Λονδίνο,Άμστερνταμ ή Βερολίνο

-->

Δεν είναι τυχαίο που το σουφλέ επέλεξε αυτό το τραγούδι την ώρα πού άνοιγα τον υπολογιστή με σκοπό να γράψω για σένα. Δεν ξέρω πια τι είναι τυχαίο με εμάς και με όλους.

Ξέρω όμως την αυθόρμητη αντίδρασή μου σε εκείνο το μήνυμα που δεν ξέρω γιατί αλλά άρπαξα τη Μ. και άρχισα να κλαίω με λυγμούς. Κι ευχαριστώ την Ε.,την Κ. και τον Γ. που με αγνόησαν και δεν ρώτησαν τίποτα.

Η Μ. τρόμαξε,της εξήγησα και μου είπε πως ο μόνος λόγος για κλάματα ήταν το συγκινητικό περaιεχόμενο και πως είμαι πολύ τυχερή που μπορώ να λαμβάνω τέτοια μηνύματα και να κλαίω από συγκίνηση. Από συγκίνηση.

Κοιμήθηκα με τη μπλούζα και δεν ξέρω γιατί αλλά φοβόμουν να κοιμηθώ με τη μπλούζα,ίσως λόγο του μακάβριου της στάμπας της. Και μάλλον υποβλήθηκα στον εαυτό μου και είδα εφιάλτη για να κατηγορήσω μετά την μπλούζα γι αυτό και να μην ξανακοιμηθώ μέσα της.

Ήθελα να τη φορέσω τις προάλλες αλλά σκέφτηκα πως ο μόνος τρόπος να μη φαίνομαι σαχλή,υπερβολική και σατανίστρια φορώντας την είναι να είσαι κι εσύ δίπλα μου. Τότε φαίνομαι μόνο ένα κοριτσάκι που φοράει τη μπλούζα του φίλου της επειδή κρύωσε ή επειδή σκίστηκε το παντελόνι της σε ένα αδέξιο σταυροπόδι. Ή επειδή αποφάσισε να μείνει σ άλλη χώρα και θέλει να τον θυμάται και με κάτι υλικό.

Δεν ξέρω πώς ένιωσα όταν μου είπες πως τη μπλούζα μου την έδωσες επειδή με θυμόσουν κάθε φορά που τη φορούσες κι όχι για να θυμάμαι εγώ εσένα. Και να μη σε θυμάμαι,είπες. Αν σου αστράψω καμιά ψηφιακή σφαλιάρα θα σου πω εγώ ποιος δε θα σε θυμάται.

Είναι εκείνο το ηλίθιο δίλημμα. Που δεν ξέρω αν θα ήθελα αλλά δεν μπορώ ή αν θα μπορούσα αλλά δεν θέλω. Αναρωτιέμαι αν βγάζει νόημα. Αλλά εγώ το πιάνω το νόημά του κι αφού το πιάνεις κι εσύ τότε είναι η πιο meaningful φράση του κόσμου.

Σ’αγαπάω,και μόνο περιφραστικά μπορώ να σου εξηγήσω πώς το εννοώ. Λοιπόν σ’αγαπώ όπως έναν άνθρωπο που του χάρισα χρόνο απ τη ζωή μου κι αυτός απ τη δική του,που είναι σημαντικός για μένα,που έχω να θυμάμαι στιγμές που γελάω μαζί του και που πεθαίνω στο κλάμα δίπλα του,που μου έχει παίξει κιθάρα και τσέλο και βιολί και πιάνο,που μου έβαλε να ακούσω Marillion,που με πήγε στα διάφανα κρίνα,που σε κάθε συζήτηση με προκαλούσε να γίνω εξυπνότερη. Και ξέρω πως δε θα σ αρέσει αυτό αλλά με έκανες πιο δυνατή. Αρκετά δυνατή ώστε να αντέξω τόσες φορές το ίδιο πράγμα και αρκετά σκληρή για να λέω όχι χωρίς τύψεις. Ή με ελάχιστες τύψεις.

Ε σ’αγαπώ τέλος πάντων.

PS: Αναρωτιέμαι αν αυτό το διάβασες άραγε, κι αν το διάβασες αν τσατίστηκες κι αν νομίζεις πως σε εκθέτω. Μπορείς να μου πεις να το σβήσω αν θέλεις.