Ξέρεις τι θα κάνω όταν πάω στο καινούριο μου σπίτι?Θα στολίσω το χριστουγεννιάτικο δέντρο με τοσοδούλικα στολίδια και με άσπρες σειρές φωτάκια και θα πάρω σοκολατάκια για το καινούριο τραπέζι του σαλονιού-γιατί το σαλόνι θα έχει τραπέζι κι όχι ένα χαρτόκουτο ντυμένο με μια πασμίνα.

Ύστερα θα φωνάξω τους λίγους μου φίλους και θα ακούμε χριστουγεννιάτικα τραγούδια και θα πίνουμε eggnog που θα έχω φτιάξει εγώ. Και το σπίτι θα μυρίζει μπαχαρικά και ρούμι.Γιατί είναι το πράγμα που ζηλεύω στα χριστουγεννιάτικα επεισόδια των αμερικάνικων σειρών.

Σήμερα δεν είναι ωραία μέρα. Δηλαδή η μέρα μια χαρά είναι,εγώ δεν.


Δε θέλω να μείνω άλλο σ'αυτό το σπίτι,κάθε μέρα που περνάει μου φαίνεται αγγαρεία και έχω την αίσθηση πως συνεχώς γίνεται πιο καταθλιπτικό και μίζερο όσο ωραίο και να είναι. Η σκύλα σπιτονοικοκυρά βοηθάει ιδιαίτερα σ'αυτή την αίσθηση. Έτσι λοιπόν μου φαίνονται όλα μίζερα και καταθλιπτικά και σκονισμένα και βρώμικα κι απαίσια*όλα μοιάζουν με κάτι από το οποίο θέλω να φύγω(εντάξει όχι όλα :-)). Και λοιπόν μου φαίνονται όλα άξια διαφυγής και οποιαδήποτε αλλαγή μοιάζει πολύ μακρινή. Δεν είναι. Αλλά εμένα έτσι μου μοιάζει.Νομίζω πως το Σαββατοκύριακο είναι πολύ μακριά και πως είμαι ήδη κουρασμένη,πόσο μάλλον αφού δω τα 25 σπίτια που κύκλωσα στην εφημερίδα. Είμαι ήδη κουρασμένη για να το κάνω. Κι όταν το διαλέξω,η μετακόμιση μου φαίνεται πολύ μακρινή και δύσκολη -παρά τον φίλο με το φορτηγάκι που είπε πως είναι στη διάθεσή μου κι έχει και κούτες για τα πράγματά μου.


Σήμερα δηλαδή είμαι απαισιόδοξη και καθόλου καλή παρέα.Και συγγνώμη γι'αυτό,είναι κρίμα δε μου έκανες τίποτα για να σε κοιτάω μ'αυτό το απογοητευμένο και θλιβερό ύφος.Λες και ανυπομονούσα να φύγεις και να μείνω μόνη μου. Στην πραγματικότητα δεν ήταν έτσι,ήθελα να μείνεις και να μην είμαι μόνη μου αλλά επειδή έπρεπε να φύγεις,ε,μάλλον έπεισα τον εαυτό μου ότι ήθελα κιόλας μπας κι ευχαριστηθώ τον καφέ χωρίς εσένα.

Θεέ μου,τι άνοστος καφές ήταν αυτός.

Τις προάλλες άλλαξα θέση τα έπιπλα και νιώθω πως το σπίτι μου είναι καινούριο.


Που λες άλλαξα θέση τα έπιπλα γιατί αγαπώ τα παράθυρα και ένιωθα άσχημα που δεν αξιοποιούσα το ένα και μοναδικό παράθυρο του σπιτιού μου. Το ένα και μοναδικό παράθυρο του σπιτιού μου είναι σε πολύ καλή θέση*είναι στην κρεβατοκάμαρα κι απέναντι έχει πολυκατοικίες και κεραίες. Αν με ρωτούσες χτες,αυτό δε θα το έβαζα στη λίστα με τα πλεονεκτήματα,αλλά σήμερα βγάζαμε φωτογραφίες με την Μ., και ξέρεις οι φωτογραφίες βγαίνουν πολύ ωραίες όταν υπάρχει μια ταράτσα με κεραίες εκεί κοντά.


Και λοιπόν τώρα μπορώ να γράφω στο τραπέζι που χρησιμοποιείται ως γραφείο κι είναι κάτω απ'το παράθυρο και έχει ένα ωραίο καδράκι κι ένα κερί βανίλια,ένα ξυπνητήρι απ'αυτά που κάνουν ντριν,κι ένα γυάλινο σουβέρ για τον καφέ μου. Και το καινούριο τασάκι που είναι διακοσμητικό γιατί δεν καπνίζουμε στην κρεβατοκάμαρα αλλά παραήταν όμορφο για να μην το αγοράσω.


Είναι λίγο κρίμα που ψάχνω σπίτι,γιατί αυτό το σκασμένο είναι πολύ ακριβό,αλλά είναι κρίμα γιατί πάνω που άρχισε να μ'αρέσει ακόμα περισσότερο πρέπει να το αφήσω.Αλλά δεν πειράζει γιατί κάποιος μου είπε ότι τα σπίτια είναι όμορφα γιατί εμείς τα φτιάχνουμε όμορφα κι έτσι θα μ'αρέσει και το καινούριο κι αν δεν έχει παράθυρο ίσως ζωγραφίσω ένα στον τοίχο.Ή ίσως βάλω εσένα να το ζωγραφίσεις.

"Κάποιες φορές,όταν μπαίνω στο γραφείο

μου,έχω την εντύπωση ότι περιπλανιέμαι

στα ερείπια ενός αρχαίου πολιτισμού. Όχι

επειδή βασιλεύει εκεί μέσα το χάος,αλλά

γιατί βλέπω ολόγυρά μου τα απονεινάρια

και τα ξεφτίδια της πολιτισμένης ύπαρξης

              που ήμουν κάποτε"

Μπλάκσαντ

Από το "μια στεκιά στο μάτι του Μοντεζούμα"

Γκρίζος κρεπαρισμένος χολεριασμένος και γρουσούζης σκατογκρινιάρης μιζερομίζερος σνομπάκιας μουνάκιας γκινιόλης πολύ Σοπενάουερ ο αρχίδης που να φτύσω στον τάφο μου.

   Να πω την αλήθεια δε με γουστάρω καθόλου.

Μ'αρέσουν οι έρημες δεντροστοιχίες  Ζυλιέτ Γκρεκό που τραγουδάει "μισώ τις Κυριακές" τα βρεμμένα παγκάκια τα νεκρά φύλλα τα ωραία ρούχα τα ωραία φαγητά οι χνουδάτες πετσέτες το χάι φιντέλιτυ η Χάτσον Κόμμοντορ του '50 το Φλοκάκι κι ο βιεννουά στο Πέτρογαδ μ'αρέσει ο Έρρολ Φλυν στην Επέλαση της Ελαφράς Ταξιαρχίας και η Μαρί Μπλανσάρ -κανείς δεν την ξέρει αλλά στο φινάλε στα παπάρια μου ζω και χωρίς αυτά-δε ζηλεύω κανέναν και τίποτα τους έχω χεσμένους όλους τους ρουφιάνους κι αυτό με γεμίζει φούρκα δεν πάει άλλο-πολύ αδιαφορία έχει πέσει.

     Η μόνη λύση μου είναι να υποκρίνομαι ότι μοιράζομαι μαζί τους τον ίδιο κόσμο κάτω απ'τον ίδιο γαμημένο ήλιο εγώ που γουστάρω τη βροχή τη θύελλα και το χιονόνερο τα μαύρα σύννεφα στο πεζοδρόμιο τον πυρετό και τα ρίγη το σκοτεινό μου πάρκο και την υγρασία.

     [...]

Μ'αυτό που με ζοχαδιάζει περισσότερο είναι πως με πατάω στο λαρύγγι δεν μου συγχωράω τίποτα-και δε με γουστάρω καθόλου γαμώ την ανωμαλία μου μέσα να γιατί όταν είμαι κακός είμαι κακός κι όταν είμαι καλός είμαι χειρότερος.

    [...]

Και δεν ζηλεύω τις βίλες στο Καλαμάκι τους μεγάλους πράσινους κήπους τις βεράντες με τις κουρτίνες στις μπαλκονόπορτες [...] δεν κάνω όνειρα με ακριβά ρολόγια και μανικετόκουμπα δε θέλω να τρέχω πιο γρήγορα απ'τον Τάκη να βάζω ωραία τζαμπ-σουτ σαν τον Όλιβερ δε θέλω να'μαι πρώτος πουθενά-είμαι πρώτος από χέρι και σας έχω όλους γραμμένους στον πόιτσο μόι κουφάλες.

Εντάξει κάπου κάπου όλα αυτά θυμίζουν ρήματα καυχήσεως εκείνου του παπάρα του Αλεξανδρινού Αιμιλιανού Μονάη όμως μη με σκουντάτε στον δρόμο ρε αρχίδια σκουντιέμαι μόνος μου δε σας έχω ανάγκη -να τα βρω λίγο μαζί μου θέλω-γιατί όπως είπε κάποτε κι ο Τζέρρυ Λούις πρέπει ν'αγαπάς λίγο τον εαυτό σου γιατί στο κάτω κάτω μ'αυτόν θα ζήσεις όλα σου τα χρόνια.

Νίκος Νικολαΐδης

Δεν το είχα ξανακάνει.Δεν είχα ξαναδουλέψει καλοκαίρι.Επίσης δεν είχα δουλέψει ποτέ τόσο πολύ και τόσο σκληρά και για τόσο λίγα λεφτά.Και υπόσχομαι στον εαυτό μου να μην το ξανακάνω.Αλλά δεν το μετανιώνω γιατί τώρα μπορώ να κάνω διακοπές κι αυτό το ταξίδι χωρίς τη δουλειά δε θα μπορούσα να το κάνω.Οπότε είμαι χαρούμενη.

Αλλά είμαι πιο χαρούμενη επειδή σήμερα ήταν η τελευταία μέρα δουλειάς! Δεν έχω νιώσει στη ζωή μου πιο ελεύθερη! Είναι η πρώτη φορά που συμπονώ αυτούς που λένε ότι η δουλειά είναι σκλαβιά.Δεν πιστεύω πως όλες οι δουλειές είναι σκλαβιά,κάποιοι άνθρωποι σίγουρα απολαμβάνουν αυτό που κάνουν.Αλλά ρε φίλε είναι κάτι δουλειές..

Και που λες ήμουν χαρούμενη και δεν ήθελα να πάω σπίτι μετά το σχόλασμα και να βλέπω αμερικάνικες σειρές.Έτσι στο προηγούμενο στενό κατέβηκα προς παραλία μεριά και μου πήρα φαγώσιμα δωράκια.Cup cake και cheese cake και τα δύο με βατόμουρο. Κι όσο ήμουν στο ποδήλατο χαμογελούσε τόσο πλατιά που νόμιζα πως θα κλάψω απ'τη χαρά μου και χαμογελούσα σε όλο τον κόσμο κι ας με θεωρούσαν ηλίθια.

Κι αν ακούσετε κανέναν τουρίστ να σας λέει πως οι Βολιώτες είναι οι πιο χαρούμενοι άνθρωποι στον κόσμο,μην τον πιστέψετε.Μάλλον απλώς του χαμογέλασα.

Και τώρα θα φάω το τσιζκέικ με τα χέρια. Αύριο φεύγω,δε θα λερώσω και κουταλάκι!

so I took off on my bicycle~

Λοιπόν χτες απόκτησα ανεμιστήρα.Για κάποιο λόγο οι ανεμιστήρες μου φαίνονται ρετρό. Και μ' αρέσουν. Μ'αρέσει που αν βάλεις μέσα το χέρι σου θα γίνει κάτι πολύ κακό οπότε δεν πρέπει να το βάλεις.Βασικά μ'αρέσει γιατί σου κάνει ο ανεμιστήρας μια εξυπηρέτηση που σε δροσίζει και είναι σαν να σου ζητάει γι αντάλλαγμα να τον αφήσεις στην ησυχία του. Οι ανεμιστήρες έχουν προσωπικότητα,εκεί θέλω να καταλήξω.


Επίσης προσωπικότητα έχουν και τα ξύλινα πατζούρια και πολύ λυπάμαι που έχω τα κλασσικά άσπρα ρολά.Θα ήθελα ένα παράθυρο με ξύλινα πατζούρια να το ανοίγω κάθε πρωί και να παίρνω βαθιά ανάσα και μη σου πω να πίνω και καφέ στο περβάζι του.Αλλά δεν έχω.Αλλά δεν πειράζει. Πίνω καφέ στο μπαλκόνι,στην ξύλινη καρεκλίτσα με τα πόδια στα κάγκελα.Κι αυτό μ'αρέσει.


Και το βράδυ θα 'θελα να κοιμάμαι πιο αργά για να προλάβω να δω το φεγγάρι απ'το παράθυρο.Όπως εκείνη τη φορά που το δωμάτιο φωτιζόταν απ'το φως του φεγγαριού κι εγώ ξύπνησα απ'το φως κι ένιωσα ευγνωμοσύνη που έχω ένα δωμάτιο που φωτίζεται απ το φεγγάρι και που μπορώ να ξυπνάω απ'αυτό. 


Ξέρεις νιώθω ευγνωμοσύνη γενικότερα. Νομίζω πως είναι το πιο γεμάτο και ευτυχές συναίσθημα που μπορεί κανείς να νιώσει. Κι έτσι νιώθω τυχερή που μπορώ να είμαι ευγνώμων και να συγκινούμαι με το παραμικρό. Δε νιώθω γλυκανάλατη.Τυχερή νιώθω.

δεν είναι πολύ ωραίος ο χαρακτηρισμός mind blowing?


mind blowing.


μ'αρέσει.

Το συναρπαστικό με τις φάσεις της ζωής σου που δεν είναι καλές,είναι να συνειδητοποιείς πως οι άνθρωποι που σε νοιάζονται είναι πολύ περισσότεροι απ'όσους περίμενες.


Όπως στο γυμνάσιο που σκεφτόμουν πως θα πέθαινα και δεν θα το μάθαινε κανείς και δεν θα ερχόταν κανείς στην κηδεία μου.Έτσι τώρα πίστευα πως όλοι θα το είχαν δεδομένο πως εγώ θα 'μουν καλά και θα ριχναν το βάρος τους...αλλού. Γιατί εγώ έτσι είμαι,φτιαγμένη για να μπορώ και μόνη μου.Κι έτσι όταν λαμβάνω μηνύματα που με ρωτάνε πώς είμαι..γίνομαι στιγμιαία ο πιο χαρούμενος άνθρωπος στον κόσμο.

rockabilly baby!

το μπλε και το μαύρο

είναι ένας συνδυασμός που μ'αρέσει.Όσο μουντός και ίσως κιτς και να

'ναι,το μπλε με το μαύρο μ'αρέσει. Οι πιο πολλοί θα λεγαν πως μπερδεύομαι,το τζην ταιριάζει με το μαύρο γιατί και τα 2 ταιριάζουν με όλα.Όχι,δεν εννοώ το τζην.Εννοώ το μπλε.Το μπλε και το μαύρο.

Η Κ. χτες μου είπε πως μου πάνε τα σκούρα,κι ύστερα δούλευα με τη Β. και σκέφτηκα πως η Β. κι εγώ είμαστε σκοτεινά κορίτσια. Φοράμε μπλε και μωβ και μαύρα και στις μεγάλες χαρές -μμμ,συχνά δηλαδή-φοράμε και πράσινα και μας πάνε.Καμία μας δεν έχει άσπρα ή εστω μπεζ ρούχα,το μόνο μπεζ πάνω μας είναι το δέρμα μας και πάλι ούτε καν αυτό.Το δικό μου είναι περισσότερο εκρού και της Β. είναι περισσότερο καστανό.Κι όμως δουλεύουμε στο πιο χαρούμενο και "φωτεινό" μαγαζί της πόλης και ξέρεις κάτι?Μας πάει.Γιατί το σκοτεινά το λέω με μια έννοια παράξενη,με την έννοια του μπλε και του μαύρου του μη πένθιμου,του μπλε και του μαύρου που ταιριάζουν γιατί το μαύρο ταιριάζει με το μολύβι μου και με όλα και το μπλε ταιριάζει με τα μαλλιά μου που είναι κόκκινα και ταιριάζουν με ο,τιδήποτε μπλε.

Γιατί το μπλε είναι η θάλασσα και το μαύρο είναι η νύχτα κι αυτά ταιριάζουν.

Εγώ και η Β. είμαστε σκοτεινά κορίτσια.Σκοτεινά,ερωτευμένα και χαρούμενα.Και μπλε και μαύρα.