Πεφταστέρια και ευχές

Πεφταστέρια και ευχές. Γιατί κάνουμε μια ευχή όταν πέφτει ένα αστέρι; Είναι απλώς μια άσκοπη συνήθεια όπως η τάση να λέμε τριψήφιους αριθμούς όταν κάποιος φτερνίζεται; Μπορεί και όχι. Είναι γιατί οι ευχές μοιάζουν με διάττοντες αστέρες, από πολλές απόψεις. Ξεκινώντας απ’ την πιο απαισιόδοξη πιθανή ερμηνεία – ξέρετε για να μας μείνει η γλύκα στο τέλος. Όπως όταν σε ρωτάνε αν θέλεις πρώτα τα καλά ή τα άσχημα νέα κι εσύ λες πάντα τα άσχημα για να μη μείνεις με την πικρία μετά. Οι ευχές λοιπόν ξεκινούν λαμπερές και μεγαλόπρεπες γιατί εμπεριέχουν την ελπίδα της πραγματοποίησης τους. Διαγράφουν μια πορεία δευτερολέπτων, λεπτών, ημερών, βδομάδων, μηνών, ετών ή ότι θέλεις τέλος πάντων κ δυστυχώς μερικές φορές αυτό δεν έχει κανένα όφελος. Έχουν κάνει όλον αυτό το δρόμο για να μετατραπούν σε θλιβερή αστερόσκονη και να διασκορπιστούν εξαντλημένες από ‘δω κι από ‘κει μη έχοντας βρει το σωστό σύμπαν όπου θα μεγαλουργούσαν. Κι αυτό προκαλεί στον άνθρωπο που έχει κάνει την ευχή μελαγχολία και θλίψη, τον βυθίζει στην απαισιοδοξία και στην αίσθηση πως όλα γίνονται μάταια. Όμως όχι, γιατί να πιστεύεις την απαισιόδοξη εκδοχή; Δεν υπάρχει κανένας ουσιαστικός λόγος! Υπάρχει και η κάλλιστη εξέλιξη, δηλαδή η διαδρομή αυτή της ευχής και του αστεριού σου -του δικού σου αστεριού – να μην τελειώσει ποτέ. Να βρίσκεται κάθε μέρα σε άλλο παράλληλο σύμπαν και να μπορεί να σε κάνει να παραμένεις ευτυχισμένος σε όλα από αυτά! Όμως δεν είναι καθόλου ωφέλιμο επίσης να βασίζεται κανείς σε υποθέσεις, είτε αυτές είναι χαρούμενες ή θλιβερές. Το θέμα είναι να μπορείς, στην αθλιότερη μέρα της ζωής σου να ξεθάψεις απ’ το σεντούκι των αναμνήσεων την αστερόσκονη της απραγματοποίητης ευχής που πρόλαβες να κρύψεις πριν αυτή χαθεί στους άγνωστους γαλαξίες και να πιστέψεις πως αυτή η φαινομενική διάλυση των ονείρων σου είναι μόνο αυτό. Μια φαινομενική διάλυση. Ή ούτε καν αυτό. Ακόμα κι αν η όλη θεωρεία της σχέσης αστεριών-ευχών είχε μια λογική βάση, αυτό που έχει ουσία είναι να κυνηγάς τα όνειρά σου. Να προκαλείς εσύ την ευτυχία σου, η δυστυχία έρχεται από μόνη της, όμως δεν ξέρει από «οικειοθελείς αποχωρήσεις» μόνο εσύ μπορείς να τη διώξεις. Πώς; Χμμ…αν υποθέσουμε πως η δυστυχία συνίσταται σ’ εκείνη τη φαινομενική διάλυση που έλεγα πριν τότε το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να πάρεις εκείνη την ξεχασμένη αστερόσκονη και να τη σκορπίσεις εσύ μπροστά στα μάτια της θλίψης σου σαν να μη σήμαινε τίποτα για σένα. Και να το εννοείς. Να πιστέψεις πως μια αποτυχία δεν έχει καμιά βαρύτητα. Κοίταξε το φωσφοριζέ ουρανό σου και κάνε όλα τα αστέρια να πέσουν ταυτόχρονα. Αν είναι θέμα ρουτίνας, κάνει ευχές στο διάττων αστεράκι σου, μα τώρα ξέρεις πως μπορείς και χωρίς αυτό, έτσι δεν είναι; Καληνύχτα λοιπόν. Και μην περιμένεις να πραγματοποιηθεί το όνειρο που θα δεις σήμερα, εσύ θα το πραγματοποιήσεις. Κι αν είναι εφιάλτης, ξέρεις τι θα κάνεις.. καληνύχτα..!

Συνειρμοί

Όνειρο. Η λέξη όνειρο μου φέρνει κατευθείαν στο μυαλό τη λέξη μουσική. Ποιο όνειρο δεν έχει μουσική υπόκρουση? Τα όνειρα είναι άδεια αν δεν συνοδεύονται από την ανάλογη μουσική.. Το βιολί σε κάνει να ταξιδεύεις.. Η θάλασσα. Υπάρχει κάτι στη θάλασσα που σε κάνει αισιόδοξο.. Και αυτό είναι το ότι δε σ αφήνει να δεις το τέλος της, τη βλέπεις απλώς να ενώνεται με τον ουρανό. Η λέξη ορίζοντας αρχίζει και αυτή από όμικρον.. Και επιστρέφουμε στο όνειρο. «τα όνειρα της Κυριακής κοστίζουν ακριβά», όπως τραγουδάνε τα υπόγεια ρεύματα. Γκρι, αυτό το χρώμα έχω συνδυάσει με την Κυριακή, πόσο μουντό χρώμα και πόσο άχαρη λέξη.. «γκρι».Τα ποντίκια είναι γκρι, ελάχιστοι εκείνοι που τα συμπαθούν. Γιατί άραγε συνδυάζουμε το γκρι χρώμα με πράγματα που δεν μας αρέσουν. Κυριακές, ποντικοί , συννεφιά… Αλλά και η άσφαλτος. Ο δρόμος.. και ο δρόμος συνδέεται με τη λέξη θάλασσα, και τα δύο σου φαίνονται απέραντα.. Όμως σε αντίθεση με τη θάλασσα ο δρόμος υπονοεί έναν προορισμό, τον ακολουθείς γιατί κάπου προσπαθείς να φτάσεις.. Κι αν δεν τα καταφέρεις? Ενώ η θάλασσα μοιάζει να σου λέει πως τα πάντα μπορείς να κάνεις. «Θέληση». Πραγματικά, όλα βρίσκονται μέσα στο μυαλό μας. «Λαβύρινθος» , το μυαλό μας είναι ένας λαβύρινθος που μόνο εμείς γνωρίζουμε τη διέξοδο. «φυγή», η λέξη φυγή είναι μια δειλή λέξη σε αντίθεση με τη λέξη «αντιμετώπιση». Καθρέφτης. Τον εαυτό μας δεν αντιμετωπίζουμε κάθε μέρα? «κι είπε ποτέ σου μην κοιτάς τον άλλον μες στα μάτια, γιατί καθρέφτης γίνεσαι κι όλοι σε σπαν’ κομμάτια». Αλκίνοος Ιωαννίδης, από τους αγαπημένους μου. Μελαγχολία, ένα συναίσθημα αντιφατικό. Γλυκόπικρο. Μου αρέσει η λέξη «γλυκόπικρο». Ξεκινάει με το γλ και είναι απαλή και συνεχίζει με το δυνατό κρ.. αντιφατική και η λέξη όπως και η σημασία της. Η σημασία των λέξεων.. «λεξικό».. τα βρίσκω βαρετά τα λεξικά.. και το χιόνι είναι βαρετό. Χειμώνας. Όταν όλα σκεπάζονται από χιόνι. Επιστρέφουμε στη «μουντάδα». Ομίχλη. Όταν είναι πυκνή τα σκεπάζει όλα μα δεν είναι διόλου βαρετή. Και η ομίχλη όπως και η θάλασσα σε αφήνει να ονειρεύεσαι.. Μέχρι βέβαια να διαλυθεί.. Και τότε τα βλέπεις όλα ξεκάθαρα και σταματάς να ονειρεύεσαι , το άσπρο και η υγρασία της ομίχλης εξαφανίζονται και σ αφήνουν να προσγειωθείς στο γκρι της πόλης. Βροχή. Λατρεύω τη βροχή.. Η βροχή μου φέρνει στο μυαλό τη λέξη «μαγεία». Ο ήχος της βροχής. Τα σύννεφα. Ο κύκλος του νερού. Φυσική. Σχολείο, διάβασμα… και ξαφνικά παραμερίζεις την κουρτίνα και κοιτάς έξω από το κλειστό παράθυρο και ονειρεύεσαι για μερικές στιγμές.. Και μετά πάλι διάβασμα. Επανάληψη. Από το ρήμα «επαναλαμβάνω»… γιατί σχηματίζεται από το ρήμα λαμβάνω? Δεν παίρνεις κάτι.. μου φαίνεται σωστότερο το «επαναπράττω». Ασυναρτησίες. Ή συναρτήσεις!να το πάλι το σχολείο.. Ζωντάνια. Αυτό είναι το σχολείο, ζωντάνια. Συνέχεια λέμε πως θέλουμε να τελειώσουμε το σχολείο. Όμως έχουμε ιδέα του τι θα κάνουμε μετά? Όνειρο. Έχουμε κάνει ώρα για εκείνη την πολυπόθητη ώρα? Ενηλικίωση. Ευθύνες, ρουτίνα.. Συμβιβασμός. Το αντίθετο της επανάστασης. Για ποιο λόγο επαναστατούμε? Μα για να φτάσουμε τα όνειρά μας και ακούγοντας το soundtrack της ζωής μας να αγγίξουμε τον ορίζοντα..