27 τ.μ. *life* for rent

Κοντά στα σπίτια μου -και σ'αυτό απ'το οποίο φεύγω και σ'αυτό στο οποίο πάω- είναι μια φαρμακευτική αποθήκη. Που βρίσκεται πάνω από έναν πεζόδρομο. Στον πεζόδρομο επιτρέπονται πεζοί, όπως είναι προφανές, και ποδήλατα. Λοιπόν μας έχει τύχει να περνάμε μπροστά απ την αποθήκη αυτή με τα ποδήλατα και ξαφνικά να πετάγονται μπροστά μας άδεια κουτιά. Οκ,το καταλαβαίνω πως θέλετε να τα πετάξετε ρε παιδιά,αλλά φωνάξτε τουλάχιστον "πέφτει".

Τι θέλω να πω: ήξερα πως έχουν άδεια κουτιά που δεν τα χρειάζονται. Οπότε πήγα και τους τα ζήτησα :Ρ Δίκαιες συναλλαγές.

Βέβαια είχα σχηματίσει γι αυτούς μία εικόνα... "δε σας συμπαθώ". Αλλά οι 2 που ήταν εκεί όταν πήγα ήταν εντελώς εξυπηρετικοί. Αντί για χαρτόκουτα μου έδωσε φελιζολοειδή κουτιά που χρησιμοποιούνται για ψυγειάκια. Δε με χάλασαν. Είχε πλάκα,μου δίνει 2 τέτοια πάω να τα πάρω και μου λέει "Περίμενε!πάρε κι αυτό!" κι αυτό έγινε γύρω στις 4 φορές.

Και λοιπόν πακετάρουμε. Και το σπίτι μου θα νοικιαστεί. Η αλήθεια είναι πως δε νιώθω άσχημα,γιατί ήθελα ν'αλλάξω σπίτι και έχω ερωτευτεί το καινούριο μου σπίτι,τόσο που δεν μπορώ να το θυμηθώ καλά. Δεν έχω αίσθηση του πόσο μεγάλα είναι τα δωμάτια και τα μπαλκόνια του,μου συμβαίνει αυτό όταν κάτι μ'αρέσει πολύ. Δε συγκρατώ τη μορφή του.

Αλλά το αγαπώ κι αυτό το σπιτάκι,το μικρό,το άβολο. Ελπίζω πάντως να νοικιαστεί γρήγορα γιατί συμπαθώ τον ιδιοκτήτη και δεν είναι και τόσο άσχημο για κάποιον που δεν τον νοιάζει να 'ναι μεγάλη η ντουλάπα. Για κάποιο αγόρι δηλαδή :Ρ Και όχι ψώνιο αγόρι. Δεν ξέρω. Ελπίζω να νοικιαστεί. Και ξέρω πως αυτό που θα πω τώρα είναι πολύ μελό και πως αν το κάνω ο επόμενος που θα το νοικιάσει θα με θεωρεί εντελώς ψυχάκια. Αλλά σκέφτομαι να αφήσω ένα σημειωματάκι στον επόμενο. Με tips ας πούμε! Αλλά μετά σκέφτομαι να μην το κάνω γιατί μπορεί εντελώς τυχαία να το πάρει κάποιος απ'τη σχολή και μετά να λέει σε όλους τι ψυχάκιας που είμαι. Μμμμ,όχι ότι θα το υπογράψω βέβαια κιόλας. Θα το σκεφτώ.

Γεια σου σπίτι μου :)

Πριν λίγο διαβάζαμε σε ένα καφέ και μπήκε ένα αγοράκι -το πολύ 10 χρονών- με τη μαμά του. Μόλις έκλεισαν την πόρτα της έπεσε ο αναπτήρας αλλά το αγοράκι της είπε "άστο" και τον σήκωσε από το πάτωμα και της τον έδωσε.

Ύστερα πήγα να πληρώσω και το αγοράκι της έδειξε κάτι όμορφο και της είπε "μαμά έλα να δεις,όχι ότι το θέλω,να στο δείξω μόνο". Πόση κατανόηση μπορεί να 'χει ένα μικρό παιδάκι και να λέει στη μαμά του "όχι ότι το θέλω" σαν να της λέει "το ξέρω πως δεν έχεις αρκετά λεφτά,απλώς στο δείχνω γιατί μ'άρεσε". Ύστερα στάθηκε δίπλα μου πήρε ένα νόμισμα των 10 λεπτών απ'το πάτωμα και μου είπε "μήπως σας έπεσαν 10 λεπτά?" του απάντησα "δεν νομίζω να είναι δικά μου,αφού τα βρήκες κράτησέ τα" και το πιτσιρίκι μου έσκασε το πιο πλατύ χαμόγελο του κόσμου την ώρα που τα βαζε στην τσέπη του.

Φεύγοντας η μαμά του κρατούσε καφέ,νερό και τσάντα στα χέρια της και πήγε να ανοίξει την πόρτα. Το παιδάκι πήρε τον καφέ από τα χέρια της,άνοιξε την πόρτα και της έβαλε το καλαμάκι στο στόμα για να πιει καφέ.

Σκέφτηκα πως ήταν ό,τι πιο συγκινητικό έχω δει τελευταία και πως υπάρχουν 3 πιθανά σενάρια.Είτε να μην έχει μπαμπά,είτε οι γονείς του να χώρισαν -δηλαδή 2 περιπτώσεις η μαμά του κι αυτός να είναι μόνοι τους- ή ο μπαμπάς του να λατρεύει τη μαμά του. Την πρόσεχε τόσο πολύ..μακάρι όλα τα παιδάκια να ήταν έτσι. Δεν ξέρω πως ήμουν στην ηλικία του,αλλά μακάρι να έκανα τη μαμά μου να νιώθει τόσο ωραία. Θα μου λείψει αυτό το παιδάκι.