εγώ είμ' ένα χαζό πουλί, εμένα ο ουρανός αυτός μου φτάνει

και μου έχει κολλήσει αυτό το τραγούδι.

και μου φαίνεται τέρμα νοσταλγικό κι εκεί που λέει "και τι έχει ο ήλιος που δεν έχω να σου δώσω" σκέφτομαι έτοιμη να δακρύσω πως θέλω κάποιον να μπορώ να του απαντήσω "τίποτα".

δε θέλω να σου πω ότι έβαλα 3 φορές τα κλάματα.μία όταν διάβαζα το 917,a hustle here and a hustle there new york city is the place where they said "hey babe take a walk on the wild side",μία όταν διάβαζατο προφίλ σου και μία κάπου στη μέση του 917(δε ποστ).

ρε θέλω να βρεθούμε και να γελάμε ακατάπαυστα και να λέμε χαζομάρες πίνοντας αρωματικό καφέ κι ύστερα να το γυρνάμε στο σοβαρό και να λύνουμε τα ψυχοσωματικά μας ή μάλλον όχι.να μην τα λύνουμε να τα συζητάμε μόνο.δεν είναι το θέμα να βρεις λύση.το θέμα είναι να μπορείς να τα συζητήσεις με κάποιον και να λυτρωθείς να σκεφτείς πως όλα είναι καλά ή πως όλα μπορούν να γίνουν καλά ακόμα κι αν δεν ξέρεις πώς γιατί δεν έχει σημασία.

θέλω να πάω στο σπίτι μου,να ξαπλώσω στο κρεβάτι μου,να χαζεύω τις πορτοκαλί μου κουρτίνες,να πίνω σκέτο γαλλικό γιατί ο γαλλικός μόνο σκέτος πίνεται -από μένα- να χω στα πόδια μου το λαπτοπάκι μου και να κατεβάζω το σκάιπ για να μιλάμε και να μιλάμε στ αλήθεια.

γιατί μου λειψε η φωνή σου ρε.και θα μπορούσα τώρα να αναλύω πάλι ξανά και ξανά και αναλυτικότερα κάθε φορά τα προβλήματά μου αλλά δε θέλω γιατί τίποτα δε μου φαίνεται πιο σημαντικό απ το ότι δεν μπορώ να σε πάρω να πάμε για καφέ.

δε θέλω καν να σταματήσω να κλαίω κάθε φορά που μιλάμε.