μακριά πολύ μακριά θα ταξιδεύουμε

10 Ιουλίου 2008, Πέμπτη

Κι επιτέλους κάνω αυτό το ταξίδι. Αυτό που πάντα υποσχόμουν στον καρθρέφτη μου. Μη μπερδευτείς, δε μιλάω για συγκεκριμένο προορισμό,ούτε καν για συγκεκριμένη διαδρομή. Απλώς ένα ταξίδι με πολλά δέντρα, ησυχία, χαμηλό κλιματισμό, τούνελ. Πολλές ώρες στο μεταφορικό μέσο γιατί ακούς και Πρωτοψάλτη: "δεν είναι η δόξα, δεν είναι τα λεφτά, είναι του δρόμου η χαρά".

Φτάνει στα αυτιά μου ένα τραγούδι κάποτε αγαπημένο. Ξεχάστηκε στην playlist. Δε βαριέσαι. Θα το ακούσω. Μόλις έγινα ψεύτραα: προσπέρασα έξι τραγούδια, δέκα λακούβες,100 δέντρα και διόδια.

Δεν έγραψα ακόμη αυτό για το οποίο άνοιξα το τετράδιο κι έπιασα το στυλό. Έχει βράχια δεξιά κι αριστερά του δρόμου (θα μπορούσα να πω "εκατέρωθεν του δρόμου".Αλλά μόνο αν ήμουν κάποια άλλη.). Κι έχει χόρτα ανάμεσα στις πέτρες και μοιάζουν με ψηφιδωτά. Μέχρι τώρα έχω δει έναν κύκλωπα σε προφίλ (μη ρωτήσεις πώς κατάλαβα πως ήταν κύκλωπας. Εγώ κύκλωπα τον θέλω), έναν μάγο(και πάλι μη ρωτήσεις. Έμοιαζε με παππού με μεγάλη άλλα όχι γαμψή μύτη κι ένα εξόγκωμα από κάτω της το αποδίδω σε μουστάκι, απ'τα παχιά όμως. Και θέλω να πιστεύω πως εκεί που κόβεται η εικόνα υπάρχει άσπρη μακριά γενιάδα.

Μα το πρωί χάνεσαι φεύγεις
ανοίγω τα μάτια κι αμέσως πεθαίνεις
μην ξημερώνεις, ουρανέ..

Δε θέλω να γράψω άλλο. Θέλω να ξαναπατήσω το play και να μην ακούω τίποτα άλλο. Ούτε τις ρόδες που κυλάνε άτσαλα στην άσφαλτο,ούτε τη μουσική που έχουν επιλέξει άλλοι.