Δεν ξέρω αν έχω αλήθεια κάτι να μοιραστώ

Νομίζω πως δεν υπάρχει κάτι που να 'χω νιώσει και να μην μπορώ να το πω μ'έναν στίχο. Η Κ. έχει αντίρρηση όταν το κάνω, μου λέει "δε θέλω να μου πεις στίχο, πες μου πώς νιώθεις,με λέξεις". Η αλήθεια είναι πως δυσκολεύομαι να κάνω τη διάκριση. Όπως παλιά με δυσκόλευε να διακρίνω την ιδανική ζωή μου απ'το Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης. Ύστερα αποφάσισα πως είμαι far more interesting απ' αυτή τη μικροαστή τη Σώτη.

Τι έλεγα; Α, για τους στίχους. Ναι, που λες, αυτό του Δρογώση που δεν ξέρει αν έχει κάτι να μοιραστεί μου θυμίζει αυτό του Πορτοκάλογλου που δεν έχει να σου δώσει/ δεν του 'χει μείνει τίποτα. Αν και του Πορτοκάλογλου μου ακούγεται κάπως απολογητικό, σαν να λέει άμα είχα θα σου 'δινα, και δεν κατάλαβα, λογαριασμό θα δώσουμε; Μπορεί να 'χεις και να τα θες για την πάρτη σου, μη ζητάς συγγνώμη αγόρι μου.

Πήγα να πω πως το να μην έχεις να μοιραστείς δεν το λένε εγωισμό,το λένε εσωτερίκευση. Αλλά μετά θύμωσα μόνη μου σαν το ανέκδοτο με το γρύλο και μου 'ρθε να πω: δεν πα' να το λέτε όπως στο διάολο γουστάρετε, έχω βαρεθεί να ψάχνω τις λέξεις.

Κι επειδή λέγαμε και για στίχους, είναι κι εκείνος που λέει άσε να καώ όπως θέλω και να χρεωθώ.

τι άλλο φοβάσαι, πες μου, και θα γίνω

Πολλές φορές έχω ακούσει τη φράση "εγώ δε θα το 'κανα". Αλλά, ξέρεις, είναι κάποια πράγματα που όσες φορές κι αν γίνουν δεν τα συνειδητοποιείς σαν επαναλμβανόμενα μοτίβα, εκτός αν υπάρξει κάποια αφορμή. Κάποιος να στο θυμίσει, κάποια φίλη να σου ξαναπεί "εγώ αυτό δε θα το 'κανα". Και κάθομαι και σκέφτομαι πόσα πράγματα μου φαίνονται αυτονόητα, πράγματα που, όπως φαίνεται, άλλοι δε θα έκαναν. Για μένα είναι απλά ο εαυτός μου. Μάλλον λοιπόν ο εαυτός μου είναι ένας τύπος που κάνει πράγματα σχεδόν αβίαστα, μάλλον παράξενα και εντελώς αυτονόητα.

Και δεν είναι πως είμαι ατρόμητη και εντελώς σίγουρη. Έχω ανασφάλειες κι έχω και φόβους, ένα σωρό. Αλλά έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως τα πράγματα που φοβάμαι είναι πολύ διαφορετικά απ' των υπόλοιπων ανθρώπων. Δεν είναι ούτε λιγότερα, ούτε περισσότερα, έχω μάλλον μια νορμάλ ποσότητα φόβου μέσα μου. Αλλά είναι τόσο μα τόσο διαφορετικά.

Χμ, δεν ξέρω αν χρησιμοποίησα σωστά τη λέξη φόβος. Δεν εννοώ τις φοβίες -σκοτάδι,αράχνες,θρίλερ και τέτοια. Εννοώ τα πράγματα που εμπεριέχουν ρίσκο. Το ρίσκο είναι μια λέξη που μ'αρέσει πολύ. Μ'αρέσει ο ήχος της, μ'αρέσει η έννοια και μ'αρέσει και η εικόνα. Να,κοίτα το• δεν είναι πανέμορφο;

κι ας έχω τόσα πολλά κι ωραία να χάσω

κι ούτε στιγμή μη ρωτάς τι θα απογίνω
μου φτάνει που δε γουστάρω να ησυχάσω

ΥΓ αυτονόητο, που λες, για μένα, είναι πως αν θέλεις κάτι κι αυτό είναι εφικτό...τότε το κάνεις. Αυτό είναι αυτονόητο και δε θα το διαπραγματευτώ.

Α και να αναστηθείτε. Όπως αναστένεται ο καθένας ;-)

you better leave this dream alone*

Κάθισα στο πάτωμα κι αγκάλιασα τα γόνατά μου και σκέφτηκα πόσο λίγο χώρο πιάνω. Αλλά σημασία δεν έχει πόσο χώρο πιάνεις,σημασία έχει πού είναι αυτός ο χώρος,τίνος είναι. Κι αυτή την περίοδο η μόνη σωστή απάντηση είναι δικός μου. Δικός μου χώρος. Κτητικός άνθρωπος πάντα ήμουν. Διεκδικούσα και ζήλευα και μην τυχόν κι αγγίξεις ό,τι μου ανήκει. Αλλά είναι η πρώτη φορά που νιώθω κτητική προς εμένα. Κι αν αυτό σημαίνει ένα πράγμα τότε αυτό είναι να διεκδικείς το χώρο σου και να σου ανήκει και μην τυχόν και τον αγγίξει κανείς. Ναι ακούγεται αντικοινωνικό, ξέρω. Δεν είμαι έτσι υπερβολική, για την ακριβεία προσπαθώ να τα λέω έτσι υπερβολικά γιατί με την αυστηρότητα δεν τα πάω καλά σε καμία της έκφανση. Είναι αυτό το θέμα με τα όρια. Που δεν έχω.

Τι έλεγα; Για μένα έλεγα. Έβαψα τα μαλλιά που λες κι ύστερα τα εκανα κυματιστά, συνδυασμός πολύ μοιραίος θα τολμήσω να πω. Αν υπάρχει ένα μοιραίο μαλλί είναι το κόκκινο κυματιστό. Κι έτσι στεκόμουν χτες στο μπαρ στο δρόμο με δύο αγαπημένες μου κι η μία μου είπε "γιατί ρε συ;" κι εγώ απλά ανέμισα το φρεσκοβαμμένο μαλλί, τίναξα το τσιγάρο και είπα "αφού μου πάει ο ρόλος". Κι έτσι όπως το έθεσα, μου πήγαινε όντως.

try to find another*

a twist in my sobriety

Οι μαμάδες πάντα θα ρωτάνε πού πας και με ποιον. Απλώς κάποια στιγμή σταματάει να σε πειράζει το ν' απαντήσεις. Κι αυτό ίσως είναι ένας τρόπος να καταλάβεις πόσο καλές είναι οι επιλογές σου. Ή είσαι περήφανος για τους ανθρώπους που συναναστρέφεσαι ή δε φοβάσαι πια την κρίση της μαμάς σου ή και τα δύο. Κι αυτά όλα είναι καλές επιλογές.

~

Στη Ροτόντα πήγαινα. Ήλιος,δέντρα, τσίπουρο, καφές.

Στη διαδρομή αποφάσισα πως πρέπει να κόψω κάπως δρόμο για να μην αργήσω. Κι ήταν η πρώτη φορά που περπάτησα για τόσο μεγάλη απόσταση μέσα απ' τα πανεπιστήμια και ένιωθα σαν να κάνω κάτι τρομερό. Όπως όλα τα πράγματα όταν τα κάνεις για πρώτη φορά.

~

Χτες βράδυ θυμήθηκα μια στιγμή και γέλασα -από χαρά, όχι όπως γελάς με κάτι που είναι αστείο. Είναι κάποιες στιγμές που δεν καταλαβαίνεις την αξία τους την ώρα που συμβαίνουν, την καταλαβαίνεις σε ανύποπτο χρόνο κι εκπλήσσεσαι. Καλύτερα έτσι, αλλιώς τα ξαφνικά χαμόγελα θα ήταν πολύ λιγότερα.

~

Κι ύστερα βράδιασε και κάθισα στην κουνιστή πολυθρόνα, έβαλα μουσική και κοιτούσα τα φώτα έξω απ'το παράθυρο και μετά κοιτούσα τη σκιά μου στον τοίχο. Και μετά σκέφτηκα τη σκιά μου σ' άλλα μέρη και γέλασα πάλι διακριτικά. Και σκεφτόμουν πως you know, you'll never be more than twist in my sobriety. Και μετά θυμήθηκα τα επόμενα τραγούδα σ' αυτή λίστα, ένα έχει τον τίτλο "drop dead beautiful". Χα.

ξέρω ένα παιδί μου λέει πως σε ξέρει

Κάποιοι άνθρωποι νομίζουν πως σε ξέρουν απλώς επειδή ξέρουν πράγματα που σε αφορούν. Μπορεί να ξέρεις πράγματα που έχω κάνει, μπορεί να ξέρεις πράγματα που έχω πάθει αλλά τίποτα απ' αυτά δε σημαίνουν πως ξέρεις εμένα. Σημαίνουν μόνο πως ξέρεις για εμένα.

Δεν με καταλαβαίνω, ξέρεις, πώς περιμένω απ' οποιονδήποτε άλλο να με καταλάβει; Δε με καταλαβαίνω. Δεν καταλαβαίνω πώς διαλέγω τι θα πω σε ποιον και τι θα κρατήσω κρυφό. Πώς ζυγίζω τη σημασία των πραγμάτων. Δεν ξέρω.

Είναι κάποιοι άνθρωποι που παίζουν ένα ρόλο στη ζωή σου, όχι πρωταγωνιστικό, αλλά πολύ όμορφο. Αν ήταν ταινία θα ήταν αυτός ο τύπος που εμφανίζεται 3 φορές , λέει 3 ατάκες κι είναι οι ατάκες που έβαλαν στο τρέιλερ για να πας να δεις την ταινία. Αυτός ο τύπος έχει σημασία, κάνει την υπόθεση πιο ευχάριστη.

Αλλά δε με ξέρει. Δε με ξέρεις. Ξέρεις μόνο τον εαυτό μου που είναι κομπάρσος σε ταινίες αλλωνών. Ευχάριστη, αστεία, αισιόδοξη. Αρχίδια. Δυσάρεστη, θλιβερή, απαισιόδοξη. Δε λέω, είμαι κ εκείνο το κορίτσι που πίνει καφέ μπροστά στο παράθυρο και νιώθει ευγνωμοσύνη που υπάρχουν πράγματα όπως καφές και μουσική και τραπέζια κάτω από παράθυρα. Αλλά είμαι κι αυτό το κορίτσι που σήμερα κλαίει χωρίς λόγο, σήμερα κλαίει με λυγμούς χωρίς λόγο,ακούγοντας,όχι ξύλινα σπαθιά,όχι ρόδες,όχι κάτι κοριτσίστικο, ακούγοντας το διδυμότειχο μπλουζ. Μη ρωτάς, δεν ξέρω γιατί,γιατί έτσι.

Κατάλαβες τι εννοώ δε με ξέρεις; Δεν έχεις ιδέα.

μην υποκρίνεσαι

Σκέφτομαι να κοντύνω τα μαλλιά μου. Να είναι πάλι όπως εκείνο το τρισχαρούμενο καλοκαίρι, εκείνο που είχα πάει σε πολλά μέρη με πολλούς ανθρώπους που δεν τους συμπαθούσα καν όλους. Θυμάμαι σκηνές και καπνό, βαριά ποτά, βαριά τσιγάρα, θυμάμαι μια μέρα που φυσούσε πολύ και είχε πολλά κύματα, θυμάμαι ένα σωρό ακρίδες και ένα κομμάτι γκαζόν και μια αιώρα.

Αλλά θυμάμαι κυρίως το κορίτσι με τα κοντά μαλλιά. Και σκέφτομαι πως πρώτη φορά έχουν τέτοιο μήκος τα μαλλιά μου. Δεν είναι ούτε μακριά, ούτε κοντά. Μέχρι και τα μαλλιά μου είναι σε happy medium. Και μ' αρέσουν, νομίζω πως μου πηγαίνουν περισσότερο απ' οτιδήποτε έχω κάνει ποτέ στα μαλλιά μου. Είναι κάποια πράγματα, κάποιες συγκεκριμένες στιγμές, που δε θα μπορούσαν να είναι αλλιώς. Με κοιτάω και σκέφτομαι πως δεν θα μπορούσα να είμαι αλλιώς. Ούτε λίγο διαφορετικά.

Για τα υπόλοιπα υπάρχει το delete.

Κατά τ' άλλα είναι μια medium Δευτέρα, μέτρια προς το γλυκό κι όχι προς το σκέτο κι αυτό είναι αρκετά καλό για Δευτέρα. Είναι αρκετά καλό για οποιαδήποτε μέρα, γιατί εντάξει, πόση ζάχαρη να βάλεις σ' έναν καφέ?

Ύστερα σκέφτομαι μουσική, ορχηστρική, κι ύστερα άλλη μουσική, με στίχους, και σκέφτομαι χαζές ατάκες και δεν ξέρω τι με κάνουν να νιώθω και δεν ξέρω τι απ' αυτά που νιώθω είναι τ' αληθινά μου συναισθήματα και τι αυτά που πιστεύω πως θα 'πρεπε. Θα καταλάβω κάποια στιγμή, δε γαμιέται; Γαμιέται.

πόσο μ'αρέσει αυτό το γέλιο-