a walk on the wild side

Είναι ωραία τα πλήκρα σ αυτό τον υπολογιστή,μαύρα και μαλακά. Και πριν μαύρα ήταν δηλαδή αλλά όχι μαλακά. Τώρα θα μου πεις πως ψάχνω αφορμές για να μου φαίνονται όλα όμορφα αλλά δε χρειάζομαι αφορμές και δε μ'αρέσουν δα και όλα.

Προσπαθώ να καταλάβω αν σ'αυτή την πόλη τα αυτοκίνητα σταματάνε στις διαβάσεις για να περάσουν οι πεζοί ή αν οι πεζοί σταματάνε τα αυτοκίνητα για να περάσουν. Έχει σημασία. Έχει σημασία για να καταλάβω αν οι άνθρωποι εδώ είναι ευγενικοί ή θρασείς.

Εμένα πάντως μου φαίνονται ευγενικοί. Μου φαίνονται ευγενικοί γιατί πήγα να πάρω μία πάνινη τσάντα coco mat και ο ιδιοκτήτης μου την έδωσε δωρεάν και μάλιστα μου έδωσε δύο τσάντες. Δεν είναι κανένα ακριβό δώρο,2 ευρώ έκανε κανονικά. Αλλά 2 ευρώ είναι 2 καφέδες απ το κυλικείο της σχολής ή ένας καφέ και 2 νερά ή ένας καφές,ένα νερό και rizla ή ένα γεύμα στη λέσχη γιατί δεν πρόλαβα ακόμα να κάνω τα χαρτιά μου και πληρώνω. Και τέλος πάντων 2 ευρώ είναι σημαντικά όταν τα διαχειρίζεσαι εσύ,είναι σημαντικά όταν πρέπει να ξοδέψεις ένα συγκεκριμένο ποσό κάθε μήνα και μ αυτό να πληρώσεις νοίκι,λογαριασμούς κι ό,τι άλλο χρειάζεσαι για να ζήσεις.

Και σήμερα πήγα μόνη μου στο σούπερ μάρκετ. Και όταν πλήρωνα μπήκε μέσα κάποιος ζητιάνος και μιλούσε με την ταμία,γνωρίζονταν. Μου είπε γεια σου,τι κάνεις,σε θυμάμαι. Κι εγώ δεν ήξερα από πού με θυμόταν αλλά του είπα πως είμαι καλά και τον ρώτησα τι κάνει. Ύστερα είπε για όλους έχει ο θεός,κι εγώ τώρα έχω ωραία ρούχα και παπούτσια,ε ωραία δεν είναι? Ήταν όντως ωραία. Για όλους έχει ο θεός,δίκιο δεν έχω? Του είπα πως έχει δίκιο και πήγα να φύγω όταν μου είπε πως τον λένε Κώστα και με ρώτησε το όνομά μου.Του το είπα και μου φίλησε το χέρι.

Μετά πήγα τα ψώνια στο σπίτι κι έκανα βόλτα. Τον είδα στον πεζόδρομο και μου ζήτησε λεφτά. Δε με θυμόταν.

τόσο γλυκό το φθινόπωρο αυτό..

Δεν καταλαβαίνω ότι ταξιδεύω από πόλη σε πόλη. Μου φαίνεται πως η μία πόλη είναι η άλλη άκρη της άλλης πόλης πως δηλαδή πηγαίνω πέρα δώθε μέσα σε μία πόλη που χωράει τις 2 μου ζωές και παρόλα αυτά τις αφήνει ανέπαφες.

Μου φαίνεται πως το Καφέ Σαντάν και το Μρ Τζόουνς απέχουν λίγα τετράγωνα και πως αφού στο σπίτι μου εκεί έχω νουτέλα τότε εδώ θ’ ανοίξω το ντουλάπι και θα βρω νουτέλα. Έτσι όλα τα μαγαζιά συμπυκνώνονται κι όλα τα ντουλάπια συνεργάζονται κι αφού υπάρχει παντού ένας κόλπος είτε Θερμαικός είτε Παγασητικός τότε τίποτα δε μοιάζει φοβερό.

Το πολυτεχνείο μου θυμίζει πως δεν είμαι στη θεσσαλονίκη. Μου το θυμίζει γιατί δεν είναι όπως το μρ τζόουνς και το καφέ σαντάν. Γιατί και στη θεσσαλονίκη έχει πολυτεχνείο και έπαιρνα άλλο δρόμο για να φτάσω εκεί κι έτσι ξέρω πως αυτό το πολυτεχνείο που πηγαίνω κάθε μέρα δεν είναι στο ΑΠΘ.

Κι είναι ωραία.

Και έχω σπίτι που μοιάζει με σπίτι πια γιατί έχει κουρτίνες,αφίσες στους τοίχους,σοκολάτες στα ντουλάπια και καφετιέρα και τασάκια. Και τραπέζι και καρέκλες στο μπαλκόνι και χαλιά και πιάτα και ποτήρια και μία κούπα του Ηρακλή ,ευγενική προσφορά του μπαμπά!

Κι ίσως έχω και στέκι. Ξέρω θα μου πεις πως έχει πολύ κόσμο για να ναι στέκι,πως πρέπει να ναι πιο μικρό και πιο ήρεμο. Αλλά εκεί πήγα μόνη μου φορώντας τη ριγέ μου μπλούζα και ήπια μόνη μου 3 μπύρες ενώ θα μπορούσα να τις πιω με παρέα. Ήθελα να πάω μόνη μου. Αλλιώς η στιγμή δε θα φωτογραφιζόταν.