Κάποιοι άνθρωποι νομίζουν πως σε ξέρουν απλώς επειδή ξέρουν πράγματα που σε αφορούν. Μπορεί να ξέρεις πράγματα που έχω κάνει, μπορεί να ξέρεις πράγματα που έχω πάθει αλλά τίποτα απ' αυτά δε σημαίνουν πως ξέρεις εμένα. Σημαίνουν μόνο πως ξέρεις για εμένα.
Δεν με καταλαβαίνω, ξέρεις, πώς περιμένω απ' οποιονδήποτε άλλο να με καταλάβει; Δε με καταλαβαίνω. Δεν καταλαβαίνω πώς διαλέγω τι θα πω σε ποιον και τι θα κρατήσω κρυφό. Πώς ζυγίζω τη σημασία των πραγμάτων. Δεν ξέρω.
Είναι κάποιοι άνθρωποι που παίζουν ένα ρόλο στη ζωή σου, όχι πρωταγωνιστικό, αλλά πολύ όμορφο. Αν ήταν ταινία θα ήταν αυτός ο τύπος που εμφανίζεται 3 φορές , λέει 3 ατάκες κι είναι οι ατάκες που έβαλαν στο τρέιλερ για να πας να δεις την ταινία. Αυτός ο τύπος έχει σημασία, κάνει την υπόθεση πιο ευχάριστη.
Αλλά δε με ξέρει. Δε με ξέρεις. Ξέρεις μόνο τον εαυτό μου που είναι κομπάρσος σε ταινίες αλλωνών. Ευχάριστη, αστεία, αισιόδοξη. Αρχίδια. Δυσάρεστη, θλιβερή, απαισιόδοξη. Δε λέω, είμαι κ εκείνο το κορίτσι που πίνει καφέ μπροστά στο παράθυρο και νιώθει ευγνωμοσύνη που υπάρχουν πράγματα όπως καφές και μουσική και τραπέζια κάτω από παράθυρα. Αλλά είμαι κι αυτό το κορίτσι που σήμερα κλαίει χωρίς λόγο, σήμερα κλαίει με λυγμούς χωρίς λόγο,ακούγοντας,όχι ξύλινα σπαθιά,όχι ρόδες,όχι κάτι κοριτσίστικο, ακούγοντας το διδυμότειχο μπλουζ. Μη ρωτάς, δεν ξέρω γιατί,γιατί έτσι.
Κατάλαβες τι εννοώ δε με ξέρεις; Δεν έχεις ιδέα.
4 σχόλια:
Κανείς ποτέ δεν μπορεί να ισχυριστεί οτι μας ξέρει ολοκληρωτικά.
Καλά καλά ούτε εμείς για τους εαυτούς μας δεν μπορούμε να το πούμε ;)
εγκζάκτλυ! γι αυτό μου τη σπάνε τόσο πολύ οι άνθρωποι που νομίζουν πως ξέρουν τα πάντα για όλους. ε μου ρχεται να πω άσε μας κουκλίτσα μας, δεν ξέρω εγώ και ξέρεις εσύ;;
καλημέρα κασπεράκι :)
Σε ξέρει καλύτερα αυτός που ξέρει τις χαρές σου, όχι αυτός που ξέρει τις στεναχώριες σου. Αυτός που χαίρεται με τις χαρές σου και όχι αυτός που κλαίει μαζί σου όταν κλαις.
Σε ξέρει αυτός που καταλαβαίνει τις χαρές σου - και λέω πάλι για τις γνωστές "μικρές χαρές της ζωής", όχι τις μεγάλες. Γιατί αυτές είσαι. Αυτά είσαι, αυτά που αγαπάς. "You are what you like - not what you are like", όπως είπαμε, και επίσης "πώς σ' αγαπώ γι' αυτά που είσαι και γι' αυτά που χαίρεσαι".
Όταν κλαις μόνη σου χωρίς λίγο, αυτό είναι κάτι που πρέπει να το κάνεις μόνη σου. Δεν είναι για την παρέα. Είναι για σένα.
Όταν είσαι ευγνώμων που υπάρχει ο γαλλικός καφές, αυτό πρέπει να το μάθει όλος ο κόσμος. Και αυτοί που καταλαβαίνουν και σε αγαπάνε γι' αυτά, αυτοί είναι οι άνθρωποί σου.
Λοιπόν τώρα σκεφτόμουν πως άνετα κάποιος μπορεί να σε ξέρει καλύτερα από κάποιον άλλον,αλλά να μην είναι άνθρωπός σου. Μπορεί κάποιος να'ναι άνθρωπός σου χωρίς να σε ξέρει καθόλου καλά. Γιατί η κατανόηση και η εμπάθεια είναι πράγματα που δεν πηγάζουν από τις πληροφορίες που έχεις για τον άλλον. Είναι απλά πράγματα που ή νιώθεις ή όχι.
Κι εγώ τώρα που λες πίνω γαλλικό καφέ δίπλα στο παράθυρο και ακούω το πώς σε μισώ που όταν έφτασε στο "πώς σ'αγαπώ γι αυτά που είσαι και γι αυτά που χαίρεσαι" συντονίστηκε με το σχόλιό σου που το ξαναδιάβαζα εκείνη την ώρα και ένιωσα ευγνωμοσύνη για τον καφέ και για το παράθυρο και για σένα.
Δημοσίευση σχολίου