My people

Εμένα οι φίλοι μου δεν είναι μαύρα πουλιά. Είναι πολύχρωμα. Ή τέλος πάντων μονόχρωμα αλλά κάτι έντονο όπως φούξια ή τιρκουάζ.Φαντάσου παπαγάλους,φλαμίνγκο,τέτοια πράγματα.


Ούτε σύρματα τεντωμένα είναι. Είναι κλωστές σε βραχιολάκια και κορδέλες αντί για κορδώνια στα παπούτσια. Πολύχρωμα πράγματα επίσης. Κι όχι συρμάτινα* σατέν,μεταξωτά ίσως και μακό,ποιος νοιάζεται γι ακριβά πράγματα?


Εμένα οι φίλοι μου με παίρνουν τηλέφωνο από μια άλλη πόλη και μου λένε "να ρθουμε διήμερο?Από σήμερα?". Οι φίλοι μου όταν πηγαίνουν για μπάνιο παίρνουν μαζί τους πράγματα για να φάνε τα οποία χρειάζονται ψυγείο,χωρίς να παίρνουν και ψυγειάκι μαζί τους. Οι φίλοι μου παίρνουν μαζί τους τα χτεσινά μακαρόνια σε ένα τάπερ και τα τρώνε μέσα στη θάλασσα. Και οι άλλοι κοιτάνε κι οι φίλοι μου δεν ντρέπονται,οι φίλοι μου ίσως να λυπούνται τους άλλους που κοροιδεύουν τους ανθρώπους που είναι σε ένα μπιτς μπαρ και τρώνε από τάπερ. Γιατί είναι πολύ political correct για να το κάνουν.


Μετά το μπάνιο οι φίλοι μου κάνουν πικνικ σε αποβάθρες του λιμανιού με παρεό για τραπεζομάντηλο. Και τρώνε γκούντα που έλιωσε στον ήλιο και φτιάχνουν επιτόπου χωριάτικη σαλάτα. Και γελάνε με τους νεόπλουτους που φεύγουν με τα σκάφη με μουσική υπόκρουση Τιτανικού ορ γουατέβερ.


Έτσι ήταν λοιπόν η χτεσινή μέρα. And I would do it over and over again.

PS χτες όταν έπαιζε αυτό το τραγούδι ξέρεις τι σκεφτόμουν και λίγο δάκρυσα? Σκεφτόμουν ότι είμαι πολύ τυχερή που είμαι one of your people.

Ο ανεμιστήρας κάνει φοβερή δουλειά τα μεσημέρια. Σοβαρά,νιώθω σαν να'μαι σε τροπικό νησί. Και η βιβλιοθήκη (στην οποία,να σημειωθεί και να το θυμάστε όλοι παρακαλώ,έχω ραντεβού στις 5μιση) έχει κλιματιστικό.

Παρεμπιπτόντως το γατί τον γυροφέρνει πολύ τον ανεμιστήρα και λίγο φοβάμαι για την σωματική του ακεραιότητα αλλά μετά θυμάμαι πως κι εμάς όταν ήμασταν μικρά μας έλεγαν "θα κόψεις τα δαχτυλάααα σου" κι αυτά ποτέ δε συνέβαινε γιατί,για το Θεό,κανενός τα δάχτυλα δε χωράνε εκεί μέσα! Τέλος πάντων, το γατί είναι υπάκουο και φοβιτσιάρικο κι έτσι δεν ανησυχώ πολύ,υψώνω τη φωνή και κρύβεται κάτω απ'τον καναπέ.

Τι άλλο αξιοσημείωτο έγινε σήμερα? Α,ναι, έβαψα τα νύχια μου. Ένα περίεργο πράσινο χρώμα. Είναι η μόνη μου όζα (ναι,λέω το βερνίκι "όζα") αρκετά γελοία και καλοκαιρινή ώστε στ'αλήθεια να τη χρησιμοποιήσω. Στην πραγματικότητα το κάνω για να σταματήσω να τρώω τα καημένα τα νύχια μου που είναι αξιοζήλευτα όταν τ'αφήνω να μακρύνουν. Αλλά αυτό έχει να γίνει απ τη Β' λυκείου. Μέχρι ένα σημείο η όζα έπιανε,αλλά ύστερα άρχισα να την τρώω κι αυτή και να τη φτύνω μετά,σιγά το δύσκολο. Τέλος πάντων,σήμερα ελπίζω να πιάσει γιατί τα έβαψα με πολύ αγάπη. Κάνουν αντίθεση με το ρολόι μου και μ'αρέσουν.

Α,αυτό δεν το ανέλυσα. Έχω γίνει άλλος άνθρωπος τελευταία. Ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που φοράνε ρολόι! Αυτό είχε να συμβεί απ'την Α'γυμνασίου. Ας αναπολήσω τα ρολόγια μου λοιπόν. Στην Πέμπτη δημοτικού ήταν ένα ροζ μεταλικό με δερμάτινο φούξια λουράκι με κίτρινο κούμπωμα. Το λουράκι κόπηκα,το θρήνησα όπως του άρμοζε και πήρα καινούριο κουφετί λουράκι από ένα υλικό που μοιάζει με καουτσούκ αλλά όχι το καουτσούκ της πιπίλας (εγώ αναφέρομαι σ'αυτό σαν "το υλικό του δονητή" αλλά μου 'χουν πει πως δεν είναι πρέπον οπότε ένιγουευ,ας πούμε καουτσούκ. Ένα εύπλαστο πολυμερές τέλος πάντων,είμαι και μηχανολόγος,don't forget). Ύστερα κόπηκε κι αυτό το λουράκι κι ήμουν κανα χρόνο χωρίς ρολόι μέχρι που ήρθε η Α γυμνασίου και η πιο βαρετή ώρα του κόσμου,τα αγγλικά. Εκεί χρειάστηκα ρολόι το οποίο μάλιστα αντάλλασσα με την Μ. (βλέπε born in the usa στο sidebar) κάθε 5 λεπτά για να περνάει πιο γρήγορα η ώρα. Ύστερα το έκοψα κι αυτό και της το χάρισα γιατί θα άλλαζε σχολείο και μετά θα άλλαζε και χώρα κι είπα να κάνω κάτι γούτσου γούτσου να με θυμάται :P

Αυτά. Είμαι ένας άνθρωπος που φοράει ρολόι,έχει βαμμένα νύχια και διαβάζει στη βιβλιοθήκη. Α και επειδή λέμε τι είδους άνθρωπος είμαι τσιμπήστε και άκρως περιγραφική εικονίτσα: