Waiting line til your time
Ticking clock
Everyone stop
Spending my time
In the waiting line..
Σήμερα έφτιαξα ένα βραχιολάκι με κορδέλες από μπλουζάκια. Αυτές που είναι για να κρεμιούνται τα ρούχα σε κρεμάστρες. Ήταν τόσο όμορφες κορδέλες που δε μου πήγαινε η καρδιά να τις πετάξω.
Είναι μωβ με μαύρο, μη φανταστείς τίποτα σπουδαίο, ένα απλό πλεξουδάκι από λεπτές κορδέλες. Αλλά εμένα μ ‘ αρέσει. Μ’αρέσει και μου φαίνεται μοναδικό επειδή είναι πάνω στον δικό μου καρπό, φτιαγμένο με κορδέλες από δικά μου μπουζάκια και φορέματα και νιώθω περήφανη που το φτιαξα (γιατί δεν πιάνουν καθόλου τα χέρια μου. Καθόλου όμως. Ούτε σε επίπεδα γραφικού χαρακτήρα.)
Ξέχασα στο σπίτι το βιβλίο μου και νιώθω παράξενα. Μπορεί να μην το άνοιγα ούτε μια στιγμή. Αλλά τουλάχιστον θα ήξερα πως αν το θελήσω θα είναι εδώ. Πο πο δεν είναι σαν να μιλάω για άνθρωπο?
Κάθα φορά που τελειώνει ένα τραγούδι νυστάζω.
Κάθε φορά που κοιτάζομαι στον καθρέφτη βρίσκω κάτι προς επισκευή.
Κάθε φορά που πίνω νερό νιώθω ευγνωμοσύνη.
Κάθε φορά κοιτάω έξω νιώθω ελευθερία.
Κάθε φορά που κάνω κάτι το απολαμβάνω.
Κι αν είναι η τελευταία φορά?
Γράφει έναν κύκλο στον αέρα και μου λέει πάντα
Κάθε φορά είναι η τελευταία φορά
δεν είμαι απαισιόδοξη –πια-
απλώς πιστεύω το live it to its fullest .
και γιατί όχι?
Είμαι δίπλα στη θάλασσα κι όμως δεν πλησιάζω.
Δε θέλω διακοπές κι ας είναι σε σμίκρυνση φέτος.
Θέλω την πόλη, θέλω το σπίτι μου, θέλω να καίγομαι και να μην έχω μια θάλασσα να πέσω μέσα.
Θέλω την δικιά μου κουρτίνα που ξέρω τι σχήματα παίρνει όταν φυσάει.
Θέλω τον καθρέφτη μου που με κοπλιμεντάρει συνεχώς,.
Θέλω καινούριο τετράδιο χωρίς γραμμές.
Θέλω να μπορώ να είμαι μόνη μου όταν έχω παρέα και να μη με ρωτάει κανείς «τι έχεις?».
Όχι από αδιαφορία. Από κατανόηση.
Αλλά μ ‘αρέσει κι αυτό το δωμάτιο με τα ελάχιστα έπιπλα και τα παράθυρα που πιάνουν όλο τον τοίχο.
Μ ‘αρέσει που το μικρό αγοράκι που μένει στο δίπλα σπίτακι ήρθε και μου συστήθηκε με το που πάτησα το πόδι μου εδώ. Που όταν του είπα πώς με λένε είπε στον μπαμπά του «ωραίο όνομα.- θα την παντρευτώ», με τη μεγαλύτερη αποφαστικότητα που έχω δει ποτέ να μιλάει άνθρωπος.
Μ’αρέσει που δεν ασχολούμαι με το αν τα σουβλάκια είναι και καλαμάκια κι αν το τζατζίκι είναι σατζίκι κι αν με μιλάνε ή αν μου μιλάνε.
Μ’αρέσει να γνωρίζω ζωντανούς ανθρώπους.
Κάποιες μέρες είμαι τόσο χαρούμενη που δακρύζω. Δεν ξέρω αν είναι από χαρά ή επειδή μου φαίνεται αφύσικο να είμαι τόσο χαρούμενη. Δν έχω κανέναν λόγο να είμαι τόσο ευτυχισμενη. Δεν εννοώ πως έχω λόγους να κλαίω-κανέναν απολύτως. Αλλά δε συνέβη τίποτα για να με συναρπάσει. Δεν ξέρω πώς ακριβώς την έχω δει φέτος και πιστεύω πως όταν δεν υπάρχει λόγος να είμαστε δυστυχισμένοι τότε ας σκάμε στο γέλιο ! μάλλον επειδή το να μην είσαι ούτε πανευτυχής ούτε πανδυστυχής σημαίνει να είσαι ουδέτερος. Και δεν μπορώ τις μετριότητες. Μη μου πεις πως είμαι των άκρων. Ή μάλλον… πες το μου δεν πειράζει. Μπορεί και να είμαι.
Τέλειωσαν πια τα λόγια
Τελιώσαν τα λεφτά
Μα δως μου τη φλογά
Κι ανάβω πυρκαγιά
Κλείσε τα μάτια
Κλείστα και χόρεψέ μου..
Χτες με ρώτησαν τι χρώμα είναι η ζωή μου και είπα τιρκουάζ. Η Β. κι ο Σ. είπαν μωβ που είναι το αγαπημένο τους χρώμα. Εγώ φοβάμαι πως δεν έχω αγαπημένο χρώμα. Άλλο είναι το χρώμα που μ αρέσει στα ρούχα, άλλο στα τετράδια, άλλο στα μάτια, άλλο στις χάντρες. Κ δεν είναι το τιρκουάζ το αγαπημένο μου τέλος πάντων. Αλλά όταν με ρωτάνε «αν ήσουν χρώμα τι χρώμα θα ήσουν ή αν ήσουν λουλούδι τι λουλούδι θα ήσουν» ποτέ δε λέω το αγαπημένο μου. Λέω απλώς πώς το φαντάζομαι. Όπως όταν σκέφτομαι το χρόνο έχω στο μυαλό μου έναν τροχό με έναν κυκλικό τομέα για κάθε μήνα. Και τις εβδομάδες τις σκέφτομαι σαν ορθογώνια χωρισμένα σε μικρότερα πολύχρωμα ορθογώνια (ένα για κάθε μέρα). Η Δευτέρα είναι πάντα κόκκινη, η Τρίτη κίτρινη, η Τετάρτη καφέ, η Πέμπτη μπλε, η Παρασκευή πορτοκαλί , το Σάββατο όλα τα χρώματα μαζί κι η Κυριακή γκρι!
Κι η χρονιά που έρχεται δε μου φαίνεται πως της λείπει κάτι απ τις προηγούμενες. Θα πάρω μάλλινη τσάντα με τα χρώματα του ουράνιου τόξου και κάθε μέρα σε κάθε βδομάδα κάθε μήνα θα είναι πολύχρωμη και όχι μόνο κόκκινή ούτε μόνο κίτρινή ούτε τίποτα μονόχρωμο.
Μόνο όλα τα χρώματα μαζί. Και το σάουντρακ πάντα δεληβοριάς.
Θάσαι ίδια, ίδια θα φιλάς
Κι η θεσσαλονίκη σου θα ανάβει για μας!
