Πριν λίγο διαβάζαμε σε ένα καφέ και μπήκε ένα αγοράκι -το πολύ 10 χρονών- με τη μαμά του. Μόλις έκλεισαν την πόρτα της έπεσε ο αναπτήρας αλλά το αγοράκι της είπε "άστο" και τον σήκωσε από το πάτωμα και της τον έδωσε.
Ύστερα πήγα να πληρώσω και το αγοράκι της έδειξε κάτι όμορφο και της είπε "μαμά έλα να δεις,όχι ότι το θέλω,να στο δείξω μόνο". Πόση κατανόηση μπορεί να 'χει ένα μικρό παιδάκι και να λέει στη μαμά του "όχι ότι το θέλω" σαν να της λέει "το ξέρω πως δεν έχεις αρκετά λεφτά,απλώς στο δείχνω γιατί μ'άρεσε". Ύστερα στάθηκε δίπλα μου πήρε ένα νόμισμα των 10 λεπτών απ'το πάτωμα και μου είπε "μήπως σας έπεσαν 10 λεπτά?" του απάντησα "δεν νομίζω να είναι δικά μου,αφού τα βρήκες κράτησέ τα" και το πιτσιρίκι μου έσκασε το πιο πλατύ χαμόγελο του κόσμου την ώρα που τα βαζε στην τσέπη του.
Φεύγοντας η μαμά του κρατούσε καφέ,νερό και τσάντα στα χέρια της και πήγε να ανοίξει την πόρτα. Το παιδάκι πήρε τον καφέ από τα χέρια της,άνοιξε την πόρτα και της έβαλε το καλαμάκι στο στόμα για να πιει καφέ.
Σκέφτηκα πως ήταν ό,τι πιο συγκινητικό έχω δει τελευταία και πως υπάρχουν 3 πιθανά σενάρια.Είτε να μην έχει μπαμπά,είτε οι γονείς του να χώρισαν -δηλαδή 2 περιπτώσεις η μαμά του κι αυτός να είναι μόνοι τους- ή ο μπαμπάς του να λατρεύει τη μαμά του. Την πρόσεχε τόσο πολύ..μακάρι όλα τα παιδάκια να ήταν έτσι. Δεν ξέρω πως ήμουν στην ηλικία του,αλλά μακάρι να έκανα τη μαμά μου να νιώθει τόσο ωραία. Θα μου λείψει αυτό το παιδάκι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου