Δεν περίμενα να υπάρξει μια τέτοια στιγμή. Μια στιγμή που θα κατεβώ απ το τρένο και θα πω "δες μια σκοτεινή πολή". Που δε θα σκεφτώ πόσο πανέμορφη και φιλική είναι και πόσα μέρη λατρεύω και θα μπορούσα να μείνω μια ολόκληρη μέρα σ'αυτά μόνη μου.
Κι όμως,κοίτα. Προχτές ήμουν στο πιο αγαπημένο μου μαγαζί στον κόσμο και κοιτούσα τα δέντρα και τα γρασίδια και τον κόσμο στο μαγαζί-που ξέρω όλο το προσωπικό και σχεδόν και τους πελάτες- και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν τι σκοτεινή πόλη.
Ήταν σκοτεινή σαν δάκρυα και ξέρω πως αυτό που λέω δε στέκει,αλλά θα έπρεπε. Δεν είναι γελοίο τα δάκρυα να γυαλίζουν?
Άλλο να στο λένε κι άλλο να το βλέπεις. Άλλο να σου λένε μπερδεύει κάποια πράγματα,όσο περνάνε οι ώρες γίνεται καλύτερα,μην ανησυχείς,οι γιατροί λένε πως θα του περάσει κι άλλο να βλέπεις το μονίμως απορημένο βλέμμα ενός ανθρώπου γεμάτου σπιρτάδα και ενέργεια.
Το μόνο που με έσωσε χτες ήταν το χιούμορ του. Λατρεμένε μου άνθρωπε πόσο το λατρεύω αυτό σε σένα. Όσες φορές σε έχω δει σε νοσοκομείο,πας και κάνεις το θάλαμα πανηγύρι. Αυτή τη φορά δεν το πετυχαίνεις πολύ,αλλά δε φταις εσύ,τουλάχιστον προσπαθείς. Κι αυτό που είπες στον Φ. ήταν ό,τι ήθελα τόσα χρόνια να το πω αλλά δεν το λεγα από ηθικούς φραγμούς.Και το κανες να φαίνεται αστείο και αθωό σαν να λέει ένα μωρό "μαμά έγραψα τα ντουλάπια με μαρκαδόρο πειράζει?" -ναι,αυτό το μωρό ήμουν εγώ.
Και τώρα λέω να κάνω ένα μπάνιο για να φύγει από πάνω μου η αρρώστια και η ταλαιπωρία κι ό,τι κρατάει τους ανθρώπους δεμένους σε κρεβάτια νοσοκομείου. Και να μπορώ να ρθω να σε δω και να λάμπω και να με βλέπεις χαρούμενη και να παίρνεις κουράγιο. Και ελπίζω να μη μου φύγει κάποιο δάκρυ μπροστά σου,γιατί θα είναι κακό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου