Έχω στο μυαλό μου συνέχεια εικόνες.
Όλων των εποχών πλην του καλοκαιριού!
Το καλοκαίρι μπορώ να το ζω, όχι να το φαντασιώνομαι.
Όλων των εποχών πλην του καλοκαιριού!
Το καλοκαίρι μπορώ να το ζω, όχι να το φαντασιώνομαι.
Έχω στο μυαλό μου δρομάκια με πεσμένα φύλλα σε αποχρώσεις του πορτοκαλί και εφηβικά πόδια να βολτάρουν επάνω τους. Και να κάνουν αυτό το χαρακτηριστικό «χρατς». Μόνο εμένα δε μου φαίνεται φονικό το πάτημα των φύλλων?
Μια ψιλόλιγνη φιγούρα με σκούφο περπατάει γρήγορα και ρυθμικά στην Αριστοτέλους την ώρα που χιονίζει, ο Τερκενλής καίει πάλι σε ένα μπρίκι μυρωδικά κι ένας παππούλης πουλάει σαλέπι στη γωνία με Μητροπόλεως (εκεί που συνήθως υπάρχουν παιδιά που κάνουν σκέιτ. Αλλά εκείνη τη μέρα δε θα είναι εκεί γιατί κάτω θα ‘χει πάγο. Κι επιπλέον προτιμώ τους σκεΐτάδες του Μ. Αλεξάνδρου.)
Την άνοιξη βλέπω φατσούλες στο τελευταίο θρανίο, να μασουλάνε τα στυλό που κρατάνε και να χαζεύουν απ τα παράθυρα της τάξης τη θάλασσα. Ή μάλλον μόνο κοιτάνε τη θάλασσα…ή μάλλον..
Ή μάλλον ας μην το γενικεύω. Εγώ όταν κοιτάω απ’το παράθυρο απλώς κοιτάζω τη θάλασσα. Απλώς το βλέμμα μου κατευθύνεται προς τα κει. Δε βλέπω, δεν παρατηρώ τίποτα. Μόνο θέλω να στρέψω τα μάτια μου κάπου αλλού και να φανταστώ ανθισμένα λιβάδια και μια κοπέλα να—
Όχι μια κοπέλα. Εμένα. Εμένα να τρέχω σε ένα ξέφωτο και να μη θέλω να φτάσω κάπου, μόνο να θέλω να τρέχω και να παίρνω βαθιές ανάσες.
Αλλά μ’ αρέσει εδώ. Μ’ αρέσει η εποχή, ο καιρός, το δωμάτιό μου ακόμα και που άρχισαν τα μαθήματα μ’ αρέσει. Δε θέλω τίποτα επιπλέον. Θέλω μόνο να μην αλλάξει τίποτα, να παγώσουν όλα. Κι όχι επειδή έχω όλα αυτά που ονειρευόμουν και φοβάμαι να μην τα χάσω. Θέλω να μη χρειαστεί να πιέσω τον εαυτό μου για τίποτα. Να εξαρτώνται όλα από μένα και να μη χρειαστεί να λέω τι θέλω, απλώς να γίνεται.
Θέλω να μη γράψω αυτό που σκέφτομαι τώρα.
Θα μ ‘ αρέσει το διάβασμα και τώρα θα πάω να κάνω επανάληψη τα περσινά μαθηματικά και δε μου φαίνεται living hell. Δε θα πιστέψω εγώ πως τελειώνει ο κόσμος εδώ. Εγώ μόνο θα ακούσω κι άλλο Δεληβοριά κι αν είμαι σε κάτι στ’ αλήθεια καλός το ξέρω πως είναι ότι απλά συνεχίζω!!
6 σχόλια:
Γράφεις γλυκύτατα. Μου θυμίζεις έναν παλιό γείτονα μου, σου έμοιαζε. Η συνειρμική μεγαλομανιακή γραφή ήταν και γι' αυτόν μια αγαπημένη ασχολία και ένας τρόπος να πιστέψει πως μέσα στις εικόνες που έπλεκε με τρόπο αρμονικά μουσικά θα χωρούσε όλη η χαρά και η ελπίδα της ανθρωπότητας.
Δυστυχώς τα καράβια του βούλιαξαν και αποφάσισε να μετακομίσει, για άλλους τόπους, σε άλλες εποχές. Κάποιες φορές ξαναγυρνάει στο μυαλό μου και ρίχνει κρυφές ματιές εδώ και παραπέρα, πριν ξαναφύγει.
Δυστυχώς, τίποτα δεν παγώνει και όλα αλλάζουν. Και ξεχνιούνται. Όταν σ' αρέσουν τα πάντα, αυτό γίνεται.
με μπέρδεψες κάπως. Προσπαθώ να καταλάβω αν το σχόλιό σου είναι αρνητικό ή θετικό κι αν τελικά αυτόν το γείτονα τον θαυμάζεις ή τον λυπάσαι.
το γλυκύτατα, το αρμονικά,η ελπίδα κι η χαρά είναι όλα όμορφοι προσδιορισμοί. αλλά η μεγαλομανιακή γραφή, τα επαναλαμβανόμενα δυστυχώς και τα βουλιαγμένα καράβια..
δεν ξέρω..
πάντως thanx για την επίσκεψη και που μου είπες για το γείτονα..και μόνο που μπήκες στο κόπο να το κάνεις =)
(Δεν ξέρω αν έγινε φανερό, αλλά ο γείτονας ήταν ιδεατός. Όχι, ψεύτικος, απλά κομμάτι μου.)
Θετικό ήταν, μην ανησυχείς. Και η μεγαλομανία είναι προτέρημα. Τον γείτονα τον θαυμάζω, και ίσως τον φθονώ.
οκ, τώρα νιώθω χαζή που δεν το κατάλαβε..
ευχαριστώ τότε =)
γράψε κανένα όνομα βρε ανώνυμε..
Τι σημασία έχει το όνομα; Ούτε εσύ έχεις γράψει όνομα, και από ψευδώνυμα έχω μείνει. Ούτως ή άλλως, περαστικός είμαι.
(Και να πεις πως έχω κάποιο blog να δείξω... Τέσσερα ξεκίνησα, τα παράτησα και τα 'κρυψα.)
καλά δεν εννοούσα ονοματεπώνυμο,ναι ούτε εγώ το γράφω,αλλά δεν το κρύβω κιόλας.. Στεφανία με λένε, κι αν μπεις στο youmimirror θα δεις και το επίθετό μου.
ακόμα και τα ψευδόνυμα κάτι λένε για σένα, ακόμα και ένα απλό αστεράκι να έβαζες θα το προτιμούσα απ το "ανώνυμος". Είμαι παράξενη, περαστικέ, τι να γίνει?
καλά να περνάς, victor eremita!
Δημοσίευση σχολίου