχάσει το όνομά μου.
Θυμάμαι εκείνο το βιβλίο της Ούρσουλα Λε Γκεν.
Προκειμένου να δαμάσει και να ελέγξει κανείς τα ζώα και τα στοιχεία της φύσης, έπρεπε να γνωρίζει τα αληθινά τους ονόματα, που είχαν χαθεί πριν χιλιάδες χρόνια.
Όλοι τώρα χρησιμοποιούσαν άλλες λέξεις για να περιγράψουν τα πράγματα κι ήταν σαν όλοι να είχαν μπλεχτεί σε ένα κοινώς αποδεκτό ψέμα.
Έτσι κι εγώ δε με γνωρίζω στ' αλήθεια
και είναι τόσο δελεαστικά αυτά τα ψέματα.
Γι άλλη μια φορά το ραδιόφωνο αποδεικνύει την αξία του.
Τώρα με φωνάζει με το όνομά μου.
Κ νιώθω το χρέος να το θυμάμαι.
Αυτό είναι το δικό μου μεγάλο χρέος.
Κανένα σώσιμο κανενός πλανήτη.
Καμία ανατροπή καμίας κατάστασης.
Το δικό μου χρέος είναι να με γνωρίσω,
να με αποδεχτώ,
κι ίσως μέχρι και να με αγαπήσω.
Έλα.
Απόρριψέ με τώρα γι αυτό.
Απόρριψέ με για την κενότητα και τον εγωισμό μου.
Απόρριψέ με που τολμάω να ασχολούμαι με όσα απαξιώνεις.
Πες κι εσύ ψέματα στον εαυτό σου
πως θα σώσεις τον κόσμο χωρίς να σώσεις εσένα.
Πες ψέματα πως αυτό δεν είναι εγωισμός.
Κι απόρριψέ με.
Απόρριψέ με πριν μου ξανασυστηθώ
και σε απορρίψω εγώ.
