Γκρίζος κρεπαρισμένος χολεριασμένος και γρουσούζης σκατογκρινιάρης μιζερομίζερος σνομπάκιας μουνάκιας γκινιόλης πολύ Σοπενάουερ ο αρχίδης που να φτύσω στον τάφο μου.
Να πω την αλήθεια δε με γουστάρω καθόλου.
Μ'αρέσουν οι έρημες δεντροστοιχίες Ζυλιέτ Γκρεκό που τραγουδάει "μισώ τις Κυριακές" τα βρεμμένα παγκάκια τα νεκρά φύλλα τα ωραία ρούχα τα ωραία φαγητά οι χνουδάτες πετσέτες το χάι φιντέλιτυ η Χάτσον Κόμμοντορ του '50 το Φλοκάκι κι ο βιεννουά στο Πέτρογαδ μ'αρέσει ο Έρρολ Φλυν στην Επέλαση της Ελαφράς Ταξιαρχίας και η Μαρί Μπλανσάρ -κανείς δεν την ξέρει αλλά στο φινάλε στα παπάρια μου ζω και χωρίς αυτά-δε ζηλεύω κανέναν και τίποτα τους έχω χεσμένους όλους τους ρουφιάνους κι αυτό με γεμίζει φούρκα δεν πάει άλλο-πολύ αδιαφορία έχει πέσει.
Η μόνη λύση μου είναι να υποκρίνομαι ότι μοιράζομαι μαζί τους τον ίδιο κόσμο κάτω απ'τον ίδιο γαμημένο ήλιο εγώ που γουστάρω τη βροχή τη θύελλα και το χιονόνερο τα μαύρα σύννεφα στο πεζοδρόμιο τον πυρετό και τα ρίγη το σκοτεινό μου πάρκο και την υγρασία.
[...]
Μ'αυτό που με ζοχαδιάζει περισσότερο είναι πως με πατάω στο λαρύγγι δεν μου συγχωράω τίποτα-και δε με γουστάρω καθόλου γαμώ την ανωμαλία μου μέσα να γιατί όταν είμαι κακός είμαι κακός κι όταν είμαι καλός είμαι χειρότερος.
[...]
Και δεν ζηλεύω τις βίλες στο Καλαμάκι τους μεγάλους πράσινους κήπους τις βεράντες με τις κουρτίνες στις μπαλκονόπορτες [...] δεν κάνω όνειρα με ακριβά ρολόγια και μανικετόκουμπα δε θέλω να τρέχω πιο γρήγορα απ'τον Τάκη να βάζω ωραία τζαμπ-σουτ σαν τον Όλιβερ δε θέλω να'μαι πρώτος πουθενά-είμαι πρώτος από χέρι και σας έχω όλους γραμμένους στον πόιτσο μόι κουφάλες.
Εντάξει κάπου κάπου όλα αυτά θυμίζουν ρήματα καυχήσεως εκείνου του παπάρα του Αλεξανδρινού Αιμιλιανού Μονάη όμως μη με σκουντάτε στον δρόμο ρε αρχίδια σκουντιέμαι μόνος μου δε σας έχω ανάγκη -να τα βρω λίγο μαζί μου θέλω-γιατί όπως είπε κάποτε κι ο Τζέρρυ Λούις πρέπει ν'αγαπάς λίγο τον εαυτό σου γιατί στο κάτω κάτω μ'αυτόν θα ζήσεις όλα σου τα χρόνια.
Νίκος Νικολαΐδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου