Μαμά

Αν μπορούσα θα έπαιρνα τον πόνο σου μακριά
Θα ήθελα να μην έκλαιγες ποτέ ξανά, μαμά
Διάβασες τη διάγνωση, με πήρες αγκαλιά
Με έσφιξες, μου έδωσες φιλιά στα μαλλιά

Μαμά, σ’ ευχαριστώ, μαμά σ’ αγαπώ,
Μαμά αν δε σε είχα θα σε ανακάλυπτα
Με τα χέρια σου τον πόνο μου θ’ απάλυνα
Μαμά, σ’ ευχαριστώ που έχω έστω έναν γονιό

Αν μπορούσα θα έπαιρνα τη θλίψη σου μακριά
Νιώθω τυχερή που δε γνωρίζω αν πονάς
Ελπίζω να ισχύει, να μην το κάνεις στα κρυφά
Μαμά, είναι λες η ρίμα αδύνατη στο “-ά”;

Θα σου άρεσε όμως κι αυτό αν το έβλεπες
Ό,τι κι αν έγραφα αριστούργημα το έλεγες

Καλό κορίτσι λένε

Η κυρία με τα κόκκινα μαλλιά
Μου γέλασε ανοίγοντας την πόρτα
(Πες καλημέρα, τι κάνετε, ρώτα)
Η κυρία χαμογελούσε μαλακά

Την καλημέρισα κοιτώντας χαμηλά
«Καλό κορίτσι, καλά λόγια λένε.
Ακούω πολλά, καλό κορίτσι λένε»
Την ευχαρίστησα με μάτια λαμπερά

Κατέβηκα τη σκάλα, ενθουσιασμένα
Θα κάνω τη μαμά περήφανη για μένα
Είναι πολύ σημαντικά των άγνωστων τα λόγια

Χάζευα τα φύλλα πάνω στα πεζοδρόμια
Όλα κιτρίνισαν, εκτός μόνο από ένα
Κρίμα· δε θ’ άκουγε παρόμοια κομπλιμέντα

Ντόμινο

Δε θα σου είμαι αρκετή.
Δε θα μου είναι αρκετός.
Δε θα του είναι αρκετή.

Θα είμαστε ένα ντόμινο που δε θα έπεφτε,
αν λίγο στηριζόμασταν ο ένας στον άλλον,
αλλά όχι.

Εμείς δεν ξέρουμε να στηριζόμαστε,
Ξέρουμε μόνο να πέφτουμε και να ρίχνουμε.
Να πέφτουμε και να ρίχνουμε.
Κι έτσι να αποφασίζουμε ποιος κέρδισε,
και μόνο αυτό να έχει σημασία.

Σημασια έχει που κάποιος έπεσε τελευταίος.
Σίγουρα αυτός ήταν σπουδαιότερος.

Και δεν παίρνουμε γραμμή
πως μόνος και κερδισμένος
δεν υπάρχει.

Χαζό πουλί

Κράτα τους δρόμους άδειους για την επιστροφή μου. 

Θα γυρίσω, ναι. 

Όχι σύντομα, όχι. 

Ε να τους κρατήσεις γιατί ξέρεις ότι φοβάμαι να οδηγάω. 

Είναι στενές οι λωρίδες, είναι πάντα στενές οι λωρίδες, 

– τόσο στενές, σαν το μυαλό του παππού –

και τα δίπλα αυτοκίνητα δε σε προσέχουνε αρκετά. 

Απίστευτο που δε φοβούνται οι άνθρωποι να οδηγάνε 

ένα μηχάνημα που ζυγίζει έναν τόνο 

και μπορεί να σκοτώσει. 

Είναι πανεύκολο να σκοτώσεις, είναι θέμα ενός δευτερολέπτου απροσεξίας. 

Θυμάμαι μια φορά είχα βγει κατα λάθος στον περιφερειακό 

– δεν ήθελα να πάω από τον περιφερειακό. 

Τέλος πάντων, τι να έκανα, συνέχισα να οδηγάω. 

Κι ήμουν στην αριστερά λωρίδα γιατί εκεί με έβγαλε ο δρόμος, 

και ήθελα τουλάχιστον να βάλω ραδιόφωνο, 

να ακούσω λίγη μουσική 

να σταματήσω να τρέμω. 

Για ένα δευτερόλεπτο πήρα τα μάτια μου από τον δρόμο 

και όταν τα σήκωσα ήμουν σύριζα με το τσιμεντένιο διαχωριστικό 

και αγχώθηκα ακόμα χειρότερα από πριν. 

Και ύστερα ξέρεις τι έγινε; 

Ύστερα ένιωσα απίστευτα τυχερή που δεν τράκαρα, και χαμογέλασα. 

Θυμήθηκα την ατάκα του παππού: 

το χαζό πουλί το φυλάει ο Θεός. 

Κι έτσι όλα βγάζουν νόημα, βλέπεις. 

Είμαστε χαζές, και βλάσφημες και γενικώς ανεπαρκείς, 

και ξέρουμε όλες μας πως είναι ανείπωτα περήφανος για εμάς 

αλλά δεν θα το πει ποτέ, 

θα εστιάζει μόνο στο ότι δεν ανάβουμε ποτέ ένα κεράκι 

και λογικό να μας συμβαίνουν όλα τα φρικτά που μας συμβαίνουν, 

αλλά και πάλι ο θεός θα είναι εκεί κορίτσια, 

το χαζό πουλί το φυλάει ο Θεός. 

Κι εμείς παραμένουμε τόσο βαθιά αχάριστες,

τόσο βουτηγμένες στην άγνοια για το θεϊκό του πλάνο,

τόσο στο μουνί μας τον γράφουμε,

δεν καταλαβαίνεις με πόσο σημαντικότερες οντότητες έχουμε ν’ ασχοληθούμε. 

Κράτα τους δρόμους άδειους εσύ τέλος πάντων, γιατί θα γυρίσω και φοβάμαι.

Είμαι χαζό πουλί.

Το κορίτσι της φωτογραφίας

Όταν μεγαλώσω θα γίνω ευτυχισμένη
Θα μοιάσω στο κορίτσι της φωτογραφίας
Ξεγνοιασιά θα έχω σαν άλλης καμίας
Η χαρά θα έρχεται και εδώ θα μένει

Θα μοιάσω στο κορίτσι της φωτογραφίας
Τρέχει στα λιβάδια μες στο φως λουσμένη
Η χαρά θα έρχεται και εδώ θα μένει
Ξυπνώντας υπολείμματα χαμένης εφηβείας

Τρέχει στα λιβάδια μες στο φως λουσμένη
Ποτέ της δεν κατάλαβε τι σήμαινε “αβαρία”
Ξυπνώντας υπολείμματα χαμένης εφηβείας
Έτσι θα κατάφερνε μικρή να παραμένει

Ποτέ της δεν κατάλαβε τι σήμαινε “αβαρία”
Όμως το γνώριζε καλά, η δίψα πόσα φέρνει
Έτσι θα κατάφερνε μικρή να παραμένει
Αχόρταγα όπως θα ‘πινε την κάθε ατασταλία

Χέρια στον λαιμό μου

Τα χέρια σου στον λαιμό μου με τρόμαξαν.
Με γύρισαν πίσω στο δωμάτιο του ξενοδοχείου
και δεν μπορούσα να φύγω.

Εγώ έκλαιγα κι εκείνος γελούσε.
Ήταν αστείο το τραύμα μου.
Ήμουν υπερβολικά ευαίσθητο κοριτσάκι,
ακριβώς σαν αυτά που του αρέσει να πονάει

Όταν γύρισα, είπα πόσο ωραία πέρασα.
Είχε μπερδευτεί το κεφάλι μου.
Τα χέρια στον λαιμό μου με μπερδεύουν.

Γιατί σε καυλώνει να με μισείς;
Γιατί με καυλώνει να με μισείς;
Γιατί έχεις τα χέρια σου στον λαιμό μου;
Γιατί μου κόβεις την ανάσα;
Γιατί μ’ αρέσει αυτό;

Εγώ ήθελα να νοιαζόμασταν λίγο.
Ήθελα να νιώσω πως είμαστε άνθρωποι.
Κι εσύ με άφησες να σου φιλήσω τα μαλλιά.
Και δε φορούσες άρωμα, και δεν το χρειαζόσουν.

Και ένιωσα πως είμαστε άνθρωποι
και πως το να μην αγαπιέσαι
δε σημαίνει να αδιαφορείς
το να μην αγαπιέσαι είναι το βήμα
πριν να αγαπηθείς

Ένιωσα για λίγο πως δε μισώ το σώμα μου
Πως δεν το μισείς κι εσύ
Σ’αρέσει το σώμα μου, το νιώθω
το βλέπω στα μάτια και στο σώμα σου

Δε με μισείς.

Τότε γιατί τα χέρια σου είναι στον λαιμό μου;

Ποια θυσία

Ξέρεις ποια είναι η βασική διαφορά που έχει το γράμμα από το μέιλ και τα διάφορα μηνύματα σε εφαρμογές; Το αντίγραφο. Στέλνεις μηνύματα στο μέσσεντζερ και στο βάιμπερ και σε μέιλ, και μπορείς ανά πάσα στιγμή να τα ξαναδιαβάσεις και να βγάλεις κάποιο καινούριο συμπέρασμα. 

Το γράμμα ήταν πολύ σοβαρή απόφαση. Το γράμμα σου δημιουργούσε μόνο μία εντύπωση, η οποία έμενε απαράλλαχτη στον χρόνο. Ακόμα σημαντικότερο είναι πως το γράμμα το έστελνες και ύστερα έπαυες να το έχεις. Ύστερα το είχε μόνο άλλος. 

Τώρα δεν προσφέρουμε αυτό που γράψαμε. Δεν το αποχωριζόμαστε διαπαντός. Απλώς το μοιραζόμαστε, απλώς αφήνουμε και κάποιον άλλον να το κοιτάζει. Και, δε λέω, είναι κι αυτό όμορφο, κι ίσως πιο ισότιμο. Δεν είναι όμως καθόλου δραματικό. 

Κι εμείς, τα παιδιά που μεγαλώσαμε με δράματα, δεν ξέρουμε τι να την κάνουμε την τόση ισορροπία. Γι αυτό όταν ερωτευόμαστε, στέλνουμε γράμματα και γράφουμε κασέτες. Ώστε κάπου να χώρεσουμε μια ελάχιστη θυσία.

Τι είναι ποίηση;

Αυτό είναι. 

Είναι οι ιριδίζουσες λακκούβες με βρωμόνερο.

Τα ουράνια τόξα μέσα στις λάσπες. 

Είναι τα τραγούδια του Δεληβοριά.

Η χαρούμενη μουσική και οι πένθιμοι στίχοι.

Η μουσική δυνατά, αλλά μπαλάντα. 

Η μουσική χαμηλά, αλλά μπιτάκι. 

Είναι τα καινούρια ρούχα, αλλά με τρύπα. 

Είναι ο αγαπημένος σου καφές, αλλά με ζάχαρη.

Είναι το αγαπημένο σου γλυκό, αλλά χωρίς ζάχαρη.

Είναι ο γκόμενος που θα ταιριάζατε, αλλά είχε κατάθλιψη.

Είναι ο γκόμενος που θα ταιριάζατε, αλλά είχες κατάθλιψη. 

Είναι η Αλάνις Μορισέτ και όλο το irony.

Είναι ο οδοντίατρος, αλλά παντρεμένος. 

Είναι ο αγαπημένος σου τραγουδιστής, αλλά βιαστής. 

Είναι η πιο βαρετή ταινία με τα πιο ζωντανά χρώματα. 

Η πιο κρύα νύχτα με την πιο ζεστή αγκαλιά – κλισέ αηδίες. 

Είναι οι κλισέ αηδίες που δεν σε αηδιάζουν.

Είναι οι αηδιαστικές λεπτομέριες που δεν είναι κλισέ. 

Είναι αυτό που ήταν πάντα, και αυτό θα είναι πάντα.

Είναι το τραύμα, ήταν πάντα το τραύμα, είσαι το τραύμα.

Είναι ευτυχώς και το παιδί τραύμα. 

Η ευγνωμοσύνη που κάποιος καταλαβαίνει. 

Το παιδί τραύμα καταλαβαίνει. 

Ο γκόμενος με την κατάθλιψη καταλάβαινε. 

Είναι η έκπληξη, που νόμιζες πως είσαι ιδιαίτερη μα είμαστε όλοι ίδιοι. 

Είναι η ανακούφιση, που είμαστε όλοι ίδιοι. 

Είναι ανακούφιση. 

Σπασμένο

Είμαι το φλυτζάνι που πίνεις τον καφέ σου.

Δε με προσέχεις, με ρίχνεις, με σπας.

Κάθε μου κομμάτι συντηρεί τις ενοχές σου.

Μη σε νοιάζει για μένα,

εγώ θα γίνω ολόκληρη ξανά.

Θα γυρίσω εκεί που πάνε

τα κομμάτια όταν σπάνε

και θα γίνω πάλι

ολόκληρο φλυτζάνι.

Εσένα σκέφτομαι,

που θα σου μείνει στο χέρι το χερούλι

και θα καταλάβεις πως μόνο αυτό κρατούσες.

Πατρίδες

Στο Φάληρο κοιμούνται τα γατιά
Στ' αμάξια τα ζεστά που μόλις φτάσαν
Μα κάποιοι που τον ύπνο τους τον χάσαν
Τα σπίτια τους μαζεύουν σε κουτιά

Στα Κύματα κοιμούνται τα σκυλιά
Στο πάρκο που νωρίτερα δακρύσαν
Κορίτσια που όλα κάτι τους θυμίσαν
Κάτι που αφήσαν να κυλήσει στα σκαλιά

Στον Άναυρο βραχεία νοσηλεία
Στα Κάστρα μια σχεδόν αυτοκτονία
Μα όλα γίναν καινούρια στα Παλιά

Και πέταγαν ακόμα τα πουλιά
Και είχαν τα πλακόστρωτα μιλιά
Και γέννησαν ακόμα μια πατρίδα